ÇOK PARTİLİ SİYASET ÇARKI VE ERBAKAN`IN FARKI
ÇOK PARTİLİ SİYASET ÇARKI VE ERBAKAN`IN FARKI
Erbakan Hoca’nın, ta 1968’lerde öncülük ettiği ve “Pancar Motor” olarak üretimini hala sürdüre geldiği yüzde yüz yerli GÜMÜŞ MOTOR Fabrikaları girişiminden Türkiye Odalar Birliliği Başkanlığı serüvenine… Konya’daki bağımsızlar hareketiyle Meclise girmelerinden Milli Nizam sürecine…
O kapatılınca kurulan Milli Selamet Partisinden, Ecevit ve Demirel’le koalisyon hükümetlerine ve kendi tabiriyle, ÇIRAKLIK dönemindeki tarihi hizmetlerine…
12 Eylül darbesinden sonra kurulan Refah Partisi’ne ve KALFALIK dönemi efsane hizmetlerin yapıldığı Refah-Yol hükümetine…
28 Şubat tertibinden sonra Fazilet, o da kapatılınca Saadet Partisine;
Tam kırk üç yıldır, Türkiye siyaseti ve tabi Siyonizmin-ırkçı emperyalizmin stratejisi Erbakan gerçeğine göre şekillenmektedir.
Erbakan’ın önünü kesmek ve Milli Görüş iktidarını engellemek için:
- Nice ihtilaller ve post modern darbeler tertiplenmiş
- Bunlarla istediği neticeyi elde edemeyen dış güçler ve Masonik işbirlikçiler, önce sağcı, sonra solcu partilere dindar görünmek ve oylarını devşirmek hevesiyle tavizler vermek ve halkın inancıyla barışık görünmek mecburiyeti hissedilmiş…
- Aman Erbakan’a kaymasınlar diye camilere, dini derneklere, tarikat ve cemaatlere, imani ve ahlaki ağırlıklı gazete, dergi ve TV’lere sağlanan istismar amaçlı kolaylıklar; halkımızın özüne dönmesini ve yıllarca bastırılan manevi değerlere hasret ve hararetle sahiplenmesini netice vermiş.
- Bu tavizler, yeni tavizleri gerektirmiş, gerçeği gelmesin diye taklitlerine fırsat ve ruhsat verilmiş; Milli Görüş’ten kopardıkları, makam ve menfaat karşılığı kiraladıkları ANAVATAN ve AKP iktidarına rıza gösterilmiştir. Ne Turgut Özal’ın dindarlığı ne Recep T. Erdoğanların hanımlarının türbanları, elbette yaptıkları tahribatları örtmeye yetmemektedir ama; hanımları türbanlı, kocaları namazlı-niyazlı insanların Bakan, Başbakan ve Cumhurbaşkanı yapılma mecburiyeti, elbette ve kesinlikle Erbakan’ı önlemeye ve Adil Düzeni geciktirmeye yönelik tavizlerdir ve tabi bunların sevabı ve şerefi de Erbakan’a aittir, çünkü Onun sayesindedir.
Bu gerçekleri kabullenip Erbakan’ı tebrik ve teşekkür etmek yerine, tam tersi bir tereslikle nankörlüğe yönelmek ve “Bu Erbakan hiç ortaya çıkmasaydı, en azından çok önceden beri yerini gençlere bıraksaydı, şimdi Türkiye çok daha iyi ve ileri durumlara gelecekti” gibi asılsız iddialar üretmek ve hatta hızını alamayıp, malum odaklara yaranmak ümidiyle, sütü bozukluk edip hakaretle Hoca’ya ürümek, ne büyük bir talihsizlik ve nasipsizliktir.
Zaman denen Saman Çuvalı’nın ve Ali Ünal’ın saptama ve saptırmaları:
Zaman grubu ve yazarları öteden beri Erbakan`a karşı husumet beslemektedir. Numan Kurtulmuş`un Milli Görüş`ten ayrılık sinyalleri verdiğinden beri ona karşı özel bir ihtimam ve yakınlık gösterilmiştir. Çünkü Hocaefendileri, Milliyet gazetesine verdiği bir demeçte, 28 Şubat döneminde Erbakan için "Ben bu adamı hiç sevmedim" demiştir.
Zamanın kaypak yazarı Ali Ünal`ın: "1960`tan sonra siyasî ve içtimaî sahada Türkiye`nin neredeyse yarım asrına damgasını vuran Demirel-Ecevit-Erbakan ve Türkeş mozaiği, Demirel ve Erbakan`ın çırpınışlarına ve önümüzdeki seçimlerde konuşulup yazıldığı üzere muhtemel bir Demirel-Erbakan ittifakına rağmen, artık ömrünü tamamlamıştır. Türkiye, nasıl şu son dönemde çok partili hayata geçiş yılları olan 1946-1950 arasını demokrasi adına daha ileri bir seviyede yaşıyorsa, siyasî hayat da, Türkiye`nin klasiği ve asıl siyasî karakteri olan DP (AKP)-CHP kanatları üzerinde cereyan ediyor." sözleri bunların ne olduğunu göstermeye yeterlidir.
Biz önce şu hatırlatmada bulunalım: Erbakan ile Demirel bir arada anılmayacak kadar birbirine aykırı ve farklı şahsiyetlerdir. Önce Sayın Ünal’ın kendi geleneğinin kimlerle ilişkili olduğuna ve yıllarca Mason Süleyman’a nasıl hizmetkârlık yaptığına bakması gerekir. Demirel yıllar yılı onların "Nurlu" lideri değil miydi? Bir seçim arifesinde kendisini ziyaret eden nur kardeşleri "Cemaatimizden neden biri milletvekili adayı değil" diye sorduklarında, Demirel`in: "Sizin adayınız benim ya, daha ne istiyorsunuz" dememiş miydi?
RP. Seçimlerde birinci parti çıktığında İsrail Cumhurbaşkanı Weizman Türkiye`ye gelmişti. Yeni Binyıl gazetesine Türkiye Hava sahasında verdiği demeçte: Manşet Şöyle idi: "Benim dostum Cumhurbaşkanı Demirel Erbakan`a hükümeti kurdurmayacak" yazının devamında ise: "Türkiye`ye daveti kabul etmemin bir sebebi de bu konuları soruşturmak. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel`i çok iyi tanıyorum ve onun, elindeki bütün gücü kullanarak, böyle bir gelişmeyi önleyeceğine inanıyorum. Ordunun da kenarda bekleyeceğini sanmıyorum." demişti ve süreç öyle gelişmişti. Hem Demirel değil miydi 28 Şubat`ın mimarlarının işbirlikçisi. Hem Zaman gazetesi değil miydi ki İsrail İstanbul konsolosuna gazetesinde haftalık yazılar yazdırıvermişti. Hem değil midir ki "İsrail büyük otorite" ilan edilmişti.
Gazze`deki Filistinleri terörist ilân eden kimdi? Mavi Marmara gemisinde suçsuz yere katledilenlerin şehit olmayacağını söyleyen kimdi?
6 Eylül 2006 tarihinde sabahın erken saatlerinden İsrail Uçakları Akdeniz üzerinden topraklarımıza girerek Suriye`nin Deyr-el Zur bölgesinde bulunan nükleer tesisleri bombalamış kimsenin ruhu duymamıştı. İsrail savaş uçaklarından birinin yakıt tankının Türkiye topraklarına düşmesi sonucu, bir de Suriye`deki tesislerin bombalanmasının öğrenilmesi sonucu durum anlaşılmıştı. Özellikle Millî Gazete`mizde konuyla ilgili epey yazı yayımlanınca kamuoyu olayın farkına varmıştı. Ve Fetullahçı Zaman Gazetesi ve AKP’nin yandaş sözcüleri bu konuya kör ve sağır davranmıştı.
George W. Bush`un anılarının yayımlanmasıyla olayın perde arkası da aydınlanmaya başlamıştı.
Erbakan’la ilgili çarpıtmalar
Görünürde 1981 ihtilalı siyasi ve ideolojik tıkanıklıktan kaynaklanmıştı, ama gerçekte; ülkeyi çökme, devleti çözülme noktasına getiren dıştaki müdahaleyi ve içteki hıyaneti durdurma mecburiyetiyle ve tabi Milli Selamet’i kapatmak şartıyla yaptırılmıştı. Ardından 1960-1980 döneminde oluşan ve sağcıları, solcuları, dinsel grupları ve göçün ve bilhassa Kürtler arasındaki aşiret düzeninin çözülmesinin ortaya çıkardığı yeni lider kadroları içine alan yeni elitler tekrar harmanlandı. CHP`nin 1977 seçimlerindeki nispi başarısı liderlik ve ideolojisindeki önemli değişikliklerden kaynaklanmıştı. Parti 1965`ten itibaren köyden kente göç eden seçmenleri etkilemek için "ortanın solu"na kaymış, laikliği ve pozitivizmi geri plana atmıştı. Sonuçta parti Kemalizm’in ilkelerini, yani altı oku bayrağından çıkarttı. Ancak 1990`ların başında yeniden kurulunca altı oklu bayrağa yeniden sarıldı. CHP içindeki sözüm ona kişisel iktidar mücadelesi 1971 yılında sonuçlandı ve İsmet İnönü`nün bizzat seçip himaye ettiği Bülent Ecevit kendisine karşı zafer kazandı. Bu can alıcı gelişme Ordu`yla CHP arasında her zaman var olmaya devam eden gayri resmi işbirliğini geçici olarak askıya aldırdı.
1961`den sonra çeşitli Marksist Leninist ve Maoist siyasal partiler ve radikal solcu örgütler kuruldu ve bunların birçoğu dışarıdan ciddi bir destek aldı. Aynı dönemde yayınlanmaya başlanan muazzam miktarda yeni ideolojik kitap ve dergi, solcu elitlerin yükseliş ve meşruiyet kazanma sürecini de hızlandırdı. Siyasal laik sağın ise yüzde üç düzeyindeki oyu hemen hemen Marksist TİP’inkine eşit olan Milliyetçi Hareket Partisi çevresinde toplandı. 1972`den sonra Milliyetçi Hareket Partisi yeni bir İslami formülün etkisiyle (Yani halkın Milli Selamet Partisine yönelmesi ve bazı merkezler için teh arz etrmesi endişesiyle) laik tutumunu terk edince oyları artmıştı.
Sağcı "laik" sayılan grupların büyük bölümü İslam`ı, milli kültürün bir boyutu ve parçası olarak algılamaktaydı. Buna karşılık dini ön plana çıkaran bazı İslamcılar ise “Milli” kültürü tamamıyla dine tabi olarak yorumlamakta ve Türklüğü İslam kimliği içinde eritmekle suçlanmaktaydı. "Laik" "solcu" gruplar ise İslam’a düşman ve dışlayıcı bir tavır takınmakta ve halk tarafından dışlanmaktaydı. Aslında ana konu, din ile geleneğin, kişisel ve kamusal (dini) kimliğin ilgilerini doğru anlamak ve tanımlamaktı. Bu sosyal değişmeleri benimseyen ve kimliği inançlarıyla bağdaştırabilen halka nüfuz etmek ve halkı kendine çekmek elitlerin görev alanıydı. Elitlerin demokratik bir rejimde yaşayabilmeleri halkla birleşmeye, yani demokratikleşmeye bağlıydı.
Sonuç olarak, orta ve alt düzeydeki dini elitlerin bir kısmı, resmen kapatılmış olmalarına karşın gayri resmi olarak halk arasında faaliyetine devam eden tarikatlara katılarak halkla kaynaştı. Bu cemaatlerin liderleri, başlangıçta devletçi merkeze karşı her tür muhalefeti desteklemeye hazır olsalar da; Türkiye`nin tarihsel, ekonomik, sosyal ve kültürel gerçeklerini dikkate alarak demokrasiden yana tavır takındı. “Öte yandan dogmatizme ve geleneğe saplanıp kalmış olan inatçı İslamcılar ise kültürel İslam`ı siyasal İslam`dan ayırmak konusunda isteksiz görünüyorlardı. Siyasal İslam`ın bu türünü mühendis Necmettin Erbakan liderliğindeki eğitimli profesyonellerden oluşan küçük bir grup temsil etmeye başladı. Önce Milli Nizam Partisi`ni (1968-71), daha sonra Milli Selamet Partisi`ni (1972-1980) ve nihayet Refah Partisi`ni (1982-1997) kurdular. Ne var ki hepsi de Siyonist odaklarca kışkırtılan ordu tarafından kapatıldı.”
Bu saptamalar, hem yanlıştı hem kasıtlıydı. Önce samimi ve seviyeli Müslümanları: “Dogmatizme ve geleneğe saplanıp kalmış inatçı İslamcılar” diye suçlayıp saldırmak haksızlıktan da öte bir ahlaksızlıktı. Çünkü zaten İslam, vahye ve metafizik gerçeklerden kaynaklanıyordu; “GAYB”e yani, varlığı kesin alamet ve tezahürleriyle belli olan, ama elle tutulup dokunulmayan imani düsturlara dayanıyordu.
“Dogmatizme” yani vahye ve Kur’ani ayet ve hakikatlere inatla ve kesin bir kanaatle inanmayan zaten Müslüman olamazdı. Ancak “gelenekçilik” yani Kur’an’ın geçmiş asırlardaki ihtiyaçlara ve şartlara göre yorumlanıp uygulana gelmiş, hatta kuru şekilcilik haline getirilmiş ruhsuz ve şuursuz taklitçilik ise dini bir yozlaşmaydı ve Erbakan Hoca her türlü taklitçiliğe temelinden karşıydı.
Refah Partisi, kimi dini kesimlerden destek almasına karşılık, ne İslam`ın ne de Müslümanların temsilciliği iddiasıyla ortaya çıkmış, din istismarına asla kalkışmamış ve Türkiye`deki bütün dini grupların birleştiği bir cephe olmamıştı. Parti İslami duyarlılığı öne çıkaranları da, İslamiyet’i bir kültür olarak gören pratik zihniyetli ılımlı tabakaları da bünyesinde toplamıştı. Erbakan hareketi, temelde, toplumun İslami kimlik ve geleneğinin ve Osmanlı geçmişinin bir şekilde resmikabul görmesini arzu eden, buna karşılık hilafeti, saltanatı veya imparatorluğu geri getirmek gibi bir gaye de gütmeyen halkın, bu özlemlerine tercümanlık yapmış ve desteğini kazanmıştı. Erbakan, halkın İslam`ın saygı ve kabul görmesi talebinin bir şekilde laik ve demokrat bir siyasal çerçeve içinde hayata geçirilmesi, adil ve asil bir sisteme öncülük etmesi arzularına bayraktarlık yapmıştı. Siyonist ve Masonik güçlerin güdümündeki modernist kesimde, “partinin seçim sürecini sırf meşru yollardan iktidara gelip radikal İslami bir rejim kurmak için benimsediği” şüphesi sürekli vardı: Öte yandan Atatürkçülüğe sığınan Kemalist devlet elitleri ve bazı askerler, halkın dini inançlara saygı talebini, gericiliğin başka bir şekle bürünmüş bir halinden ibaret görüyor ve mahkûm ediyordu. Bu tip devletçilerle Erbakan`ın liderliğindeki Milli Görüşçülerin kavgası, temel meselelerden daha çok çeşitli ritüeller, ibadetler ve giyim-kuşam gibi biçimsel şekiller etrafında dönüyor ve gerek Türkiye`deki İslam gerçeğini gerekse de modernistlerle muhafazakârların (İslamcıların çoğu için en uygun terim budur) aslında birbirlerine göründüklerinden çok daha fazla yakın olduklarını göz ardı ediyordu. Her ne kadar devletle inancın defacto ayrılığı veya dinin özel bir inanç alanı haline gelmesi anlamındaki laiklik Türkiye`de kabul görmüş bir gerçek olsa da, dinci ve devletçi elitlerin konumlarını ve toplumsal saygınlıklarını sağlama almak için inancı kullanmaları hâlâ devam eden bir durumdu. Oysa Erbakan ne dinci kesimler ne de Laikçi devletçi elitler gibi din istismarı yapmıyor, sadece dini özgürlükleri ve manevi değerleri savunuyordu. Bir bakıma, din istismarcılığıyla devrim simsarlarının, sağcılarla solcuların oyunlarını bozuyor, hepsinin aynı odaklarca kullanıldığını vurgulayıp toplumun gözünü açıyor ve işte bu yüzden hepsinin ortak hedefi haline geliyordu. 1947’den bu yana İslami kurum, okul ve yayınların ve tarikatların yaygınlaşması Türkiye`yi dünyadaki en "İslami görünümlü" ülkelerden biri haline sokuyordu. Başbakanlığa bağlı Diyanet İşleri Başkanlığı Türkiye`nin İslamileşmesi ve millileşmesinde önemli bir rol oynuyor, bununla birlikte, Dinin birtakım tarikat ve cemaatlerin güdümünde yozlaşmasını önlüyor, belli bir düzeyde kontrol edip yönetiyordu. Buna karşılık dini grupların çoğu Cumhuriyet rejimini, demokrasiyi, kültürel çeşitliliği ve modernizmin farklı yönlerini benimsemeye başlıyordu. Son zamanlarda Diyanet’in bir grup siyasallaşmış Alevi tarafından Sünniliğin aracı olmakla suçlanması, bazı marazlı çevrelerin kasıtlı kışkırtması sonucuydu.
Buna rağmen bazı üst düzey askerler, kimi akademisyenler ve aydın geçinenlerden oluşan (ve bir zamanlar zinde kuvvetler olarak tanımlanan) eski devletçi ve laik elitler İslami faaliyetlerdeki artışı laiklikten sapma olarak görüyordu. Bu arada “Erbakan`ın sağlam bir sosyal ve felsefi tutuma sahip olmayan ve iktidar arzusuyla yanıp tutuşan oportünist bir politikacı olmakla” suçlayan “1982-1994 yılları arasında iki merkez sağ partinin (ANAP ve DYP) kazandığı başarının temelinde, Erbakan`ın İslami söylemine güvenmeyen ve özellikle de partisinin ekonomi odaklı, halka hitap eden, demokratik bir parti programından yoksun olduğunu düşünen ılımlı İslamcıların ağırlığını” savunanlar, ya bilerek gerçeği çarpıtıyordu veya cehalet sergiliyordu.
“Turgut Özal 1983`te Anavatan Partisi`ni kurarken, gerek teknoloji merkezli ılımlı İslamcıları ve milliyetçi elitleri, gerekse iş dünyasının liderlerini partisine katmayı başardı. Yeni elitler arasındaki işbirliğine dayanan bir siyasi parti kurup onların görüşlerini parti programında halka mal edebilen ilk siyasi lider Özal’dı. Tıpkı annesi gibi kendisinin de bir Nakşî olduğunu açıkça ifade eden Özal, hem ülkenin İslami kimlik ve kültürünü hem de katı kurallarla kısıtlanmamış bir demokrasiyi ve ekonomik liberalizmi benimseyip uyguladı. Pratikte daha geniş bir ekonomik ve siyasal katılımın ve piyasa güçlerine uyumun sağlandığı, toplumun Batı teknolojisine tamamen açıldığı, İslami kimlik ve kültüre saygı gösterildiği ve belli başlı bütün sosyal ve etno-dinsel grupların siyasal sürece dâhil edildiği yeni bir modernleşme anlayışı ortaya çıkardı. Bu yolla Erbakan`ın etkisini bir hayli zayıflattı. Muhtemelen Özal’ın halkı gerçekten temsil eden çoğulcu bir demokrasiyi ve ekonomik kalkınmayı savunmasının bir sonucu olarak Türkiye, 1983`ten itibaren, görülmemiş düzeyde bir ekonomik, sosyal ve kültürel gelişme yaşadı. Bu gelişme, 1971`de kurulan TÜSİAD`ın temsil ettiği sanayiciler, bankacılar ve ticaret çevrelerinden oluşan ekonomik elitin daha da büyümesini sağladı. TÜSİAD gitgide daha cesur siyasi faaliyetlere girişmeye başladı ve Türkiye`nin batı ekonomisine entegre olmasını, katıksız bir piyasa ekonomisinin yaratılmasını ve siyasal katılımın genişlemesine yarayacak siyasal ve toplumsal adımlar atılmasını sağladı.”
Başarılan "ekonomik mucize" ve Anavatan Partisi`nin modernizmi ılımlı bir İslam anlayışını da içine alan geleneğe saygı, özgürlük ekonomik kalkınma temelinde yeniden tanımlaması, bu çözümün herkese faydalı olacağını düşünen ordu tarafından da kabul gördü. Özal`ın başarılı modernizmi, aynı zamanda, Erbakan`ın Refah Partisi`ni de marjinalleştirdi ve bu sayede Erbakan diğer partilerin elitizminden faydalanarak gerçekten halkçı bir ekonomik tutumu benimsemek zorunda kaldı. Bu arada Özal’ın kendi görüşlerini formüle edememesi, statü ve geleneklere açıkça meydan okuması, devlet başkanı olduktan sonra görgü kurallarına uyma konusunda birkaç hata yapması ve son olarak 1993`teki ölümü Anavatan Partisi`nin yolunu şaşırmasına ve tıpkı Türkiye gibi başsız kalmasına yol açmıştı” iddiaları, Özal dönemini ve etkilerini yakından bilen ve yapılan tamirat görüntülü tahribatların bu ülkeye ve millete nelere mal olduğunu gören insanlar nazarında gülünç saptamalar ve iğrenç saptırmalardı. Oysa işin aslı, Turgut Özal’a da, Recep T. Erdoğan’a da iktidar fırsatını ve din istismarı ruhsatını veren Siyonist Yahudi Lobileri güdümlü ABD’nin derin güçleri ve Türkiye’de ki yerli-masonik iş birlikçileri, sadece Erbakan’ın önünü tıkamayı amaçlamıştı ve ılımlı İslam safsatası gibi tavizlere Erbakan yüzünden mecbur kalmışlardı.
“Merkezdeki RP liderleri, Türkiye`nin en büyük belediyelerini ele geçiren ve taşrada da halkın büyük desteğini kazanan Refah Partili belediye başkanlarını örnek aldı. Belediye başkanları etkili, dürüst ve demokratik yönetim sayesinde cemaat liderlerinin ve taşra kökenli esnafın olduğu kadar birçok laik zihniyetli yurttaşın da desteğini sağladı. Bunun sonucunda Refah Partisi halka ekonomik kalkınma, vergi desteği, uygun koşullarda kredi, İslami kimlik ve kültüre saygı ve demokrasi vaat ederek parti programını buna göre hazırladı. Böylece 1991`de yüzde 16.7 olan oyunu, 1995`te yüzde 22`ye çıkardı ve Türkiye`nin en büyük partisi olmayı başardı. Doğru Yol Partisi`yle bir koalisyon kurdu, ama 1997`nin ortalarında istifa etmeye mecbur bırakıldı. 1998`de laik Cumhuriyet ilkelerini ihlal ettiği gerekçesiyle Anayasa Mahkemesi tarafından kapatıldıktan sonra, Fazilet Partisi ismiyle yeniden açıldı. Asker; gerek Milli Güvenlik Kurulu aracılığıyla Erbakan`ı istifaya zorlamada gerekse de Anavatan Partisi lideri Mesut Yılmaz`ın Başbakanlığında kurulan yeni hükümet aracılığıyla laik politikaların yürürlüğe konmasını sağlamada kilit bir rol oynadı.”
İddiaları ise, kargaları bile güldürecek bir sapla-saman harmanlamasıydı ve Recep T. Erdoğan’ı kahramanlaştırma kurgularıydı.
1. Önce, başta İstanbul ve Ankara olmak üzere diğer bütün Milli Görüş belediyelerindeki başarı ve bereket ne Recep Beyin ne de Melih Gökçek’in özel marifetleri değil, Milli Görüş terbiyesi almış kadroların ve bizzat Erbakan tarafından hazırlanan hizmet programlarının olumlu sonuçlarıydı.
2. Refah Partisini, Türkiye’nin en büyük partisi olup iktidara taşıyan plan ve projeler, belediyelerden öğrenilip olgunlaştırılmamış, tam aksine, Milli Nizam’dan beri bütün parti programlarında yer almıştır.
3. Erbakan’ın efsane hizmetleri hala unutulmayan Refah-Yol iktidarının her hangi bir başarısızlık veya tutarsızlık yüzünden değil, malum dış güçler ve iş birlikçi çevrelerce tezgâhlanan 28 Şubat tertibiyle yıktırıldığını anlatma haysiyet ve cesaretinden mahrum yazar bozuntularının, yukarıdaki safsataları ve saptırmaları hangi niyetle yaptığı da böylece ortaya çıkmaktadır.
4. Ve hele entel ve elit geçinen bu pespaye tiplerin, Erbakan Hocayı, partilerini ve hükümetlerini, biran evvel yıkmak için çırpınan Şeytani odakların, Turgut Özalları ve Recep T. Erdoğanları neden iktidara taşıdıklarını ve sahip çıktıklarını bir türlü izaha yanaşmamaları da, bunların anlayış kıtlığından ziyade, çifte standardını ve sahtekârlığını ortaya koymaktadır.
"Şimdi sıra ustalık döneminde"
Erbakan Hoca’nın:
"Biz 1996 yılında Başbakan olduğumuz zaman bir yıl içinde denk bütçeden havuz sistemine, memur-işçi zamlarına kadar büyük işler yaptık. Bu Milli Görüş`ün sadece kokusudur. Şimdi kendisi geliyor. Bolluk geliyor, bereket geliyor. Biz Milli Görüşüz. Millete hizmet ettik ve hala milletin duasını alıyoruz. Tıpkı Mimar Sinan gibi. Şehzade Camii çıraklık, Süleymaniye kalfalık ve Selimiye Mimar Sinan`ın ustalık eseridir. Bizler de çıraklık dönemimizi Ecevit ve MC hükümetleri döneminde geçirdik. Kalfalığı Refah iktidarında geçirdik. Şimdi sıra ustalık dönemine geliyor." tespitleri haklıydı ve tarihi bir gerçeğin haykırışıydı.
"Tayyip`ten daha çok tebrik aldım"
Erbakan Hoca’nın, Başbakan Erdoğan`ın gerek iç kamuoyunun gerekse İslam Âleminin takdirle karşıladığı "One minute" çıkışını Milli Görüş`e bağlayarak, "Bu çıkış aslında Milli Görüş`ün eseridir. Davos`taki o toplantı öncesinde İstanbul`da yüz binleri toplayarak, hükümeti göreve çağıran Saadet Partisi`dir, Milli Görüş`tür. Bizim bugünkü muhalefetimiz olmasa `Bir dakika` diyemeyecekler. Nitekim, `One minute` çıkışının ardından Tayyip`ten çok ben tebrik aldım. Dünyanın çeşitli yerlerinden tebrik telefonları geldi, sizin talebeniz diye. Eğer o miting olmasaydı, `One minute` olmazdı." "Biz 40 senelik partiyiz. Kurulduk, üç sene sonra iktidar olduk. Siyonizm bizi çeşitli hilelerle uzaklaştırdı. Yeniden geldik, bu sefer 28 Şubat`ı yaptı. Tekrar şahlanacağız. Yeniden iktidara gelmek zorundayız. Keramet bizde değil, keramet bizim prensiplerimizde, bizim inancımızda, yani keramet Milli Görüş`tedir. Milli Görüşsüz olmaz" sözleri gerçekleri anlatmaktaydı.
Prof. Dr. Erbakan, bütün dünyanın ırkçı emperyalizmin tehdidi altında inlediğini, Siyonizm`in emellerine ulaşmak için Türkiye`de bağımsız bir devlet istemediğini aktarmıştı. Siyonizm`in Tevrat`ın tahrif edilerek "Kabala" adlı sihir kitabına inanılmaya başlanmasıyla ortaya çıktığını hatırlatmıştı.
Irkçı emperyalizm 1990 yılında 20. Haçlı seferini başlattığını ve Türkiye dahil 22 İslam ülkesini parçalama kararı aldığını belirten Erbakan, Siyonizmin Türkiye`yi tamamen kontrolü altına almak ve Saadet Partisi`ni başarısız kılmak için beş maddelik plan yaptığını şöyle açıklamıştı: “Siyonizm büyük İsrail`i kurmak için bize karşı, Saadet Partisi`ne karşı, Milli Görüş`e karşı beş tane hazırlık yapmıştır. Bütün basını kontrol altına almıştır. Bir yazar aleyhte yazı yazdığında işine son verilip kapı önüne bırakılmaktadır. İkincisi: bütün bankaları satın alan Yahudiler, buralardan kredi almış binlerce on binlerce insana “eğer AKP`ye oy ve destek vermezsen seni iflas ettiririm” tehdidi yapılmaktadır. Üçüncü: bütün kamu kuruluşlarını satın alıp, Türkiye`yi kuşatmışlardır. Basın, bankalar, büyük milli kuruluşlardan sonra “taviz politikası” gütmeye başlamışlardır. Eskiden AKP’ye “İslam’dan, başörtüsünden bahsetmeyin, yoksa sizi düşürürüz ha" diyorlardı. Şimdi Saadet Partisi güçlenince, millet aslına dönünce, bu sefer AKP`yi Müslümanlara hizmet eden bir parti gösterme gayretine kapılmışlardır.
Kıskandığım için değil, bunlara karşı şefkat beslediğim için söylüyorum. Bu AKP’liler ne yaptıklarını bilmiyorlar. `Efendim biz Müslüman kimseleriz, hiç Siyonizme hizmet eder miyiz?` diyorlar. Oysa aldanıyorlar. Çünkü Siyonizm öyle ustadır ki, `Ben mi, ben hiç Siyonizme hizmet eder miyim?` marşını söylettirerek, seni Siyonizm ordusunda asker gibi talim ettirir, yaptığın iş Yahudiye hizmettir, bunu bile fark etmiyorlar.
Peki, bizim zorumuz ne? Şimdi bendeniz `Aferin, güzel yapıyorsunuz` dersem, bunlar her bakımdan etrafımda pervane olup koşarlar. Benim işim kolaylaşır. Ama bunu diyemiyorum. Neden? Vatan sevgisinden dolayı ve kendilerine olan şefkatimden dolayı. Bunları uyarmak ve Türkiye`yi kurtarmak Milli Görüş`ün vazifesidir. Milli Görüş dışında hiçbir görüşle saadet elde edilemez.”
"Haim Naim doktrini ne diyor? Bunları işsiz, fakir, çaresiz duruma düşüreceksin, borca esir edeceksin. Dinini değiştireceksin. Din değiştirmek iki türlü olur. Bir: İslam`ı yasaklarsın, iki: bir de İslam`ı değiştirip bozarsın. Bugün Türkiye`de ikinci metot tatbik ediliyor. Dinler bahçesi diye, aynı yerde kilise, havra, cami yapılıyor. Bu İslam itikadına uymaz. Allah nazarında tek din İslam`dır. Hıristiyanlık ve Yahudilik hurafedir. Bunların Cenab-ı Hak`la irtibatları kesilmiştir. Bunlar gerçek değildir. Şimdi bu dinler bahçesi içerisine kilise, havra, cami yapmış. Caminin üzerine `La İlahe İllallah` demiş, `Muhammedun Resulallah` dememiş. Neden? Yahudiler ve Hıristiyanlar da cennete gidecekmiş Böyle Müslümanlık olmaz."
İnançlı insanlarımızın söyledikleri bir cümleyi unutmuyorum. `Siz `AKP yanlıştır` diyorsunuz, iyi de Halk Partisi`nin gelmemesi için bir natif koydunuz da oy vermedik mi?` sözü çok önemli ve anlamlıdır. Türkiye`yi İsrail`in kontrolünden kurtarmak, İslam birliği kurmak, yeni bir dünya kurmak lazımdır. Bu vazife Milli Görüş`e düşüyor. Bundan dolayı Milli Görüşün mutlaka natif olması gerekiyor. Önümüzdeki seçimlere üç tane parti giriyor. Geriye kalanlara kulak asma. Birisi Halk Partisi. Halk Partisi yıllarca din düşmanlığı yaptığı için iktidara gelememiş, yüzde 20`den fazla oy alamamıştır. Bizzat Baykal anlatmıştır, demiştir ki: “Karadeniz`de abdest alan 80 yaşındaki bir adam, suyu getiren çocuğa `Oğlum sen hangi partilisin` diye sorduğunda: `Ben Halk Partiliyim` cevabını alınca: `Benim abdestim olmadı, yeniden almalıyım` diyor. Böyle bir partiyi iktidara getirmek kolay mı zannediyorsunuz?` Halk Partisi milletten kopuktur. Şimdi bunlar milletle barışmaya çalışıyor ama 80 senelik mazisinden kurtulamıyor.
Ne kaldı geriye? Yüzde 80 sağ oylar kaldı. Şu andaki mevcut yapıya göre büyük kısmının AKP`de toplanacağı planlanıyor. Bizim bu yapıyı değiştirmemiz gerekiyor. Saadet Partisi, insanlık kurtuluşunu gerçekleştirmek için gereken neyse onu yapmaya çalışıyor. Haklı olmak yetmiyor, haklı olduğunuzu anlatabilmemiz ve halkımıza Hakkın adresini göstermemiz gerekiyor.”
Erbakan Hoca’nın bu tespit ve tasniflerinden de anlaşılıyor ki, bir ülkede üç parti karardır; iki parti az, dört ve fazlası zarardır. Bakınız ABD ve İngiltere gibi sözde gelişmiş demokrasilerde iki parti vardır ve her ikisi de Siyonist-Masonik odakların kontrolü altındadır; bu elbette yanlıştır ve haksızlıktır. Almanya’da 3. parti olan “Yeşiller” sadece yeşillik ve görünüşte çeşitlilik makamındadır.
Evet, Türkiye’de hem siyasi istikrarın sağlanıp korunması hem de halkın her kesiminin iradesinin Meclise ve yönetime yansıması için üç temel parti lazımdır.
1- Solcu sosyalist eğilimli bir parti; CHP gibi
2- Sağcı ve liberalist bir parti; AKP gibi
3- Milli Görüş Partisi; SP gibi
Bunlardan solcu ve sağcı partiler aynı Batılı ve Batıl görüşün iki farklı GÖRÜNÜŞÜ olmaktadır. Milli Görüş ise milletin tarihinin, töresinin, milli ve manevi değerlerinin, asri ve insani gereksinimlerinin tabii temsilcisi ve tercümanıdır.
Şimdi temel zihniyetleri aynı olan, hiçbir milli perspektifi; gerçekçi ve yeterli projesi bulunmayan 61 tane tabela partisinin, 7 tane seçime katılan partinin horoz dövüşü yaptığı ülkemizde, her seçimde oyların yaklaşık üçte biri, hem seçim barajı hem de oyların dağıtılması nedeniyle meclise yansımayıp boşa çıkmaktadır.
Doğal ve sosyal yasalara ve evrensel hukuk kurallarına aykırı partiler:
1- Bir ülkede “Müslüman, Hıristiyan” gibi DİN partileri
2- TÜRKÇÜ PARTİ, KÜRTÇÜ parti, gibi etnik köken partileri
3- Alevi Sünni gibi MEZHEP partileri
4- Güneydoğu, Ege, Karadeniz gibi BÖLGE partileri
5- Memur, işçi, çiftçi, esnaf gibi sadece Sendikal faaliyet yapabilecek SINIF partileri
a) Fiilen, bölücülük, ayrımcılık ve kayrımcılık yapacakları
b) Toplumu kaos ve kavga ortamına sokacakları
c) Halkın tamamını temsil yetkisi taşımayacakları
d) Milli birlik ve dirliği parçalayacakları için,
Hem aklen ve vicdanen, hem siyasi amaç ve ahlaken, hem de hukuken zaten yasak konumundadır ve kaldırılmalıdır.
Önerdiğimiz üç temel parti eksenli bir siyasi yarış Milli iradenin tam tecellisini sağlayacaktır. Aksi halde bugünkü sistemde olduğu gibi:
a) Aynı Masonik İttihat ve Terakki zihniyet ve geleneğinden kaynaklanan
b) Hukuki, siyasi, ekonomi ve sosyal yönden aynı esas ve amaçlara sahip olan
c) Aynı ırkçı-ulusalcı fikir ve ideolojiyi savunan
d) Halkımızın dini, milli ve manevi değerlerini de; bağlandıkları batılı kafa yapısı ve hayat tarzının bir aksesuarı ve sadece ihtiyaç durumunda ve seçim ortamında kullanacakları yerli bir yedek parçası gibi algılayan aynı ikiz partiden, birisinin aşırı solcu, diğerinin aşırı sağcı geçinmesi, hatta birbirinin natifi zannedilmesi, toplumun demokratik iradesini ve hür tercihini yanıltmak ve oyları parçalamaktan ve tabi halkı boş yere boğuşturup oyalamaktan başka hiçbir yararlı ve tutarlı sonuç doğurmayacaktır.
Erbakan’ın tespit ve tenkitleri bütün bu oyunları bozduğu ve herkesin gerçek mahiyetini ortaya koyduğu için, elbette birilerini gocunduracaktır.
-
Yorumlar - Yorum Yaz
