Bağdat kesilince neresi kanar?

Takkeleri koyalım önümüze.

Düşünelim.

Kalbimiz acıyarak ve yanarak içimiz...

Düşünelim.

Okyanuslar aşarak Arap yarımadasına çıpa atan uğursuz donanmalar Fırat’ı geçtikten sonra...

Nereye yönelecek?

Nerede duracak “bu korkunç iştiha, bu kirli nazar”?

Mezopotamya’ya giren yılan nereden su içer?

Bağdat’ın kanını çorba olarak içen, ana yemekte ne yer?

Takkeleri koyalım önümüze.

Düşünelim.

Acı içindeki kalplerimiz çatlasın.

Ölen müslümana üzülmeyi bile bize haram kılan şeref yoksunları zil taksın.

“Bağdat’a bilmem kaç kilometre kaldı!” diyerek paketlenmiş USA pisliği ziftlenen yerli satılmışlar zil taksın!

Timsah gözyaşları dökenler, lafa “ama Saddam da...” diyerek girenler zil taksın.

Ama biz takkemizi önümüze koyup düşünelim.

Fırat’ı geçen yılan...

Nereyi sokar, düşünelim.

“Müsavat fi’ş-şeref” nerelerdedir, izzet ve vakar nereye kaybolmuştur, aranalım.

Yitiğimizi aranalım.

İçimizdeki beyinsizlerin siyah lekelerini...

Kendi elimizle diktiklerimizin, yapıp ettiklerimizin kara saçıntılarını...

Unuttuğumuzu...

Yuttuğumuzu...

Bilip de bilmediğimizi...

Görüp de görmediğimizi...

Aranalım.

Takkeleri koyalım önümüze, düşünelim.

Bağdat düşünce hangi taş oynar yerinden?

Bereketli hilale sızan bir yılan...

Gider de hangi kuşu yakalar, düşünelim.

Bağdat düşerken...

Aslında düşen nedir, düşünelim.

Bir haldir, bitmez.

Bir ızdıraptır, tükenmez.

Ömürler geçer, nesiller tükenir, değişmez.

Nedendir, bilelim.

Takkeleri koyalım önümüze, düşünelim.

O neydi, onu bulalım.

Bağdat kesilince neresi kanar, bilelim.

Yalandan pamuklar, hiyleden merhemler, avuntudan ilaçlar basmayalım yaraya.

Kabuklarımızı açalım, düşünelim.

Bağdat kesilince neresi kanar, fikr edelim.

Bağdat ciğer diyelim, boğulan neresidir?

Takkeleri koyalım önümüze.

Düşünelim.