Custom Search
Mehmet Şevket EYGİ-Hutbeler Değişmeli
Mehmet Şevket EYGİ: Hutbeler Değişmeli-Milli Gazete
İÇİNDE cuma namazı kılınan camilerin minberleri Resûlullah sallallahu
aleyhi ve sellem Efendimiz’in makamıdır. Böyle yerlerde her konu
sellemehüsselam söylenemez.
(1) Laik rejimin siyasî iktidarları hutbe metni tanzim edemez, ettiremez.
(2) Diş temizliğinin, diş fırçası ve macununun önemi gibi konuların yeri minberler değildir. (Biliyorsunuz böyle “resmî” bir hutbe okunmuştu...)
(3) Orman yangınları... Vergilerin ödenmesi... Trafik kurallarına riayet edilmesi ve benzeri konular, belki vaazlarda dile getirilebilir ama hutbelerde asla okunamaz.
Eskiden, bundan bir buçuk asır öncesine kadar, bazen İstanbul camilerinin minarelerinden halka duyurular yapılırmış. Birtakım duyurular minarelerden, vaaz kürsülerinden yapılabilir. Lakin minberler çok yüce makamlardır. Günlük, din dışı, aktüel konular; siyasî iktidarın veya derin devletin istediği şeyler buralarda dile getirilemez. Bu yol açılırsa ileride dine büyük zarar verecek müdahaleler ve laubalilikler olur, üstü kapalı olarak, küfre hizmet edecek şeyler söyletilebilir.
Diyanet İşleri Başkanlığımızın bazı kapıları kesinlikle aralamaması gerekir. Önce bir iki santim aralanır, sonra yirmi otuz santim, en sonunda sonuna kadar açılır ve bir daha kapatılamaz.
Beş on yıldan beri cuma hutbelerinde, Resulullah Efendimizin bir nikahta okuduğu metin okunmaktadır ki, bunun değiştirilmesi gerekir. Cuma namazı nikah töreni değildir ki, o metin devamlı olarak okunuyor. Cuma hutbesinin başında okunacak başka metinler vardır.
Yine, birçok hatipler, cuma hutbelerinde Hulefa-i Raşidin efendilerimizin isimlerini anmıyor ve “Allah onlardan razı olsun” demiyor. Sormamıza izin var mı? Acaba neden?
Cuma hutbelerinin dinî, edebî kalitesi genellikle düşüktür. Sık sık duyuyorum: “Aziz cemaat, bugünkü hutbemizin mevzuu temizlik hakkındadır...” gibi girizgâhlar yapılıyor. Takdir buyurulur ki, bu çok kalitesiz ve ilkel bir edebiyattır.
Yine bazı hutbelerde bir ayetin tamamı okunmuyor, baştan üç beş kelime okunduktan sonra ilâ âhirilâye... deniliyor. Bu da çok yanlış ve gülünçtür.
Hutbelerin içinde ve sonunda “Camiye helâ yapılacak... Camiye kalorifer yapılacak... Camiye klima takılacak... Camiye meşruta yapılacak...” denilerek cemaatten para istenmesi de ayıptır, günahtır, çirkindir. Resûl-i Kibriya Efendimizin makamında, O’na vekaleten hutbe okuyan bir hoca böyle âdi ve süflî işler için para isteyemez. Camiye hela yapılacaksa, vakıflar yapsın, yahut cami derneği bu işi halletsin.
Hutbelerde neler okunur, neler söylenir.
(1) Kur’ân âyetleri okunur.
(2) Hadîs-i şerif okunur. Gerçek hocaları tenzih ederek söylüyorum, birtakım reformcu, bozuk, bid’atçi kişiler hutbelerde hadîs-i şerif okunmasına muhaliftirler ve okutmamak için çalışıyorlar. Bunlar ne kadar dengesiz mahluklardır. Yüce minberden “Diş macunu ve diş fırçası yahut vergilerin zamanında ödenmesi” konusunda laf etmek câiz oluyor da, âlemlere rahmet olarak gönderilmiş Yüce Peygamberimizin öğütlerinin okunması câiz olmuyor...
Hutbelerin kalitesizliği konusundaki iddiamı kabul etmeyen varsa, şu hususu teklif ediyorum:
Dindar veya İslâm’a saygılı beş profesör ve düşünür, ehl-i vukuf (bilirkişi) olarak seçilsin. Edebiyatçı, sanatçı, ilahiyatçı... Bunlar birkaç hafta cuma günleri çeşitli camilere gitsinler. Hutbeleri kayıt cihazına alsınlar, dinlesinler incelesinler ve rapor yazsınlar. Bakalım 10 üzerine kaç not verecekler?
Bugün memleketimizde öyle güçler var ki, bir yandan dini yıkmaya uğraşıyor, öte yandan suret-i haktan görünerek cuma hutbelerinde şu veya bu konuların işlenmesini istiyor...
Hutbelerde cemaatin uyarılması, müjdelenmesi ve ona ilahî ve peygamberî öğütler verilmesi gerekir.
Hutbelerde ıvır zıvır günlük konulara temas edilemez. Böyle bir şey din ile alay etmektir.
Edebiyat ve sanat katsayısı düşük basmakalıp hutbe olmaz!
Hutbelerin edebî, sanatlı, heyecanlandırıcı, düşündürücü, etkili olması gerekir.
Hutbelerin, herkesi ağlatmasa bile cemaatten bazılarının gözlerini yaşartması gerekir. Cemaati uyutan, cemaate kasvet ve kelâl veren hutbe sadece ism ve resm olarak, şekil bakımından hutbedir ama gerçek ve vasıflı hutbe değildir.
Dinsizlik almış yürümüş... Sapıklığın bin çeşidi toplumu sarmış... Nice helal yasaklanmış, nice haram meşru olmuş... Namaz büyük ölçüde terk edilmiş... Cemaat emri ihmal edilmiş... Para putlaşmış, kazanç hırsı bir kısım insanları delirtmiş, kudurtmuş... Agresif dinsizlik meydan okuyor...
Bunca kötülük içinde Diyanet, diş fırçası ve orman yangını hutbesi okutuyor. Diş temizliği anlatılmasına, orman yangınları konusunda cemaatin uyarılmasına hayır demiyorum. Benim dediğim, bu gibi konuların Peygamber makamı minberlerden okunmaması gerektiğidir. Başka yerlerde, başka makamlarda söylensin.
Soruyorum: Diyanet niçin beş vakit namaz kılınması konusunda bir seferberlik ilan etmiyor, yoğun bir propaganda kampanyasına girişmiyor. Beyaz Türkler böyle bir şeyden memnun olmazlar diye mi?
Şu hususu da unutmayalım ki, Türkçe hutbe okumak yakın tarihte çıkmış bir bid’attir. Kendilerine yetiştiğim büyük ulema buna muhalifti.
23 Nisan’da, 19 Mayıs’ta bazı camilerde siyasî hutbeler okunuyor. Bunlara bizzat şahid olmuşumdur. Camilerde siyaset yapılamaz. Camiler resmî ideolojiye âlet edilemez. Din, siyasetin üzerinde tutulmalıdır.
Hutbe konusunda Diyanet bugünkü tutumunu değiştirmez ve fıkha tabi olmazsa, cuma namazlarını itfaiye binasındaki mescidde kılacağım. Orada, herhangi bir yangın alarmı düşünülerek hutbe metinleri son derece kısa tutuluyor, diş temizliği, vergi ödeme, orman yangını gibi konular işlenmiyor.
Efendiler! Din işleri hafife alınamaz. Dindar olsalar bile, siyasetçiler din ve ibadet işlerine karışamaz. Siyasî iktidarın Diyanet İşleri Başkanlığına talimat vererek bu hafta şu konuda hutbe okuyacaksınız demesi yanlıştır.
(1) Laik rejimin siyasî iktidarları hutbe metni tanzim edemez, ettiremez.
(2) Diş temizliğinin, diş fırçası ve macununun önemi gibi konuların yeri minberler değildir. (Biliyorsunuz böyle “resmî” bir hutbe okunmuştu...)
(3) Orman yangınları... Vergilerin ödenmesi... Trafik kurallarına riayet edilmesi ve benzeri konular, belki vaazlarda dile getirilebilir ama hutbelerde asla okunamaz.
Eskiden, bundan bir buçuk asır öncesine kadar, bazen İstanbul camilerinin minarelerinden halka duyurular yapılırmış. Birtakım duyurular minarelerden, vaaz kürsülerinden yapılabilir. Lakin minberler çok yüce makamlardır. Günlük, din dışı, aktüel konular; siyasî iktidarın veya derin devletin istediği şeyler buralarda dile getirilemez. Bu yol açılırsa ileride dine büyük zarar verecek müdahaleler ve laubalilikler olur, üstü kapalı olarak, küfre hizmet edecek şeyler söyletilebilir.
Diyanet İşleri Başkanlığımızın bazı kapıları kesinlikle aralamaması gerekir. Önce bir iki santim aralanır, sonra yirmi otuz santim, en sonunda sonuna kadar açılır ve bir daha kapatılamaz.
Beş on yıldan beri cuma hutbelerinde, Resulullah Efendimizin bir nikahta okuduğu metin okunmaktadır ki, bunun değiştirilmesi gerekir. Cuma namazı nikah töreni değildir ki, o metin devamlı olarak okunuyor. Cuma hutbesinin başında okunacak başka metinler vardır.
Yine, birçok hatipler, cuma hutbelerinde Hulefa-i Raşidin efendilerimizin isimlerini anmıyor ve “Allah onlardan razı olsun” demiyor. Sormamıza izin var mı? Acaba neden?
Cuma hutbelerinin dinî, edebî kalitesi genellikle düşüktür. Sık sık duyuyorum: “Aziz cemaat, bugünkü hutbemizin mevzuu temizlik hakkındadır...” gibi girizgâhlar yapılıyor. Takdir buyurulur ki, bu çok kalitesiz ve ilkel bir edebiyattır.
Yine bazı hutbelerde bir ayetin tamamı okunmuyor, baştan üç beş kelime okunduktan sonra ilâ âhirilâye... deniliyor. Bu da çok yanlış ve gülünçtür.
Hutbelerin içinde ve sonunda “Camiye helâ yapılacak... Camiye kalorifer yapılacak... Camiye klima takılacak... Camiye meşruta yapılacak...” denilerek cemaatten para istenmesi de ayıptır, günahtır, çirkindir. Resûl-i Kibriya Efendimizin makamında, O’na vekaleten hutbe okuyan bir hoca böyle âdi ve süflî işler için para isteyemez. Camiye hela yapılacaksa, vakıflar yapsın, yahut cami derneği bu işi halletsin.
Hutbelerde neler okunur, neler söylenir.
(1) Kur’ân âyetleri okunur.
(2) Hadîs-i şerif okunur. Gerçek hocaları tenzih ederek söylüyorum, birtakım reformcu, bozuk, bid’atçi kişiler hutbelerde hadîs-i şerif okunmasına muhaliftirler ve okutmamak için çalışıyorlar. Bunlar ne kadar dengesiz mahluklardır. Yüce minberden “Diş macunu ve diş fırçası yahut vergilerin zamanında ödenmesi” konusunda laf etmek câiz oluyor da, âlemlere rahmet olarak gönderilmiş Yüce Peygamberimizin öğütlerinin okunması câiz olmuyor...
Hutbelerin kalitesizliği konusundaki iddiamı kabul etmeyen varsa, şu hususu teklif ediyorum:
Dindar veya İslâm’a saygılı beş profesör ve düşünür, ehl-i vukuf (bilirkişi) olarak seçilsin. Edebiyatçı, sanatçı, ilahiyatçı... Bunlar birkaç hafta cuma günleri çeşitli camilere gitsinler. Hutbeleri kayıt cihazına alsınlar, dinlesinler incelesinler ve rapor yazsınlar. Bakalım 10 üzerine kaç not verecekler?
Bugün memleketimizde öyle güçler var ki, bir yandan dini yıkmaya uğraşıyor, öte yandan suret-i haktan görünerek cuma hutbelerinde şu veya bu konuların işlenmesini istiyor...
Hutbelerde cemaatin uyarılması, müjdelenmesi ve ona ilahî ve peygamberî öğütler verilmesi gerekir.
Hutbelerde ıvır zıvır günlük konulara temas edilemez. Böyle bir şey din ile alay etmektir.
Edebiyat ve sanat katsayısı düşük basmakalıp hutbe olmaz!
Hutbelerin edebî, sanatlı, heyecanlandırıcı, düşündürücü, etkili olması gerekir.
Hutbelerin, herkesi ağlatmasa bile cemaatten bazılarının gözlerini yaşartması gerekir. Cemaati uyutan, cemaate kasvet ve kelâl veren hutbe sadece ism ve resm olarak, şekil bakımından hutbedir ama gerçek ve vasıflı hutbe değildir.
Dinsizlik almış yürümüş... Sapıklığın bin çeşidi toplumu sarmış... Nice helal yasaklanmış, nice haram meşru olmuş... Namaz büyük ölçüde terk edilmiş... Cemaat emri ihmal edilmiş... Para putlaşmış, kazanç hırsı bir kısım insanları delirtmiş, kudurtmuş... Agresif dinsizlik meydan okuyor...
Bunca kötülük içinde Diyanet, diş fırçası ve orman yangını hutbesi okutuyor. Diş temizliği anlatılmasına, orman yangınları konusunda cemaatin uyarılmasına hayır demiyorum. Benim dediğim, bu gibi konuların Peygamber makamı minberlerden okunmaması gerektiğidir. Başka yerlerde, başka makamlarda söylensin.
Soruyorum: Diyanet niçin beş vakit namaz kılınması konusunda bir seferberlik ilan etmiyor, yoğun bir propaganda kampanyasına girişmiyor. Beyaz Türkler böyle bir şeyden memnun olmazlar diye mi?
Şu hususu da unutmayalım ki, Türkçe hutbe okumak yakın tarihte çıkmış bir bid’attir. Kendilerine yetiştiğim büyük ulema buna muhalifti.
23 Nisan’da, 19 Mayıs’ta bazı camilerde siyasî hutbeler okunuyor. Bunlara bizzat şahid olmuşumdur. Camilerde siyaset yapılamaz. Camiler resmî ideolojiye âlet edilemez. Din, siyasetin üzerinde tutulmalıdır.
Hutbe konusunda Diyanet bugünkü tutumunu değiştirmez ve fıkha tabi olmazsa, cuma namazlarını itfaiye binasındaki mescidde kılacağım. Orada, herhangi bir yangın alarmı düşünülerek hutbe metinleri son derece kısa tutuluyor, diş temizliği, vergi ödeme, orman yangını gibi konular işlenmiyor.
Efendiler! Din işleri hafife alınamaz. Dindar olsalar bile, siyasetçiler din ve ibadet işlerine karışamaz. Siyasî iktidarın Diyanet İşleri Başkanlığına talimat vererek bu hafta şu konuda hutbe okuyacaksınız demesi yanlıştır.
Yorumlar - Yorum Yaz
