Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
YENĐ TÜRK EDEBĐYATINDA KAYNAK OLARAK
POETĐKA
Âlim GÜR *
Bedia KOÇAKOĞLU **
ÖZET
Yunanca poiétiké kelimesinden türeyen ve “yapmak,
üretmek, yaratmak” gibi anlamlara gelen poetika,
genel olarak bütün sanat dallarını kapsamakta ancak
günümüzde yaygın olarak siir türünü içermektedir. Siir
sanatı üzerine teorilerin sistematiği, bütünü, ilmi anlamına
gelen poetika, Aristo’nun aynı adlı eserinde ilk kez
terim olarak kullanılmıstır.
Aristo’dan bu yana çok hızlı bir seyir izleyen kavram,
zamanla dünya çapında önemli bir disiplin halini
almıstır. Günümüzde de daha çok siirle alakalı her türlü
meseleyle ilgilenen bir alan olmustur.
Poetika, Klasik çağda verilen ilk örnekten sonra
Batıda Eflatun, Horatius, Longinus gibi isimlerle gelisme
göstermis, özellikle 20. yüzyılda bir arastırma yöntemi
haline gelmistir.
Cahiliye döneminde bir sarkı formu olarak ortaya
çıkan siirle ilgili, Batı’ya oranla daha nitelikli, poetik örneklere
rastlamak mümkündür. Poetik gelenek Araplardan
Đslamiyeti kabul eden Đranlılara oradan da Türklere
geçmistir. Fars edebiyatında daha çok eski öğretilerin devamı
seklinde gelisen ve süslü söyleyisleriyle öne çıkan
siir hakkında, Türkçeye çevrilmis çok fazla teorik çalısmaya
rastlanmaz. Anılan yollarla Osmanlı siirine de geçen
poetik yaklasım, Divan edebiyatında baslı basına bir
* Doç. Dr., Selçuk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü,
alimgur@gmail.com
** Arş. Gör., Selçuk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü,
b.kocakoglu@hotmail.com
80 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
kitap halinde verilmese de sairlerin divanlarındaki beyitlerde,
dîbâcelerde, tezkirelerde yer yer kendini göstermektedir.
Türk Edebiyatında ilk defa Necip Fazıl tarafından
Büyük Doğu dergisinde kullanılan kavram, Tanzimat’tan
günümüze genel olarak, gerçek-hayal tartısması etrafında
ele alınmıstır. Bu bağlamda manzum ve mensur, çesitli
örnekleri bulunmaktadır. Özellikle çağdas Türk siirinde
bunlar daha da yaygınlasmıs, siir sanatına dair çalısmalar
giderek artmıstır.
Anahtar Kelimeler: poetika, siir, sair, sanat, edebiyat,
Türk edebiyatı, biçim, içerik, ahenk, dil, üslup.
POETICS AS A REFERENCE IN MODERN TURKISH
LITERATURE
ABSTRACT
Poetika, originated from the world ‘poietike’ and
meaning “make, produce, create” generally covers all
branches of art but nowadays it mostly includes poetry.
Poetics meaning the whole, systematics and science of
the theories on the art of poetry, was firstly used as a
term in Aristoteles’ work under the same name.
The concept having developed rapidly from
Aristoteles to our time has gradually improved as a
worldwide discipline. Nowadays, poetics has also been a
study field concerning with every subject related to
poetry.
Poetics, after the first epitome presented in the
classical age, has showed an innovation with names such
as Platon, Horatius, Longinus in the Western world, and
particularly in the 20th century has been regarded as a
research method.
When compared to the Western world; it is
possible to encounter with qualified poetic samples
related to the poetry emerging as a form of song in the
period before conversion to Islam.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 81
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
The poetic convention passing to the other
countries and nations accepting Islam and in this respect
to the Ottoman poetry, though not presented as a
separate book, shows itself in the verses, dibaces,
tezkires of poets’ canons.
The term, which was firstly used by Necip Fazıl in
Büyük Doğu journal, has generally been dealt with
around the argument of ‘real-fancy’ from Reformation to
our time. In this respect, various examples have been
encountered in verse and prose. These have spread
particularly in modern Turkish poetry and the studies on
the theory of poetry have increasingly risen.
Key Words: poetics, poetry, poet, art, literature,
Turkish literature, form, content, harmony, language,
style.
1. Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
Fransızcada poétique, İngilizcede poetic, Almancada
poetik, İtalyancada poetica, Latincede poetica, Yunancada poétiké
gibi karşılıkları bulunan, (Okay 2005, 17) “yapmak”, “üretmek”,
“yaratmak” gibi anlamları olan poiein fiilinden türemiştir. (Sumer
1996, 36) Bizde ise Şemsettin Sami, Kâmûs-ı Fransevî’de poétique
kelimesine “fenn-i şiir, ilm-i aruz” manasını verir. (Şemsettin Sami
1905,1718)
Lügat anlamının dışında genel olarak poetikanın, “şiire
dâir her meseleyle uğraşan bir bilim alanı” (Okay 2005, 19) olduğu
söylenebilir. Kelimenin sadece şiirle ilişkilendirilmesinde terimi ilk
kez kullanan Aristo’nun Poetika adlı eseri büyük bir rol oynamıştır.
Zira çevirmenler genellikle, günümüze sadece bir kısmı ulaşabilen,
Aristo’ya ait bu eserin, poetika başlığının altında şöyle bir çeviri
yapmışlardır:
“Üzerinde konuşmak istediğimiz konu, şiir sanatıdır;
ilkin genel olarak şiir sanatının ne olduğu,
sonra şiir sanatının türleri ile bu türlerin teker teker
ne oldukları, sonra da bir şiirin başarılı bir şiir
82 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
olabilmesi için, onda konunun (öykü=mythos) ne
şekilde işlenmesi gerektiği, bundan başka bir şiirin
bölümlerinin sayısı ile bunların özellikleri ve daha
bu araştırma konusu içine girebilen her şey.”
(Aristoteles 2002, 11)
Buradan da anlaşılacağı üzere Aristo, terimin şiirle ilgili
olacağını ifade etmiş gibi gözükmektedir. Ancak poetika terimini
estetikle eşdeğere gören çevirmen (Aristotales 2002, 8-9) İsmail
Tunalı, Aristoteles’in Poetika adlı eserinde “Platon’dan tamamıyla
ayrı bir görüş içinde sanat fenomeni üzerine eğil”diğini (Tunalı
2002, 48) belirtir. Buradan poetikanın genel olarak bütün sanat
dalları ile ilgilendiği sonucu çıkarılabilir. Yine Necdet Sumer de
Poetika adlı eserin aslında sadece “şiir sanatı”nı değil, “sanatsal yaratma
etkinliğinin, yani tekhne poetikenin bütün türlerine ilişkin
olarak karşımıza” çıktığını belirtip, terimle ilgili karışıklığı şöyle
izah etmektedir:
“Bu açıdan önemli bir terim sorununa da
Poetika’yı okumaya başlamadan önce dikkat çekmekte
yarar vardır. Poetika’nın ilk tümcesinde geçen
peri poietikes’in hemen her çeviride ‘şiir sanatı
üzerine’ diye çevrilmesi, poietikenin yalnızca
yazın sanatının bir türüyle, şiir yazmakla (yapmakla)
sınırlı bir sanat olarak anlaşılması sonucudur.
Bu durum poietes, poiesis, poietikos sözcükleri
Latince’ye girerken yerleşmiş bir eksik anlamanın
bugün de sürmesinden kaynaklanmaktadır.
Bilindiği gibi, Romalılar kültürel gelişmelerinin
her aşamasında ve her dalında ilk ve kalıcı etkileri
Yunan kültüründen almışlar, ilk örnekleri ve kaynakları
da bu kültürde hazır bulmuşlardır. Ancak,
çoğu zaman bu etkiler, sınırlanmış anlamlar ve
donmuş biçimler içinden geçerek Roma dünyasına
girmiştir. Bugün bir Latince sözlükte poeta sözcüğünün
karşısında yalnızca “ozan”, poiesisin karşısında
“şiir”, poeticanın karşısında “şiir sanatı”
karşılıkları bulunur. Bütün Batı yazınları da bu
sözcükleri Latince’den sınırlı anlamlarıyla aynen
almışlardır. Bu açıdan bakıldığında Aristoteles’in
ders notlarına Batı yazınlarında “şiir sanatı” anlaYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 83
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
mına gelmek üzere sözcüğün Latince’deki biçimiyle
poetica adının verilmesi ve ilk tümcede geçen
peri poietikesinin de “şiir sanatı üzerine” diye
çevrilmesini anlamak kolaylaşır. Kanımızca bu çeviri
temelde yanıltıcıdır: peri poietikesi “taklit sanatına
ilişkin etkinlik”, “taklit sanatına ilişkin yaratıcılık
üzerine” diye anlamak gerekir; Aristoteles’in
elimizdeki metnine de (Poetika’ya) sanatlar
arasında bir sanat olan taklit sanatına ilişkin bir
kuramın metni olarak bakmak gerekir. Böyle bakınca,
Aristoteles’in mimesis kuramı, yalnızca şiir
sanatına değil, sanatsal yaratma etkinliğinin, yani
tekhne poietikenin bütün türlerine ilişkin olarak
karşımıza çıkmaktadır.” (Sumer 1996, 14-15)
Bu konuda benzer bir yaklaşımı Hilmi Yavuz’da da bulmaktayız:
“Bugün Batı dillerinin çoğunda ‘şiir’i gösteren
sözcük, Grek dilinden ‘poiema’dan geliyor.
‘Poiema’, ‘yapılan şey’ demek. Eski Grekçe’nin bir
özelliği de, bugün bizim ‘güzel sanatlar’ diye adlandırdığımız
artistik etkinlikleri gösteren bir sözcüğün
bu dilde bulunmaması. Eski Grekçe’de hem
güzel sanatları hem zanaatları hem de beceriye
ilişkin etkinlikleri gösteren bir tek sözcük var:
‘Techne’ sözcüğü. Demek ki, Eski Grekçe’de bir şairin,
bir yontucunun etkinliği ile, örneğin bir çömlek
yapımcısının etkinliği, özünde, birbirinden ayrı
sayılmıyor.” (Yavuz 2006, 133)
Poetika meselesine terim açısından yaklaşarak çeşitli örnekler
veren Kayahan Özgül de “Şiir, Şair ve Sair” adlı makalesinde
bu konuya şöyle açıklık getirir:
“Yunanca ‘poiein’ fiilinden (yapmak, yaratmak,
düzenlemek) türeyen ‘poiema’ ‘yapılmış şey, eser’
ve ‘poietes’ ‘sanatkâr’ demek; dolayısıyla ‘poetika’
da sanat amaçlı olarak malzemeye verilen intizamın
genel adıdır. Platon’un Şölen’inde Sokrates,
Diotima’ya Yunanca fiilin yerini anlatır: ‘Biliyorsun
ki, poiesis dediğimiz şeyin mânâsı çok geniş84
Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
tir. Var olmayan bir şeyleri var etmenin her çeşidine
poiesis deriz. Her sanatın yaptığı bir poiesis
ve her yaratan bir poietes’tir. Yine de bütün yaratıcılara
poietes demiyor, farklı isimler veriyoruz değil
mi? Diğer poiesis’ler bir yana, sadece müzikle
metrik söze dayalı sanata bu genel isim verilmiştir.
(Symposion, 205b-c). ‘poiesis’in sadece nazmetmek
ve şiir söylemek için kullanılmaya başlaması
Homeros’tan sonradır.” (Özgül 2001, 223)
Valery de poetikanın “şiire dair estetik akideler, kurallar
toplamı demek olan dar anlamıyla değil, dilin hem töz [cevher,
temel, asıl, esas] hem de araç olduğu yapıtların yaratılması ya da
kurulmasıyla ilgili olan her şeye verilen ad olarak” (Todorov 2001,
19, 38) anlaşılması gerektiğini vurgulamaktadır.
Todorov, Poetikaya Giriş adlı eserinde poetikanın tek tek
eserleri incelemek yerine onların oluşumundaki genel yasaları belirtmeyi
ve bunları da edebiyatın içinde aramayı amaçladığını
ifade eder. O halde “Poetikanın nesnesi, edebi yapıtın kendisi değildir:
Poetikanın sorgulamaya tabi tuttuğu şey, edebiyat söylemi
denen o özgül söylemin özellikleridir. Dolayısıyla, her yapıt soyut
ve genel yapının dışavurumu olarak kabul edilir; yapıt, bu yapının
mümkün olan gerçekleşimlerinden biridir yalnızca. Bu itibarla,
poetika gerçek edebiyatla değil mümkün olan edebiyatla uğraşır;
başak bir deyişle, edebiyat olgusunun tekilliğini oluşturan soyut
bir özellikle, edebilik ile ilgilenir.” (Todorov 2001, 37) Bununla beraber
şiirsellikle yazınsallığın bir tutulabileceğini savunan Mehmet
Yalçın da Todorov’un yaklaşımının doğru olduğu kanaatindedir.
Zira “Geleneksel sözbilimin yeni bir biçimi olan ve ‘söylem üstüne
söylem’ diye belirtilen bu şiirbilim, bir tür çağdaş sözbilimdir ve
yazınbilimle eş anlamlıdır.” (Yalçın 1991, 18)
Fransızcada da bu terime “güzelliğin felsefesi” gibi bir
mana yüklenmiştir. Ancak günümüzde poetika kelimesi sadece
şiir alanında kullanılmaktadır. Batıda bütün edebî türlerin estetiği
anlamında değer bulması “başlangıçta şiirle edebiyatın aynîliğini,
yahut edebiyatın ilk şeklinin şiir olduğunu hatırlatmaktadır. Kelimenin
bugün dilimizde kullanılışı gerçek manasıyla şiir hakkındadır,
diğer sanatlar için kullanıldığı zaman ise mecaz manası
yüklenmiş olmaktadır.” (Okay 2005, 17)
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 85
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Poetikayı, günümüzdeki birçok edebiyat araştırmacısı gibi,
İsmail Çetişli “Herhangi bir şairin şiir sanatı hakkındaki derli
toplu görüş, anlayış ve fikirlerini ihtiva eden yazı veya eseri”
(Çetişli 2004, 79) şeklinde tanımlarken, Hakan Sazyek de “şiir sanatının
değişik türlerinde ve tarzlarında yazılmış ürünleri açıklayan,
yorumlayan, şerh eden bir inceleme yöntemleri bütünü olmaktan
çok, şiirle ilgili/şiire ilişkin her türlü meseleyi genel ölçekte
ele alan, bir başka deyişle bu meseleleri belli bir örneğe bağlı kalmadan
irdeleyen bir bilgi dalı” (Sazyek 2001, 331) olarak nitelendirmektedir.
Ancak günümüzde poetika asıl olarak “şiir sanatı üzerine
teoriler demektir. Meselâ Abdülhak Hamid’in şiir sanatından bahsedilebilir,
fakat onun bu manada bir poetikası yoktur. Abdülhak
Hamid’in poetikasından bahsedildiği taktirde bu, olsa olsa bir
araştırıcının Hamid’in şiirlerinin tekniği, muhtevası vs. üzerine
yaptığı teorik bir inceleme demek olur.” Sonuç itibarıyla poetika
için “şiir sanatı üzerine teorilerin sistematiği, bütünü, ilmi” gibi bir
tarif yapmak yerinde olacaktır. (Okay 2005, 18)
2. Batıda Kısa Tarihçesi
Daha önce de belirttiğimiz gibi ilk poetika örneği, Klasik
çağda yazılan Aristoteles’in Poetika adlı eseridir. Ancak bundan
önce Aristo’nun hocası Eflatun’un sanat, estetik, şiir ve şairle ilgili
görüşlerini ihtiva eden bazı diyaloglarının olduğu bilinmektedir.
Eflatun; Büyük Hippias, Symposion, Phaidros, Politeia gibi diyaloglarında
her ne kadar sanata yer verse de bu düşünürün asıl
amacı müstakil bir poetika yazmak değildir. Tam aksine onun gayesi,
“sanatsal etkinliği bilginin, ahlâkın ve eğitimin nesnesi olarak
ele alıp, sanatın taklitsel (mimetik) bir etkinlik olduğunu göstermek
ve insanı gerçek bilgiden uzaklaştırdığını ileri sürerek felsefe
karşısındaki güçsüzlüğünü kanıtlamak; hatta devlet-sanat ilişkileri
üzerinde durarak daha çok sanatın sosyo-politik işlevi”ni ortaya
çıkarmaktır. (Karaca 2005, 16) Bundan dolayı, bu ürünlere tam
anlamıyla ilk poetika örnekleri demek yanlış olacaktır.
Aristo’nun poetika sorununu nesnel bir araştırma konusu
olarak ele alan ve ilk eleştiri örneği olan eserinin ardından Klasik
86 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Çağdaki bir diğer isim Horatius’tur. İÖ I. yüzyılda yaşamış Romalı
bir ozan olan Horatius’un mektup biçimindeki uzun şiiri önemli
bir poetika örneğidir. Ars Poetica adını taşıyan çalışma, 476 dizeden
oluşmakta ve “şiirin doğasını” konu edinmektedir. “Mektup, baştan
sona, her biri özdeyiş kılığındaki bir kural, bir ilke ya da bir
öğüde ilişkin kısa sohbetlerin (sermones) serbest bir kompozisyonundan
oluşmuştur.”
Horatius, Ars Poetica’da şiir sanatına ilişkin tartışılagelen
sorunları canlı örneklerle ele alır, “hangi türlere hangi içeriğin,
hangi içeriğe hangi vezinlerin ve anlatım biçimlerinin uygun
(decorum) düştüğünü örneklerle anlatır; bir ozanın da ozan sayılabilmesi
için ‘Şiir türlerinin belirlenmiş sınırlarını ve renklerini korumayı
bilmesi’ gerektiğini söyler.” (Sumer 1996, 20-23) Ona göre,
“kolay bir sanat olmayan şiirde başarının temeli sağlam bir kompozisyon
yapısına dayanır.” (Akalın 1980, 226)
Helenistik dönem boyunca tartışılan önemli sorunlardan
biri iyi şiirin yeteneğin mi yoksa sanatın (arsın, bilginin, çalışmanın)
mı ürünü olduğudur. Bu konu etrafında eserini şekillendiren
Horatius, hemen kendinden sonra bir destekçi bulacaktır.
Longinus günümüze ulaşan Peri Hypsous (Yüksek Anlatım
Üzerine) adlı eserinde hitabet sanatının amacını ve ilkelerini vermiştir.
Yüksek olarak nitelendirdiği konuşma sanatını da “şiir ve
düzyazı formlarıyla sınırlı” düşünmüştür.
Denebilir ki Klasik Çağ boyunca tartışılagelen “doğa
(physis)/sanat (tekhne) ayrımı” Longinus’ta; mükemmelliğe giden
yolda her ikisine de gerek vardır, şeklinde sonuçlanmaktadır.
(Sumer 1996, 28-29, 33)
Her alanda din ve kilisenin egemenliğinin hissedildiği Orta
Çağa gelindiğinde ise Aurelius Agustinus ve Aquino’lu Thomas
isimleri karşımıza çıkmaktadır. Eserlerinde estetiğe, sanata hatta
şiire yer veren bu sanatçıların müstakil poetikaları yoktur. Ancak
kısmen Orta Çağın estetik anlayışını belirleyen çalışmaları dönemin
poetikasında önemli izler bırakmıştır. (Hauser 1984, 17-27)
Bu devirde hâkim olan din felsefesi yüzyıllar sonra bile şiire
hükmedecek, “bir başka ülkede Râhib Brémond hâlis şiiri tamâmen
ilâhî kaynağa bağlayacak, Paul Valéry de ilk mısrâların
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 87
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
bazen tanrılar tarafından bağışlandığını söylemek zorunda kalacaktır.”
(Bilgegil, 1975, 9) Böyle bir ortamda tam anlamıyla poetik
tarzda yazılmış çalışmalara da rastlamak mümkündür. Nitekim
şiir sanatını, “özerk bir disiplin olarak yeniden ortaya” koyan ve
hitabet disiplini altında ele alan Gunsivaldo’nun De Divisione
Philosophiae adlı eseri dikkate değerdir. Bununla beraber
Salisbury’li John’un Auctores’i yeniden okuma teklifi, gelenekçilerin
polemikleri, eski ve yeni arasındaki tartışmalar şiir sanatına hız
kazandırmıştır. Kuram çalışmaları yapan Matthieu de Vendôme,
Geoffroi de Vinsauf ve John Garland, şiirin bilgiye dayalı olmadığını
savunan Hales’li Alexander, eserlerinde poetik görüşlere yer
veren Juan de Baena, Aziz Thomas, Mussato gibi isimler Orta Çağ
poetikasında ön plana çıkmaktadır. (Eco 1998, 160-1662)
“Bunların yanında şair Dante’nin -ona ait olup
olmadığı tartışmalı Mektup XIII adlı yapıttaki- şiir
yorumuna ilişkin düşünceleri kuşkusuz Orta Çağ
poetikasında çok önemli yer tutar.” (Karaca 2005,
22)
Antik Çağın yeniden canlandırılmak istendiği Rönesans
döneminde Fransa’da poetik türde eserlere rastlamak mümkündür.
Başlangıçta Joachim du Bellay, Ronsard ve Malherbe şiire ilişkin
fikirleriyle dikkati çekerler. (Alkan 1995, 22-30) Jules Cesar
Scaliger Poétique adlı kitabı ile “Aristo’dan esinlenerek trajediyi tanımlar
ve eserlerin dil özelliklerine ağırlık verir.” Bununla beraber
Ronsard’ın Abrégé de L’Art Poétique, Jean Vaugelin de La
Fresnaye’nin Art Poetique, Jean Chapelin’in Lettre Sur L’Art
Dramatique ve La Mesnardiére’in Art Poetique adlı çalışmaları şiir
ve tiyatronun poetikalarını vermesi adına önemlidir. (Karaca 2005,
24)
Döneme damgasını vuran eser ise önemli kuramcı
Boileau’nun çağdaş yazarlara ve genel anlamda bütün sanat dallarının
poetikasına yer verdiği Art Poetique’dir. Dört bölümden oluşan
bu uzun manzumede sanatçı, şiir sanatının ilkelerini verdikten
sonra iyi bir şair olmak için tabiatı taklit etmenin, kendisinden önceki
edebiyat ile şiir dünyasını iyi tanımanın, çok çalışmanın ve
aklı kılavuz tutmanın gerekliliği üzerinde durur. (Akalın 1980,
226)
88 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Rönesans Almanya’sında ise “poetik türün temel kitabı sayılan
ve Martin Opitz tarafından yazılan en önemli yapıt, Das
Buch von der deutschen Poeterei (Alman Şiirinin Kitabı, 1624)’dir.”
(Karaca 2005, 24)
Rönesansın ardından 19. yüzyılda, o zamana kadar hüküm
süren akıl ve bilim, artık yerini yavaş yavaş romantizme bırakmaya
başlamıştır. Bu akımı savunan yazarlar da kendi görüşlerini
anlatabilmek, eskinin üzerine yeniyi bina edebilmek için poetik
görüşlerini kaleme almışlardır. Bu bağlamda karşımıza Fransa’da
Odes et Ballades Ön Sözü, Cromwell Ön Sözü ile Victor Hugo; Des
Destinés de la Poésie ile Lamartine; İngiltere’de Biographia Litteraria
ile Coleridge; Almanya’da ise Schlegel ve Hölderlin gibi isimler
çıkmaktadır.
Bahsedilen sanatçılar eserlerinde çeşitli edebî türlere ilişkin
düşüncelerini bilimden uzak bir biçimde yansıtmışlardır.
Bununla beraber yine 19. yüzyılın ikinci yarısında farklı
edebî akımlara mensup olan şair ve yazarlar da poetik görüşlerini
anlatan eserler kaleme almışlardır. Bunlardan ilk akla gelenler;
Parnesyenlerden Leconte de Lisle (Poemes Antiques’in ön sözünde),
Théophile Gautier (L’Artiste dergisindeki yazılarında); Realistlerden
Balzac, Stendhal, Flaubert, Goncourt Kardeşler; Natüralistlerden
Emile Zola (Le Roman Expérimental’de), Hypolyte Taine
(Histoire de La Littérature Anglaise’nin ön sözünde); Sembolistlerden
Baudelaire (Correspondances’te ve Fleurs du Mal’deki bazı şiirlerinde),
Verlaine (Art Poetique’de)dir. (Benjamin 1995, 124; Karaca
2005, 26-27)
19. yüzyılda giderek ferdîleşen poetika, 20. yüzyıla gelindiğinde
tam anlamıyla bağımsızlığına kavuşur. Bu zamana kadar -
kısmen dönemin başında- daha çok şiirle ilgili poetikalar yazılırken
20. asırda artık terim edebiyatla ilgili ilmî bir disiplin halini
almıştır. Zeminini hazırlayan “Yeni Eleştiri” kuramı sayesinde artık
poetika bir edebiyat araştırma yöntemi olarak değerlendirilmektedir.
(Aksan 2003, 17; Todorov 2001, 22)
Dönemin başında daha çok şiirlerle ilgili poetik metin kaleme
alanların ön planda olduğunu belirtmiştik. Bu isimlerden bazıları;
Jules Romains, Guillaume Appollinaire, Marinetti, Tristan
Tzara, Louis Aragon, Andre Breton, Paul Eluard’dır.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 89
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Bahsedilen bu şiir geleneği, kısmen 1960’lara kadar devam
etmiş, artık poetika, yavaş yavaş bir araştırma yöntemi haline gelmiştir.
Buna bağlı olarak tam anlamıyla ilmî olmasa da bazı yazarların
eserler kaleme aldığı görülmüştür. Nitekim Sartre’ın Edebiyat
Nedir? ve Maurice Blanchot’un Yazınsal Uzam ile Gelecek Kitap
adlı çalışmaları buna örnek verilebilir. (Todorov 2001, 23)
Sonuç itibarıyla günümüzde daha çok şiirle alakalı her
türlü meseleyle ilgilenen bir bilim alanı olan poetika, Aristoteles’in
aynı adlı eserinden itibaren çok hızlı bir seyir izlemiş, zamanla
önemli bir disiplin halini almıştır.
3. Doğuda Kısa Tarihçesi
Poetika, Aristo’dan bu yana kaynağı ve gelişimi daha çok
Batıda aranan bir kavram olmuştur. Ancak Doğu medeniyetlerinde
de poetik örneklere rastlamak mümkündür. Cahiliye döneminde
şiir “şarkı olarak doğmuştur.” Şairin başarısı anlattığı şeyle
değil, bunu nasıl ifade ettiği ile ölçülür. Bu bağlamda dönemin
poetikasını ortaya koyan Câhiz, Ebû’l-Ferec el-İsfehânî gibi isimler
şiirin güzel okunması gerektiği hususunda birleşirler. Hatta
“‘Araplar şiiri şarkıyla ölçerler’, ‘Şarkı şiirin terazisidir.’” gibi deyişler
şiire yüklenen fonksiyonla ilgilidir. İbn Haldun bu konuda
“Şarkı, başlangıçta sanatın parçasıydı. Çünkü o, şiire bağlıydı ve
onun bestelenmiş haliydi. Abbasi devletinin yazarları ve entelektüelleri,
şiir yöntemleri ve sanatlarını öğrenmeye gösterdikleri özenden
dolayı şarkıyla meşgul olmuşlardır.” yorumunu yapmaktadır.
(Adonis 2004, 13-15) Yine İbn Haldun, Mukaddime’de şiirin gayb
âleminden ilham edildiğini, şairlerin de peygamberler gibi Allah
tarafından gelen ilhamla şiir yazabildiklerini vurgulamaktadır.
(Uçar 1991, 28)
Arap edebiyatında cahiliye poetikasının sözden, bir şarkı
formunda ortaya çıkan, şiire geçiş zemini Kur’an-ı Kerim’dir. Zira
“İslam’ın şiiri Kur’an’la gelir. Kur’an’ın yeni imajları, şiirli sentaksı
ve alışılmadık vuruculuktaki anlatımı dinî olduğu kadar, edebî
özellikler de gösteren bir metni haber verir.” (Özgül 2001, 216) Bu
bağlamda retorik açıdan Kur’an nazmı ile şiir nazmı arasındaki
ortaklıklar uzun süre tartışılır. Ebû Ubeyde’nin Nakâi’du Cerîr ve’l90
Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Ferezdak, el-Kureşî’nin Cemheretu Eş‘âri’l-Arab, el-Eşnândî’nin
Meâni’ş-Şiir, Kudâme b. Cafer’in Nakdu’ş-Şiir ile Ebû Hilâl el-Askerî’nin
Kitâbu’s-Sinâateyn adlı eserleri bu minval üzere kaleme
alınmışlardır.
Bu tartışmalar dil ve retorik bakımından çeşitli gelişmeleri
beraberinde getirmiş, şiirle ilgili poetik çalışmalar hız kazanmıştır.
Nazmı “yazı ve metin poetikasını keşfetmenin esası” olarak gören
el-Curcânî, Esrâru’l-Belâga ile Delâilu’l-İ‘câz adlı eserlerinde şiir-vezin
ilişkisinden, şiirde anlam hususiyetlerine ve şiir-okuyucu münasebetlerine
kadar hemen her hususta ilginç görüşler ortaya atmıştır.
(Adonis 2004, 40-46) Bununla beraber çeşitli şârihler tarafından
Aristo’nun Poetikası’nın şerh edilip, incelendiği de görülmektedir.
İlk kez Ebû Bişr Mattâ b. Yûnus tarafından Kitabü’ş-Şuarâ
adıyla çevrilen eserin daha sonra Yahya b. Adî ve İshak
b.Huneyn gibi yazarlarca da farklı tercümeleri yapılmıştır. (Karaca
2005, 43) Ancak bütün bu poetik çalışmaların temelinde ise daha
önce ifade ettiğimiz gibi Kur’an-ı Kerim bulunmaktadır. Adonis,
Arap poetikasının Kur’an eksenli temelini şöyle çizer:
“Buraya kadar anlatılanlardan özelde modern
poetikanın, genelde ise yazı modernitesinin köklerinin
Kur’an metninde saklı olduğu ortaya çıkmaktadır.
Zira Cahiliye poetikası şiirde eskiliği
temsil ederken, Kur’an araştırmaları ise, metin incelemesinde
yeni eleştiri esasları, hatta estetik için
yeni bir ilim ortaya koymuştur. Böylece yeni Arap
poetikasının doğmasına zemin hazırlamıştır.”
(Adonis 2004, 47)
Arap edebiyatından alınan ilhamla gelişen poetika,
İslamiyeti kabul eden diğer ülkelerle, milletlere bu çerçevede
Acemlere onlardan da Osmanlıya da intikâl eder, böylelikle Divan
şiiri geleneği oluşmaya başlar. Bu gelişmelerde tasavvufun başat
rol oynadığını özellikle vurgulamak gerekir. Nitekim tasavvufî din
anlayışının benimsendiği İslam toplulukları içerisinde İranlılar ve
Türkler en ön saflarda yer alırlar. Bunların yanı sıra Urdu, Kürt,
Arnavut, Boşnak, Malay gibi edebiyatların ortak anlam havuzunun
yine “tasavvuf” olduğu da bölgeyle ilgili çalışma yapan araştırmacıların
genel kanaatidir. (Kılıç 2007, 28-29)
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 91
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Buralardan anlaşılacağı üzere İran ve Divan şiir geleneği
temelde İslamiyete, bu münasebetle de daha çok tasavvufa dayanmaktadır.
Temelinde Kur’an ve hadislerin olduğu bu geleneğin
poetik alt yapısını oluşturan en önemli isim İbn Arabî’dir. Arabî,
el-Fütûhâtü’l-Mekkiye, Zahâıru’l-E’lâk Şerhu Tercümânu’l-Eşvâk,
Divânu’l-Maârif gibi eserlerinde şiire dair görüşlerini dile getirmiştir.
Yine Gazalî’nin Mişkatü’l-Envâr adlı çalışması da tasavvufî
formülasyonu vermesi adına Divan şiirinin poetikasına kaynaklık
etmiştir, denilebilir.
Bu tasavvufî formülasyonu belirleyen iki öğe vardır: Zahirî
ve batınî âlem. “Duyularla bilinen âlem (âlemü’l-hiss), aynı zamanda
dünya ve âlem-i kevn ü fesad (oluş ve yok oluş âlemi) diye de
anılır; bir de, ancak keşf ve murakabe yoluyla erişilebilin âlemü’t-temsil
vardır. Tıpkı âlemü’l-hiss’in, ışık varken görme gücüyle algılanabilmesi
gibi, gözlere görünmeyen dünya da (âlemü’t-temsil) ilahî
kitaplar (örneğin Kuran) aracılığıyla ve kalp gözleriyle görülür.
(…) Sufî’nin temel hedefi, duyuların ve insan aklının yetersizliğiyle
örülmüş hayal perdesini kaldırmak, fizikî dünyanın ötesini
algılamak, böylece hakikate, varoluşun özüne erişmektir; bu da
Allah’ın tecrübî vechidir.” (Andrews 2001, 86-87)
Bahsedilen bu tasavvufi din felsefesinin Türklere intikaline
bakmadan önce bilinmelidir ki “şiir kelimesi bütün tedâîleri ile beraber
Türkçe’ye geçmeden evvel Arapça’dan Farsça’ya geçmiştir.”
Osmanlı’nın klasik geleneğinde yer bulan şiir, çoğunlukla Fars
kültüründen süzülüp gelmiştir. Türk dilinin özelliklerine Farsçanın
yakın olması da bu durumu tetikleyen önemli bir unsurdur.
Hatta tarihte bazı Türkler Farsça yazacak kadar Türkçe ile bu dili
özdeşleştirmiştir. (Kılıç 2007, 29-30)
Aslında İran şiirinin özüne bakıldığında başlarda daha
sade, basit kullanılmış mazmunlar, dış âlemle uyumlu tasvirler,
yeni, çeşitli ve güzel konuların aranması, anlaşılması kolay ifadelerin
seçilmesi gibi hususlar dikkati çekerken (Zebîhullah-i Safâ
2003, 15), zamanla bu tutum değişmiştir. Giderek, “Çok ince hayal
oyunları, yeni ve tanınmamış mazmunlar, istiâreler, edebî sanatlar
ve güç terkiplerden faydalanılarak” ( Kanar 1999, 196) şiir yazılmaya
başlanmıştır. İlerleyen dönemlerde çeşitli gelgitler yaşansa
92 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
da bundan sonra temeli tasavvuf felsefesi olan, anlaşılması daha
zor bir şiir geleneği İran edebiyatını etkisi altına almıştır.
Bu genel şiir anlayışı içerisinde, yer yer bazı şairler poetik
görüşlerini de dile getirmiştir. Bunlardan daha çok şair hakkındaki
düşüncelerini ifade eden Nizâmî-yi Arûzî’nin bazı cümlelerinden
şiire dair fikirlerini de tespit etmek mümkündür. Şair olacak kimselerin
geçmişlerin şiirinden en az yirmi bin beyiti ezberlemelerinin
gerekli olduğunu savunan Arûzî, şiirin bir ilim olduğunu ifade
eder. Bu dönemdeki başka şairler de “şiir, her tür ilimde kullanıldığı
gibi her ilim de şiirde kullanılmalıdır.” diyerek Arûzî’yi desteklemektedir.
Zira o asırda hem şiirin yazılabilmesi hem de anlaşılabilmesi
için var olan ilimlerden istifade etmek gerekir.
Buna rağmen eski ustaları taklit etmenin bir ayıp olarak
görüldüğü Timurlular döneminde ise şiir dili halka oldukça yaklaşmıştır.
Poetik yaklaşımını şairler bazında ele alan isimlerden
biri de Kâtibî’dir. O, “Beyit söyleme esnasında eski ustaların şiirlerinden
hayaller üreten kişi şair değildir. Eski odun ve tahtadan
yapılan her ev, yeni ev kadar sağlam olmaz” diyerek, her yönüyle
yeni bir şiire ve söyleyişe yönelmek gerektiğini vurgular. Özellikle
şiir dili halka yakın olduğundan ve aynı asırda Türk dili oldukça
yaygınlaştığından, zaman zaman Türkçe ve Farsça şiir söyleyen,
Farsça şiirlerinde Fânî mahlasını kullanan Ali Şir Nevai’nin
(Zebîhullah-i Safâ 2003, 37-38, 69-70) de poetik yaklaşımını vermek
uygun olacaktır. Ona göre nazımda hüner ve marifet göstermek
yeterli değildir. İyi bir şiir için mana oldukça ehemmiyetlidir.
Yine Emir Devletşah da Farsça yazdığı tezkiresinin girişinde
şiiri tanımlarken kullandığı ifadelerle Fars şiir geleneğini
hatırlamaktadır. Devletşah, arif ve fazıl kimselerin şiiri, “fikir gelinlerinin
süsü” olarak gördüğünü vurgularken, “şairler dalgıç gibi
mükerrem tabîatleri ve bir yüzgeç gibi olan sâlim zihinleri bir anda
mekânsızlık (lâmekân) denizinden binlerce mâ‘nâ incisini varlığın
kıyılarına çıkarır, hatta mâ‘nâ ehlinin başlarından aşağıya saçarlar.”
demektedir. Yani Emir Devletşah’a göre iyi şiirin temelinde
mana derinliği yatmaktadır.
Yine Hâfız-ı Şîrâzî, Şîrîn-i Mağrîbî, Ferîdüddîn-i Attâr,
Kemâl-i Hocendî, Abdurrahman-ı Câmî gibi Fars şairlerinin şiirlerinde
manaya önem verdiklerini, bu mana denizinde de dünyaya
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 93
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
ait hiçbir şeyin bulunmadığını belirtmek gerekir. Zira Acem şiiri
asırlarca sûfîlerin elinde kalmış, onlar da kendi arzularıyla dünya
ile ilgili her şeye yüz çevirmişler, “Rûhun Allah için aşkla hasret
çekmesini seleflerinden tevârüs etmişler”dir. (Kılıç 2007, 29-33)
İşte zamanla bu tasavufî-felsefî mantık şiirle bütünleşmiş,
Türkleri de bu ikili sistem etkilemiştir. Bu konuda “İranda zuhûr
eden mutasavvıfların hemen hepsi şâir olup, tasavvufî fikirleri en
ziyade nazımla ifade etmişlerdir. Vâkıa şiir ile tasavvuf hiçbir vakit
ayrılmamış iseler de, bunun en müfrid tezâhürü İran’da görülmektedir.
Oradan da Osmanlılara intikal etmiştir. Öyle ki, tasavvuf
İran ve Osmanlı edebiyatının esaslı bir rüknü hükmüne
girmiş olup her şair mutasavvıf görünmek, mutasavvıfâne şiirler
yazmak zorunda kalmıştır.” (Şehbenderzâde Ahmad Hilmi 1974,
322) diyen Filibeli Ahmet Hilmi de görüşlerimizi destekler niteliktedir.
Sonuç itibarıyla Arap ve İran edebiyatlarında gelişen tasavvuf
eksenli şiir geleneği, Osmanlıya da olduğu gibi intikal etmiş,
sûfî yaklaşım şiirimizi uzunca bir dönem etkisi altında bırakmıştır.
4. Türk Edebiyatında Poetika
Tasavvufi bir temele dayanan sufî şiiri, büyük ölçüde Divan
edebiyatının da poetik yaklaşımını belirler. Divan edebiyatının
şiir geleneğini ise özellikle tezkirelerde ve bazı divanların ön
sözlerinde1 bulmak mümkündür. Buralarda, şiirin nasıl görüldüğü,
ne şekilde yazıldığı ve kaleme alınırken ne gibi zorluklarla
karşılaşıldığı gibi hususlar anlatılmıştır. Özellikle “tezkireler (kendilerini
doğrudan birer edebî eleştiri eseri olarak görmesek bile) bu
devrin edebî eleştirisini en çok temsil eden eserlerdir. (…) Onlar
aynı zamanda çağının bütünüyle edebiyat dünyasının, edebî anlayış
ve değer sistemini bize aktaran, çağının edebiyat araştırma ve
eleştirisinin gerçek mahiyetini, işleyişini ve nerelere kadar ulaşa-
1 Türkçe Divan dîbâceleri için bk. Üzgör 1990, 2-566. Ayrıca Divan şiirinin
poetikasına yönelik kaynaklar için bk. Çorak 2007, 447-465; Saraç 2006, 11-
92.
94 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
bildiğini bize çok açık bir şekilde yansıtan eserlerdir.” (Tolasa
1983, VIII-IX)
Beslendiği kaynaklarda olduğu gibi Osmanlıda da en fazla
tartışılan konu şiirde mananın ehemmiyetidir. İbn Arabî’nin Divan
şairlerine en büyük etkisi de bu yöndedir. Örneğin, İbrahim Hakkı
Bursevî lafza takılıp, manayı anlayamayanları deniz kenarında
oturup deniz dibindeki inciyi alamayanlara benzetir.
Hayriyye’sinin “Matlab-ı Hüsn-i Kelam-ı Mevzun” bölümünde şiir
anlayışını ortaya koyan Nabi’ye göre ilimsiz şiir olmaz. Şiirde
mana esastır. Şiirin irşat etmesi gerektiğine inanan şair, bunun
yolunun da “hikmetâmiz” olmaktan geçtiğini belirtir. Nabi için
şiir, “hikmet suyuyla sulanan bir gül bahçesidir. Bu gülşen, ancak
hikmet suyu ile gelişip serpilebilir:
Âb-ı hikmetle bulur neşv ü nemâ
Gülşen-i şi’r ü riyâz-ı inşâ” (Kaplan 1995, 125)
Yine İsmâil Hikmetî manaya dayanmayan şiiri meyvesiz
bir ağaç olarak telakki eder. Hikmetî Efendi, Divanının sonundaki
“İlm-i Şiir” başlıklı bâbda şiirin bir hikmet ve Hz. Muhammed’in
ifadesiyle Tanrı’nın hazinesi olduğunu vurgulamaktadır. Ona göre
“şiir kesbî değil vehbîdir ve mektepte, medresede öğrenilmez.
Sûfîyâne şiir genellikle halvet (erbain) sırasında tulû eder.” (Kılıç
2007, 104-106)
Kanuni Sultan Süleyman da şiire başlamadan önce kalbin
kötülüklerden arındırılması gerektiğini, ancak bu şekilde şiirin pak
ve temiz olacağını belirtmektedir. Ona göre şiir bir ilimdir. Şair
kendisinde var olan bu ilimle kademe kademe ilerleyerek şiirini
kemale erdirir. Şiir hakikatten haber vermelidir. Böyle bir manzumede
de asıl olan “ma’nâ ve dakâyık”tır. Kanuni’ye göre şiir biraz
da yalandır. Duygu ve hayal gücü sayesinde istenilen her şey şiir
olabilir. (Tunç 2000, 268-270)
Şiirde mana ve temizlik arayan şairlerden biri de Nef’î’dir.
Divanındaki bazı beyitlerde şiirin temelini manaya dayandırırken
bir taraftan da manzumenin “pâkize”liği üzerinde durur. Ona
göre söz “açık, yalın, temizlenmiş” olmalıdır. “Şair, şiirinin gereksiz
sözcüklerden arındırılmış, saf, yalın, temizlenmiş olduğunu
ifade etmek için ‘pâkize-güftâr’ ve ‘pâkîze-suhan’ sözlerini kullanır.”
(Akarca 2006, 3) Şair hakkındaki düşüncelerini de gazelleYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 95
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
rinde dile getiren Nef’î, adetâ döneminin şiir anlayışını ortaya
koymuş gibidir.
Önemli tezkirecilerden olan Latîfî ise eserinde şiiri ve şairi
tanımlar. Ona göre şiir ve şair vehbî ve kesbî diye ikiye ayrılır.
Vehbî şiirin daha çok Allah dostlarına gelen ilham yolu ile ortaya
çıktığını, kesbî şiirin ise araştırma ve taklitten ibaret olacağını düşünen
Latîfî’ye göre “Vehbî şol mahbûba benzer ki anda cezbe ve
ân ola. Misâl-i kesbî sâhib-i çeşm-i ebrû ve bir sâde-rûdur ki cezbe
ve ânı yok”tur. (Canım 2000, 485) Yine Latîfî’nin tezkiresinde yer
yer şairlerin şiir görüşlerine değindiği, böylece dönemin
poetikasını ortaya koyduğu görülmektedir.
Şiirde hakikat mevzuunu önemseyen ve Divanındaki bazı
beyitlerde şiir anlayışına yer veren Hayâlî Bey ise Latîfî’nin dile
getirdiği dervişane söyleyiş konusunda “Bir gazelini ‘vaz‘-ı dervişâne’
diye isimlendiren şair, başkalarının şiirinde ‘elfâz-ı zevk-i
rûhânî’ bulunmadığını söyleyerek, şiirlerindeki tasavvufî neşvenin
kendine mahsus bir hususiyet olduğuna işaret eder. ‘Anlamaz
şimdiki şâ’irler Hayâlî tarzını’ diyerek devrinin ötesinde bir şiir
anlayışına sahip olduğunu belirtir.” (Kurnaz 1987, 37)
Dönemin poetikasını eserinde en açık şekilde veren isimlerden
biri de Şeyh Galip’tir. Şair Hüsn ü Aşk’ta şiire ve şaire dair
düşüncelerini yer yer ifade etmiştir. Ona göre müteşâirlerimizin
çoğu ancak kendini veya biribirlerini öven, yaratma gücünden
yoksun kişilerdir. Bu kusurlarını örtmek için de dünyada söylenmedik
söz kalmadığını iddia ederler. Şairlik davası güden bir kısım
insanlar da medreseliler, hocalardır ki onların gerçek manada
şiir söyleyebilmeleri imkânsızdır. Oysa tahsilin kazandırdığı “şiir
dışındaki şeylerle, şiir denilen o hâlis ‘nektar’ı, o ‘musaffâ’ balı küçümsemek
isterler.” Bilinen gerçeklere hikmet havası vermek de
şiir değildir. Gerçek anlamda bir ilk oluşturmak isteyen şairin sözü
tam açıklıktan uzak olmalıdır. Mana okuyucuya telkin yoluyla intikal
ettirilmelidir. Yine Şeyh Galip’e göre şiir, “ne önce bulunmuş
mazmunlar, ne mustalah tâbirler, ne Arapça ibâre, ne ağdalı edâ,
ne belâgat kaidelerine uygunluk, ne mânâca ilgili lâfızları bir araya
toplayabilme hüneri, ne çehre güzelliğinden bahsetme, ne herkes
tarafından beğenilen söz, ne de ehli dışında başkalarına da açık
96 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
bulundurulan tam bedâhattir. (…) Şiirin en büyük meziyeti, daha
önce söylenmemiş bir söz olmasındadır.” (Bilgegil 1975, 6-10)
Divan şiirinde başlı başına bir poetika örneği de bulmak
mümkündür. Şiire dair görüşlerini bir poetik sistem çerçevesinde
anlatan tek şair Fuzulî’dir. Bu düşünce ile sona bıraktığımız şairin
Farsça Divanı için kaleme aldığı ön söz, dönemin şiirini de tespit
etmektedir. Devrin eleştiri anlayışını ortaya koyan bu ön söz, o
zamanlarda şairlerin nasıl bir ifade cenderesi içinde olduklarını
belirtmesi adına önemlidir. (Kahramanoğlu 2006,1)
“Şiir, Fuzulî’ye göre, insanlığı yücelten amaçlar
doğrultusunda veya insanî değerleri koruma gayesi
dışında, sadece nefsanî duyguların, egoistçe
arzuların tatmini yolunda yazılırsa çok tehlikelidir
ve bu yolda şiir yazan şairler sonunda hüsrana uğrayacaklardır.
Olumsuz gayeler dahilinde değil de,
iman ve salih amel doğrultusunda şiir yazanlar bu
kötü akibete yuvarlanmaktan kurtulmuşlar ve
hattâ amaçlarına nail olmuşlardır.” (Doğan 2002,
20)
Şiir kabiliyetinin ezelden Allah tarafından şaire bağışlandığını
düşünen Fuzulî’ye göre Allah’ın yardımı olmadan kusursuz
şiir söylenemez. Şiirin pratikte insana faydaları da vardır: İnsanın
gönlünü hoş etmek ve ismini kalıcı kılmak gibi. İnsanın olgunluğunun
ve mükemmelliğinin bir sonucu olan şiir, başlı başına bir
ilimdir. Aynı zamanda şiir ihtiras ve aşktan doğan bir sevdadır.
“Ancak bu sevda ilim ve irfan ile süslenmeli, zenginleştirilmeli ve
kuvvetlendirilmelidir. Zira ilimsiz şiir, temelsiz bir duvar gibidir
ve yine ilimden yoksun şiir, ruhsuz beden gibi cansız hareketsiz ve
revnaksızdır.” Öte yandan “şiirin asıl sermayesi derttir; gönlünde
ızdırap, dert bulunmayan, ciğeri yaralı olmayan insanın şiiri tat ve
zevkten uzak olur.” (Doğan 2002, 22-27)
Fuzulî şiirle ilgili bu kanaatlerinin yanı sıra şair ve gazel,
kaside gibi manzum türler hakkında da çeşitli görüşler ileri sürerek
poetik yaklaşımını ortaya koymuştur.
Yukarıdaki örneklerden de anlaşılacağı üzere, Osmanlı’da
şiir sanatına dair teorik yazıların bulunmadığı düşüncesi oldukça
yanlıştır. Zira dönemin poetik tavrını belirleyen yazılar başlı baYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 97
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
şına bir kitap halinde verilmese de şairlerin divanlarındaki beyitlerde,
dîbâcelerde, tezkirelerde yer yer kendini göstermektedir. Bu
da sözlü gelenekten gelen bir millet için göz ardı edilmemesi gereken
bir başarıdır.
Ayrıca bütün bunların yanı sıra toplum yapısında ve düşüncesinde
çok büyük değişme ve gelişmelerin yaşandığı Tanzimat
döneminde de bazı şair ve yazarların eserlerinde, Divan şiirine
yer verdiklerini görmekteyiz. Elbette yeni bir edebiyata alan
açmak için kendinden öncekini eleştirir bir tutumla kaleme alınan
bu eserler de aynı zamanda poetik yaklaşımın bir ürünü olarak görülmelidir.
Ziya Paşa ve Namık Kemal gibi Tanzimat şairlerinin Divan
şiirini birçok açıdan, daha çok da gerçeklik anlayışı yönüyle zaman
zaman eleştirdikleri görülür. Bu konuda çelişkili tutum sergileyen
Ziya Paşa, Londra’da çıkardıkları Hürriyet gazetesine yazdığı “Şiir
ve İnşâ” makalesinde yenilikçi bir tavır takınır. Bahsi geçen makalede
divan şiirini taklitten ibaret bularak bizim asıl nazmımızın
“avam şarkıları ve taşralarda çöğür şairleri arasında (deyiş), (üçleme)
ve (kayabaşı) tabir olunan”lardan ibaret bulunduğunu vurgular.
(Önertoy-Parlatır 1977, 25; Doğan, Yeni Düşünce, 31 Ağustos
1990) Başlangıçta Divan şiirindeki hayal unsurlarının bile Arap ve
Fars edebiyatından alındığını, bize çok yabancı olduğunu düşünen
Ziya Paşa, bu makalesinden altı yıl sonra önceki görüşlerinin tam
tersini ileri sürer. Harâbât adlı klasik şiir antolojisine yazdığı ön
sözde bu defa Divan şiirini çok başarılı bularak halk nazmını küçümser.
İran’da yetişen hüner sahibi şairlerin geçmişte taklit edilmesinin
bir kusur değil, hüner olduğunu belirtir. (Canelli 1986, 35-
38) Bu çelişkiyi Kenan Akyüz şöyle izah eder:
“Bu açık çelişmedeki birinci davranış, onun
medenîleşme zarûretinden hareket eden inkılâbçı
yönünü, ikinci davranış da alışkanlıklarından ve
duygularından doğma muhafazakâr yönünü belirtir.
Düşünceleri ile inkılâbçı olan Ziya Paşa,
duyguları ile tamamıyla alışkanlıklarına bağlıdır.”
(Akyüz [tarihsiz], 22)
98 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Bu bağlamda Ziya Paşa’nın şiiri -bazılarındaki fikrî muhteva
dışında- biçim, duygu, hayal vb. hemen her yönüyle eskiye
bağlıdır, denebilir. Paşa, Harâbât Mukaddimesi’nin “Meşrût u
Ahvâl-i Şâirî” bölümünde, şairliğin şartları üzerinde uzun uzadıya
durur. Buradan şairin poetik yaklaşımını da çıkarmak mümkündür.
Ziya Paşa’nın Divan şiirinin poetik yapısını da kısmen ortaya
koyan bu çelişkili iki metnine en sert eleştiri, şairliği ile şiirleri
Şinasi’den önce ve sonra olmak üzere iki ayrı devrede ele alınması
gereken, Şinasi’den sonra kazandığı yenilikçi tavrını hep koruyan
Namık Kemal’den gelir. (Tanpınar 1976, 368-371; Akyüz [tarihsiz],
67; Göçgün 1999, XXXII-XLIV) Şairin aynı zamanda şiir anlayışını
da içeren Tahrib-i Harâbât, Takip, İrfan Paşa’ya Mektup, Mukaddime-i
Celâl gibi eserleri ile “Lisân-ı Osmânî’nin Edebiyatı Hakkında Bazı
Mülâhazâtı Şâmildir” adlı uzunca makalesi, Bahâr-ı Dâniş tercümesinin
ve İntibah’ın ön sözleri bu minval üzere kaleme alınmıştır.
Kemal buralarda şiir, şair ve edebi türlerle ilgili görüşlerini dile
getirmiş, Divan edebiyatını birçok açıdan yermiş, yapmacık bulduğunu
açıklamıştır. Ona göre Divan şiiri gerçeklikten oldukça
uzak ve günümüzden kopuktur. Konuyla ilgili olarak Mukaddime-i
Celâl’de şu ilginç tespitlere yer verir:
“Şiirimiz ise -ekser münâcât ve na’tler ve birkaç
ufak mesnevî ile güzel müfredler istisnâ olunduğu
hâlde- hakîkat ü tabiat âlemlerinden hâric bir cihân-
ı evhâmdan iktibas olunmuş birtakım nâ-merbut
tasavvurlardan ibaret idi.
Ekser şiirlerimizin beyit ve mısrâ’ları beyninde
olan ma’nâ televvünü, parça bohçalarında renk
televvününden ziyâdedir.
Dîvânlarımızdan biri mütâla’a olunurken, insan
muhtevî olduğu hayâlâtı zihninde tecessüm ettirse,
etrâfını ma’den elli, deniz gönüllü, ayağını
Zuhal’in tepesine basmış, hançerini Mirrîh’in göğsüne
saplamış memdûhlar, feleği tersine çevirmiş
de kadeh diye önüne koymuş, Cehennem’i alevlendirmiş
de dağ diye göğsüne yapıştırmış, bağırdıkça
arş-ı a’lâ sarsılır, ağladıkça dünyâ kan tûfanlarına
gark olur âşıklar, boyu serviden uzun,
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 99
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
beli kıldan ince, ağzı zerreden ufak, kılıç kaşlı,
kargı kirpikli, geyik gözlü, yılan saçlı ma’şûkalarla
mâl-â-mâl göreceğinden kendini devler, gulyabânîler
âleminde zanneder.
Hayfâ ki şiirimiz daha bu tarz-ı garîbden kurtulamadı;
arasıra tabî’ate muvâfık ve zemânın fikri
ma’rifetine lâyık bir tarz-ı şiir için fâtiha-i zuhûr
addolunacak ba’zı eserler görünüyor ise de meyl-i
teceddüd, şâirlikte kâtipliğin bütün bütün aksine
bir te’sîr hâsıl ederek, şiir, yeni yolda olmak için
meselâ; zihâflı veyâ bütün bütün vezinsiz söylemek
lazım gelir ve en âmiyâne sözler kâfiyeli bir
satıra yazılır da arası parmakla silinmiş gibi bir
yerden kesiliverirse, şiir olur zannedildiğinden,
sâmi’a-hırâş-ı idrâk olan birçok kasîde ve gazel
taklîdleri ve millet şarkısı modaları arasında güzel
söylenmiş sözler de, kurbağalı bahçelere tesâdüf
eden bülbüllerin negamâtı gibi araya karışıp gidiyor.”
(Göçgün 1987, [eski harfli kısımda] 165-166)
Toplum sorunlarına eğilmeyi asıl amaç haline getiren Tanzimat’ın
ilk kuşağı için bu düşünceleri olağan saymak gerekir kanaatindeyiz.
Bu yüzden ilk kuşak geniş kitlelere mesaj vermeyi
hedeflemiş, onların şiirlerinden çoğu da bundan dolayı sosyal ve
siyasî içerikli olmuştur.
Birinci kuşağın genelde sanat ve edebiyatı, özelde şiiri mesaj
verme aracı olarak kullanmaları, yönetimdekilerin onlara baskı
uygulamalarına yol açmıştır. Hem bundan dolayı, hem de mizaçları
ve sanat anlayışları münasebetiyle Tanzimat’ın ikinci kuşağı,
“sosyâl sanat anlayışını arka pilâna atarak, ön pilâna -yine değişik
ölçülerde- ‘insan’ı ve onun şahsî mâcerâsını” almış; çeşitli metafizik
ve ferdî meseleler, özellikle aşk ile tabiat temalarına yönelmişlerdir.
(Akyüz [tarihsiz], 18-25) Bu çerçevede Tanzimat’ın ikinci
kuşağının ilk ismi Recaizade Mahmut Ekrem’dir. Yeni Türk edebiyatının
teorisyenlerinden olan Ekrem, aynı zamanda Tanzimat
poetikasını belirleyen önemli isimlerdendir.
Ekrem edebiyat ve özellikle şiir hakkındaki görüşlerini Talîm-
i Edebiyât’ta, III. Zemzeme’nin ön sözünde, Takdîr-i Elhân’da,
100 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Pejmürde’de ve Takrîzat’ta geniş bir şekilde açıklar. (Akyüz [tarihsiz],
27) Ona göre ilk dönemin gerçekliğinin aksine şiir kendine
özgü hayallerle ve tasvirlerle yaratılabilir. “Sanatın maksadı güzelliktir”
diyen şair, bunu oluşturacak unsurları da “duygu, hayal
ve düşünce” olarak ifade eder. Ardından “Her şiirde gerçeğe uymak
zorunlu mudur, yoksa değil midir? Ne zaman gerçekler yansıtılmalı
ya da hayalin şiirdeki yeri ne olmalı?” gibi soruları sıralar.
Şiirde “yerine göre yalın, nükteli, ince anlamlı, gösterişli” düşüncenin
önemli olduğunu vurgulayan Ekrem, tabiatı sonsuz bir kaynak
olarak görür. Zira “Zerrattan şumusa kadar her güzel şey şiirdir.”
(Parlatır 1986, 13-16) Konu ile beraber üslup güzelliğine de
önem veren Recaizade, anılan eserleri ve düşünceleri ile dönem
şiirinin ana ilkelerini belirlemiştir, denebilir.
Yine Tanzimat poetikasının belirlenmesinde, özellikle yenilik
sayılabilecek uygulamalarıyla, önemli isimlerden biri de
Abdülhak Hamit Tarhan’dır. Bu devre özgü yenilikçi, toplumsal
mantıktan hareket eden Tarhan’ın şiir görüşlerini bazı manzumelerinde,
mektuplarında, terceme-i hal yazılarında, özellikle Makber
için yazdığı mukaddimede bulmak mümkündür. Örneğin şair,
“Terceme-i Hal”inde 1876’da Fransa’ya gidince kimleri okuduğunu,
hangi sanatçılardan etkilendiğini ve nasıl bir şiir kurmaya
çalıştığını anlatır. (Bezirci 1983, 35)
Hamit, hakkında en çok yazı kaleme alınmış ve değerlendirmeler
yapılmış şahsiyetlerden biridir. Bunlar karşısında hiç
susmayan şair, eleştirilere cevap verirken poetikasını da ortaya
koyan eserler neşretmiştir. Özellikle “Bir Şairin Hezeyanı” ve
“Nâkâfi” şiirlerinde romantik edebiyat anlayışını benimsediğini
gösterir. Ona göre şiir, her şeydir. “Şu bayırlar, harabeler, dereler”
hep şiirdir. İlhama bağlı olan Hamit, bunu şu mısralarla pekiştirir:
“Fikrimi âsmân eder terfi‘
Şi‘irimi ahterân eder tarsi;
Her kim eylerse eylesin teşni‘
Bana lâzım değil beyan u bedi!” (Enginün 1986, 41-42)
Şiirimize tabiatın kapılarını açan, ölüm, yokluk, yurt sevgisi,
eğitim, kadın erkek eşitliği gibi temleri ele alan Tarhan’ın şiir
anlayışına dair birtakım bilgileri Makber mukaddimesinde de buluruz.
Makber, şairin çok sevgili eşi Fatma Hanım ölünce, onun arYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 101
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
dından yazdığı bir manzumedir. “Makber’in bir bibliyografisi olan
mukaddimesi de bir şiirdir, fakat kafiyesiz. Bizzat Makber’in yüksek
ve derin bir şiir olduğu gibi” (Akyüz 2006, 231) mukaddimesi
de bir şiiri andırır niteliktedir. Burada Hamit’in şiirine ve şairliğine
dair bazı ipuçlarına rastlamak mümkündür.
“Birkaç Perişan Söz” başlıklı bu mensur mukaddimede
şair, Makber’in yazılış sebebini açıkladıktan sonra “En güzel, en
büyük, en doğru şiir bir hakikat-ı müdhişenin tazyiki altında hiçbir
şey söyleyememektir. (…) İnsan, bâzı kere, hâtırına gelen bir
hayali tanıyamaz, o kadar güzeldir. Zihninden uçan bir fikre yetişemez,
o kadar yüksektir. Kalbinden doğan bir hissi bulamaz, o
kadar derindir. Bu acz ile bir feryad koparır yahut pek karanlık bir
şey söyler yahut hiçbir şey söyleyemez de, kalemini ayağının altına
alıp ezer. Bunlar şiirdir. ” diyerek kendine göre radikal bir tarif
yapar. Makber’de kendi şairliğini tam anlamıyla uygulayamadığını,
bu manzumenin kendisini şair sayanları ağlatacağını, saymayanları
ise doğrulayacağını vurgular. Ona göre en güzel şiir tabiatın
ilham ettiğidir. Zira “O şiirler, suda görülen akse benzer ki,
mutlaka hariçte bir müsebbibi olur.”
Tarhan mukaddimenin sonlarında ise bazı edebiyatçıların,
şairin meziyetlerinin kendi beyninden doğduğunu düşünmesine
kızar. Çünkü ona göre güzellikler “dağların, bayırların, güzel
yüzlerin, çiçeklerindir.” Hatalar ise ancak şaire aittir. (Dizdaroğlu
1970, 77-81; Önertoy 1977, 149-154)
Tanzimat’la başlayan Batılılaşma hareketinin devamı niteliğindeki
Servet-i Fünun edebiyatının modernleşme açısından en
hızlı sonuç aldığı tür şiirdir. Tanzimat dönemi sanatçılarının, özellikle
de ikinci kuşak şairlerinin oluşturduğu ortamda yola çıkan
Servet-i Fünuncular, şiir anlayışlarını zaman ve şartlarına göre yeniden
düzenlediler. “Servet-i Fünûn hareketi, şiirin muhtevâsında
yaptığı değişikliklere, önce, Tanzîmât devrinin getirmiş olduğu
‘her güzel şeyin şiire konu olabileceği’ formülündeki ‘güzellik’
kaydını kaldırmakla başladı.” Bu şekilde konu sınırlaması ortadan
kalktı ve şair günlük hadiseleri bile şiire dâhil eder oldu. Bununla
beraber çoğunlukla duygu ve hayallere yer veren Servet-i Fünun
102 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
şairleri aynı zamanda aşk, tabiat ve aile hayatı gibi konuları da işlemişlerdir.
Bu da onların şiirine ağır bir marazîlik vermiştir.
Bu dönemin Fransa’dan etkilenen şiiri, dil bakımından da
oldukça sanatlı ve süslü hale gelmiştir. Buna bağlı olarak “Yabancı
kelimelerin çokluğuna rağmen, Osmanlıcada, konuşulan dilin
üslûb ve edâsının, söyleyiş özelliklerinin ilk başarılı tatbîkatını da
yine Servet-i Fünûn şâirleri yaptılar.” (Akyüz [tarihsiz], 77-78)
Servet-i Fünun hareketinin lideri sayılan Tevfik Fikret,
poetik görüşlerini daha çok Musahabe-i Edebiyye’lerde dile getirmiştir.
Bir şair olarak edebî türlerden en çok şiire önem veren Fikret,
“Biz şiiri (lisân-ı rûh) olmak üzere kabul ediyoruz.” demektedir.
Zira ona göre “manzum olsun mensur olsun şiirin kendine
has, bir tavr-ı bedî-i beyânı vardır; onu rûh söyletir, rûh dinler, rûh
anlar.” Şair için nazım bir duygu ürünü olmalıdır. Öyle ki şiir,
“bazılarının zannettikleri gibi gayr-ı tabiî sahte bir lisan-ı ifâde değil,
bilâkis hissiyatın en tabiî, en muvâfık bir tercümân-ı
sahhârıdır.”
Bu yazılarında Fikret, şiirin tanımından başlayarak, vezni,
dili, ahengi gibi çeşitli yönlerinden de bahsetmektedir. Özellikle
“Evzân-ı Arûz” ve “Te’sîr-i Evzân” adlı musahabelerinde başlı başına
vezinler konusuna temas eder. (Parlatır 1987, X-XI)
Dönemin estetik yaklaşımını en iyi ortaya koyan isimlerden
biri de Cenap Şahabettin’dir. Kendisi “Şiirim İçin”, “Kendim
İçin”, “İhdâiye”, “Münâcât II”, “Terâne-i Sabah”, “Şiir-i Nânüvişte”
gibi manzumeleri ile Servet-i Fünun dergisinde yayınlanan
bazı makalelerinde kendinin ve mensup olduğu topluluğun
poetik yaklaşımını açıklamıştır. Ona göre eskiler “manzum ve
mukaffâ söz”e şiir derlermiş ancak artık “ ‘ruhumuz üzerinde
ebyât-ı bedî‘anın hâsıl ettiği te’sîr-i latîfi hâiz her şeye şiiriyet’
isnad edilebilir.” Şiirin en önemli özelliği zihinlerimize bir “meyl-i
tahayyül bahşetmesi”dir. Manzume mutlaka güzel olmalıdır, ancak
her güzel şey de şiir değildir.
Cenap şiiri dörde ayırır: Ruhlarda kalan (eş‘âr-ı
vicdâniyye), tabiî güzellikler karşısında yazılan (eş’âr-ı tabiat), bir
sanat eseri karşısında kaleme alınan (eş‘âr-ı san‘at), nihayet lisan
ve kalemle ifade edilen şiir (eş‘âr-ı edebiyye). Bunlardan Cenap’ın
benimsediği şiir, edebî olandır. Bunun manzum veya mensur olYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 103
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
ması fark etmez. O, son olarak şiirin tarifini şöyle formüle eder:
“nazım: nesr+mûsikî (âhenk)” (Akay 1998, 238-246)
1921 yılına gelindiğinde Ahmet Haşim “Dergâh dergisinde
yayımladığı ‘Şiirde Mânâ’ başlıklı yazısıyla Cumhuriyet dönemi
şiir poetikalarına -referans olma ya da karşı çıkma bağlamındayön
veren ilk çıkışı yapar.” (Karaca 2005, 52-53)
Haşim’in yine Dergâh’ın ilk sayısında yayınlanan “Bir Günün
Sonunda Arzu” şiirine karşı bazı süreli yayınlarda alaylı yazılar
çıkar ve şair ciddi anlamda tenkide uğrar. Bunun üzerine sanatçı
bahsedilen makalesini yayınlayarak eleştirilere cevap vermeye
çalışır. Daha sonra şairin Piyale adlı şiir kitabına bazı değişikliklerle
“Şiir Hakkında Bazı Mülahazalar” başlığı ile alınan bu
yazı Haşim’in poetikasını vermesi adına oldukça önemlidir.
Daha çok şiirde mana ve vuzuhun önemi üzerinde durulan
bu makalede sanatçı, “Mânâ fikr dedikleri bayağı mütalaalar yığını
mı, hikâye mi, mazmun mu; ve ‘vuzuh’ bunların adi idrake
göre anlaşılması mı demektir?” şeklinde bir soru ile bunların hiçbirinin
şiirde mana olmadığını, okuyucunun bu yönde bir beklentisi
varsa tarih, felsefe vb. kitaplar okuması gerektiğini vurgular. Bundan
sonra şairlik konusunda çeşitli hususiyetlere temas eden Haşim,
şairin lisanını “nesir gibi anlaşılmak için değil, fakat duyulmak
üzere vücut bulmuş, mûsikî ile söz arasında sözden ziyade
mûsikîye yakın, mutavassıt bir lisan” olarak telakki eder. Ona göre
şiir “nesre kâbil-i tahvil olmayan nazımdır.” (Enginün-Kerman
1996, 70-71) Bu ifade ile şiirin tanımını ortaya koyan şair, onu nesirden
tamamıyla ayırmaktadır. Ayrıca nazımdaki kelime seçiciliğine
de önem verdiğini gösteren sanatçı, böylelikle “Fransız sembolistlerinin
tavrını hazırlamıştır. Şiiri, okuyucunun tamamlayacağına
inanan Haşim, şiirleriyle, sadece okuyucuyu içkin bir harekete
geçirip onu üretime teşvik etmektedir.” (Doğan, Yeni Düşünce,
7 Eylül 1990) Şiiri sessiz bir şarkı olarak gören, onda mana aramanın
“terennümü yaz gecelerinin yıldızlarını ra’şe içinde bırakan
hakîr kuşu et için öldürmekten” (Enginün-Kerman 1996, 71-72)
farksız olacağını düşünen Ahmet Haşim’in bu yazısı, şiiri çeşitli
siyasî ve şeklî tartışmalar çerçevesinde ele alanlara karşı, estetik
104 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
kaygının ön planda tutulduğu ilk ciddi poetika örneğidir, denebilir.
(Okay 2005, 93-136)
Şiire dair görüşleriyle Türk edebiyatında etkili olan bir
başka sanatçı da Yahya Kemal Beyatlı’dır. Derli toplu bir poetika
yazmayı hiç denemeyen Beyatlı, “şiir görüşünü bazı yazılarında,
mektuplarında, konferanslarında ve röportajlarda dağınık bir biçimde
anlatmıştır. Ancak ‘Nurullah Ataç’a Gazel’iyle ‘Ses’ rubaîsinin
poetika niteliği taşıyan şiirler olduğu, bu iki şiirde aslında şiirle
ilgili temel görüşlerini özetlediği söylenebilir.”
Şiirde müziği, duyguyu, dili öne çıkaran görüşleriyle, “şairanelik”
ve “saf şiir” anlayışıyla Haşim’e yaklaşan Yahya Kemal,
“şiirde mükemmelliğ”in peşindedir. “Ancak, Cumhuriyet dönemi
poetikasında ona ayrıcalıklı bir yer kazandıran asıl girişimi, hem
pratik hem de poetik anlamda Tanzimat’tan sonra gelenekten kopan
Türk şiirini yeniden gelenek zincirine bağlamasıdır.” (Karaca
2005, 53)
Genel olarak şiirin kelimelerle yazıldığını düşünen şair,
hiçbir zaman ilhamı reddetmemiştir. O, şiirin ancak söylenebileceğini,
bu madenin az olduğunu ve asıl şiirin lafızla mana arasındaki
farkın ortadan kalkıp “nağme haline geldikten sonra
başla”yacağını vurgulamıştır. Sonuna kadar aruzda ısrar eden ve
derunî ahenge önem veren sanatçı için şiirde güzellik esastır. “Şairlerin
kendi şiir anlayışlarını mutlaklaştırmalarını doğru bulmayan,
bunun de hürriyeti sınırlandırmak anlamına geleceğini düşünen
Yahya Kemal’in çizdiği ‘gerçek şair’ portresi de şiir anlayışıyla
doğrudan ilişkilidir: Şiirden duyulan haz, hazların en derini ve
güzelidir.” (Ayvazoğlu 2008, 126-133)
İkinci Meşrutiyet’ten sonra milliyetçilik akımının hız kazanması
ile aruz ve hece tartışmaları da artar. Buna bağlı olarak
halk şiiri ön plana çıkarılır. Bu durum o dönem Türk poetikasının
önemli bir sorunu haline gelir. Bu bağlamda devrin önemli şahsiyetlerinden
Ziya Gökalp da poetik yaklaşımını “Şiir Nasıl Sânih
Olur” ve “Sanat” adlı şiirlerinde açıklar. İlk eserinde şiiri renkli bir
vezin ve söz ile birlikte (Tansel 1977, 247-248) telakki eden şair,
“Sanat” başlıklı manzumesinde daha çok halk şiirinin önemi üzerinde
durur. Ona göre parnesyenlerden uzaklaşarak kendi öz benYeni
Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 105
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
liğine dönen ve gerçek sanat olan Anadolu’ya yönelen şair
“Mi’râç”a erecektir.
Gökalp yine aynı manzumesinde o devirde çok tartışılan
aruz-hece meselesine de vurgu yaparak halk söyleyişinin benimsenmesinin
önemi üzerinde durur:
“Arûz sizin olsun, hece bizimdir,
Halkın söylediği Türkçe bizimdir,
Leyl sizin, şeb sizin, gece bizimdir,
Değildir bir ma’nâ üç ad’a muhtâc.”
(Tansel 1977, 111-112)
Halk şiirini ön plana çıkan isimlerden bir de Mehmet Emin
Yurdakul’dur. O da “Biz Nasıl Şiir İsteriz”, “Benim Şiirlerim”,
“Şâir”, “Anlamayanlara” ve “Büyük Sanatkâr” adlı manzumelerinde
poetikasını ifade etmiştir. Şaire göre, gerçek şiir halkın kendisinden
bahsedendir. O, şairi ebedî bir sultan ve “sanatın bir mukaddes
çocuğu” olarak nitelendirir. (Tansel 1969, 21, 319) Kendi
manzumeleri hakkında da çeşitli görüşlerini bulabildiğimiz bu
metinlerde Yurdakul, sanatı yalnız süslü hayallerden, vezinden ve
kuru bir eğlenceden ibaret görmez. Ona göre sanatın dili, Allah’ın
lisanıdır. (Tansel 1969, 410)
Anadolu’yu engin bir hazine ve “yazılmamış bir destan”
olarak gören isimlerden biri de Faruk Nafiz Çamlıbel’dir. “Sanat”,
“Şair’den”, “Niyaz” ve “Okuyanlara” başlıklı manzumelerinde şiir
anlayışını ortaya koymuştur. Ona göre asıl sanat Anadolu’yu
yazmaktır. Her şair kendi diyarını ve oranın kederini, mutluluğunu
yazdıkça yücelecektir.
Ayrıca “Ben, ne sultanlara şâir, ne de şâirlere şâh/Tanrılar
Tanrısı’nın şâiri olmak dilerim.” (Çamlıbel 1981, 22, 233) diyen Faruk
Nafiz, şiirinin ilhamlarını da “Okuyanlara” manzumesinde
anlatmıştır. (Çamlıbel 1972, 5-6)
Cumhuriyetin ilk yıllarında ortaya atılan bireyci şiir
poetikalarının karşısında Nazım Hikmet’in toplumcu gerçekçi
yaklaşımı dikkati çeker. Çeşitli yazılarında ferdiyetçi şiir anlayışını
eleştiren şair, duygudan düşünceye, soyuttan somuta, bireyden
topluma geçiş yapar. O, toplumsal mesaj verilmesinden yana106
Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
dır. Şiirindeki biçim ve ahenk unsurlarını da bu çerçevede oluşturan
Nazım Hikmet, “kendi deyişiyle ‘Köylü ve çoban iktisadiyatının
muttarit sesleri yerine, şehrin muazzam senfonisi’ni şiire yerleştirmeye
çalışır.” Marksist estetiği esas alarak kurduğu bu toplumcu
gerçekçi şiir anlayışı, özellikle 1940 kuşağı şairleri üzerinde
etkili olmuştur. (Karaca 2005, 54)
Şiir hakkındaki görüşleriyle Cumhuriyet döneminin
önemli isimlerinden biri de Ahmet Hamdi Tanpınar olmuştur.
Şair, “Antalyalı Genç Kıza Mektup”, Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Mektupları
gibi eserlerinde ve şairler hakkındaki makalelerinde,- ki
bunların çoğu sonradan Edebiyat Üzerine Makaleler’de toplanmıştır.-
hatta edebiyat tarihinde bile poetikasını ortaya koymaya çalışmıştır.
Bilinen ilk yazısı “Şiir Hakkında”dır. Poetikasını Bergson
ve Freud’dan aldığı, “zaman” ve “rüya” terimleri üzerine kuran
Tanpınar, bu yazısında şiirin “her an tarifsiz bir musikiyi peşinden
sürükleyip götüren değişiklikleri ile” var olduğunu vurgulamaktadır.
O, form açısından klasik şiirin gerekliliğine inanır. (Okay
2000, 33-35; Balcı 2008, 52-71)
“Antalyalı Genç Kıza Mektup”ta poetikasını açık bir şekilde
ortaya koyan sanatçı, “Şiir, söylemekten ziyade susma işidir.
İşte o sustuğum şeyleri hikâye ve romanlarımda anlattım. Onun
için mümkün olduğu kadar kapalı âlemler olmasını istediğim şiirlerimin
ana hatlarını hikâyelerim verir. Şiirde dolayısıyla kendimin,
hikâye ve romanlarımda kendimle beraber mümkün olduğu
kadar hayatımın ve insanların -benden başkalarının- peşindeyim.”
diyerek, şiirlerine toplumun günlük hadiselerini sokmadığını vurgulamıştır.
Şiiri, insanı zaman ve mekânın dışına çıkaran bir çeşit
rüya, ruh hali olarak gören Tanpınar, bu görüşleriyle, duyularla
algılanabilen gerçeklik anlayışından uzaklaşır ve iç gerçekliği temel
alan poetikaya yaklaşır. Sonuç itibarıyla şair, şiirde müziği,
dilde de mükemmeliyetçi bir yaklaşımı ön plana çıkararak Haşim
ve Yahya Kemal şiirine yakın durur, denebilir. (Kaplan 1982, 57;
Karaca 2005, 54)
Orhan Veli ve arkadaşları aynı dönemde Garip adı verdikleri
şiir anlayışlarıyla 1940 ile 1950 arasında etkili olurlar. Birinci
Yeni diye de anılan grubun poetikasını Orhan Veli Varlık dergisinde
“Şiire Dair” genel başlığı altında tefrika eder. Daha sonra
bu yazılardan ilk dördü 1941’de yayınlanan Garip’in ön sözüne
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 107
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
ufak değişikliklerle alınır ve hareketin bildirgesi hüviyetini kazanır.
(Sazyek 1996, 54-55) Şiirin hem biçim hem de içerik özellikleriyle
ilgili o dönemdeki kimi sanatçıların; şairanelik, ayrı bir şiir
dili, biçim öğelerinin geleneksel olması, söz ve anlam sanatlarına
yer ve önem verme gibi anlayışlarına tamamen karşı çıkan
poetikada Orhan Veli, şiirin toplumsal bir işlevinin bulunması gerektiğini
savunur. Her şey cemiyet içindir, tabi sanat da. Şirin ana
kaynağı iç değil, dış gerçekliktir. Bu bakımdan Garip hareketi
toplumcu gerçekçilere de yakın durmaktadır. (Okay 2005, 30-90)
Şiire “söz söyleme sanatı” gözüyle bakan Orhan Veli, şiirin
musiki ile alakalı olmadığını vurgular. Sanatçı, vezin ve kafiyeye
de karşıdır. “Vezin ve kafiye şiir için birer kayıt olduğunda, hem
şair muhayyilesi sınırlanır, hem de nazım dilindeki nahiv bozuklukları
ortaya çıkar. Diğer taraftan, Orhan Veli’ye göre şiir, hiçbir
kuralın dar sınırları içerisinde oluşturulamaz.” (Doğan, Yeni Düşünce,
14 Eylül 1990)
Orhan Veli ve arkadaşlarının başlattığı bu yepyeni harekete
karşı, “Poetika” başlıklı müstakil bir çalışmaya sahip olan Necip
Fazıl da dinî temelli yeni bir şiir anlayışının kapılarını aralar.
N. Fazıl’ın poetikası, “ bu bakımdan Tanzimat’tan beri süregelen
ve genelde ‘din dışı’ bir gerçeklik anlayışına bağlı kalan
poetikalara da -Cumhuriyet döneminde- ilk tepki niteliğindedir.”
(Karaca 2005, 55) Necip Fazıl’ın “Poetika” yazılarının ilk bölümleri,
ilk defa Büyük Doğu dergisinde, “İdeolocya Örgüsü” bahisleri
arasında yer almıştır. Daha sonra tamamladığı bu yazılarını şair,
ilk kez 1955’te Sonsuzluk Kervanı adlı şiir kitabının sonunda bir
araya getirir. N. Fazıl’ın bu “Poetika” yazıları, daha sonra çıkan
bütün şiir kitaplarının sonunda da az veya çok değişikliklerle görülür.
Burada sanatçı, sırasıyla “Şair, Şiir, Şiirde Usul, Şiirde Gaye,
Şiirin Unsurları, Şiirde Kütük ve Nakış, Şiirde Şekil ve Kalıp, Şiirde
İç Şekil, Şiir ve Cemiyet, Şiir ve Hayat, Şiir ve Din, Müsbet
İlimler, Şiir ve Devlet” konuları üzerinde durur. (Okay 2005, 138-
212) Şiiri “mutlak hakikati arama işi” (Kısakürek 1986, 473) olarak
tanımlayan şair, mutlak varlığı Allah olarak kabul etmekte ve şiirin
de bu yolda ancak bir araç olabileceğini vurgulamaktadır. Şiirde
gayenin basitten karmaşığa doğru gitmek olduğunu vurgulayan
sanatçı bu sırayı “ ‘Mutlak hakikat (Allah), remzîlik ve sırrîlik,
108 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
güzellik, heyecan, ahenk, edâ.’” olarak belirler. “Görüldüğü üzere
Necip Fazıl, poetikasını mistik bir zemin üzerine oturtmuştur.”
(Doğan, Yeni Düşünce, 26 Ekim 1990) Bununla birlikte, onun “şiirselliğe,
biçime, dile” önem verişiyle, Yahya Kemal, Ahmet Hamdi
Tanpınar ve Asaf Halet Çelebi’nin poetik çizgisinde olduğu da
söyenebilir. (Karaca 2005, 55)
Her ne kadar şiirlerine yöneltilen tenkitlere cevap amacıyla
parça parça yazmış da olsa poetikasını oluşturan isimlerden birisi
de Asaf Hâlet Çelebi’dir. İstanbul Sanat Edebiyat Dergisi’nin Temmuz-
Aralık 1954 tarihleri arasındaki altı sayısında ardı ardına yayınlanan
yazılar daha sonra “Benim Gözümde Şiir Davası” üst
başlığında toplanmıştır. Genel olarak “saf şiir” anlayışına dâhil
edilebilecek bu yazılarda sırasıyla “Şiir, Şiirde Vuzuh, Şiirde Şekil,
Mücerred Şiir, Şiirde Ruh Ânı ve Şiirlerimde Mistisizm Temâyülü”
meseleleri ele alınmıştır. “Asaf Hâlet, vezin ve kafiyeye, teşbihe,
sanatlar arasındaki tedâhüle karşı çıkmasıyla ‘Garipler’e yaklaşır.
Şiirin kapalı olması ve saf şiir meselelerinde ise Ahmet Haşim’in
yanındadır.” Şair kendini “şiirin nirvanasına ulaşmayı hedefleyen
bir Buddha” olarak nitelendirir. Genel anlamda soyuta, içe, akıldan
çok sezgiye önem veren Çelebi, esas itibarıyla şiiri araç kabul
eden anlayışlara karşıdır. (Doğan, Yeni Düşünce, 28 Eylül 1990; 5
Ekim 1990) O, “kendisinin de söylediği gibi, ‘şuuru yormadan,
fikre değil, kelime hazinesine dalarak, tasavvufun ırmağından
gıdalanarak’, dinî-fikrî bir endişeden çok, şuuraltı, masal ve hayalin
tesiri ile oluşan sezgilere dayalı bir mistik temayülün şiirini
yazmıştır.” (Kırımlı 2000, 106) Yani sanatçı, mistik ve saf şiirden
yana bir poetik yaklaşım içerisinde olmuştur, diyebiliriz.
Cumhuriyet dönemi Türk şiirinin önemli isimlerinden birisi
de Behçet Necatigil’dir. Onun şiir anlayışını, yazılarının ölümünden
sonra kitaplaştırılan Bile/Yazdı Düz Yazılar I, Konuşmalar
Konferanslar adlı eserlerinde bulmak mümkündür. Güçlü şiiri “bir
hayır ya da bir beddua” (Necatigil 1983a, 55) olarak nitelendiren
Necatigil’e göre “şiir bocalayışlar, noksanlıklar, çelişmeler, umulanın,
iyi olanın henüz bulunamayışının ve rahatsızlıkların ürünüdür.”
(Necatigil 1983b, 549)
Necatigil, “bireysel boyutlar içerisinde” aslında “toplumsal”
konuları ele almış, “tedirginlik, seçilen kelimeler, kelimelerin
kurgusu, yaşanılan çağ ile iç içe” olmuş, şiirlerinde parçalanmış bir
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 109
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
hayatı terennüm etmiştir. (Doğan, Yeni Düşünce, 12 Ekim 1990)
“Şiir, ne nutuktur, ne protesto, ne politika. Çağdan, çevreden yakınmayı
şiir, başka yollardan sessizce hatırlatır.” diyen şair aslında
“toplumcu realist” bir çizgi izlemiştir. Eserlerinde devrimcilikle ilgili
konulara yer vermeyen sanatçı şiirini sloganlarla doldurmamıştır.
(Çetin 1997, 47) Sanatçı için şiirin burçları vardır: Gurbet,
hasret ve hikmet. Poetikasında şiirde şekil meselesine de önemli
bir yer ayıran Necatigil için “İyi şiir, özüyle şekli kaynaşmış şiirdir.”
Şekil unsurları arasında vezin, kafiye ve dili gösteren sanatçı,
bunların bir araya gelerek bir bütün oluşturduğunu savunur. (Doğan,
Yeni Düşünce, 19 Ekim 1990)
Poetikasını daha çok kendisiyle yapılan konuşmalarla ve
bir manzume ile ortaya koyan Cumhuriyet devri şairlerinden biri
de Ahmet Muhip Dıranas’tır. Nitekim sanatçının “Evreni Sevmek
ki” adlı şiirinde poetikasını Marksist anlayışa karşı konumlandırdığı
görülür. “Açlık, fakirlik meselesinin şiirde istismarına karşı
çıkarak, onun sosyal dayanışma içerisinde halledilebilecek bir mesele
olduğunu daha ilk mısrada” belirtir. Şiirin devamında kendi
şairliği hakkında da bilgiler veren Dıranas “eserlerinde güzellikler
üzerinde durduğunu, asıl işinin güzeli yakalamak olduğunu”
ifade eder. “Şiirde olumsuzlukları, kötülük ve çirkinlikleri eleştirmek
yerine olumlu, iyi ve güzeli öne çıkarmanın önemine vurgu”
yapar. Genel itibarıyla “saf şiir zevkine, ‘ferdî ve estetik şiir görüşüne
bağlı’ kalan şairlerimizden” biri olan Dıranas, şiiri “kelimelerle
dördüncü bir buut yaratma sanatı” olarak tarif eder. Ona göre
sanat dallarının en başında gelen şiir, insan içindir ve temelini tabiat,
sevgi, güzellik ve yine insan teşkil eder. (Gür 2007, 86-92, 206)
Bunların dışında müstakil poetika kitabıyla çağdaş Türk
şiiri poetikalarına örnek olacak isimlerden biri Salah Birsel’dir. Sanatçının
“Yeni Bir Şiirin İlkelerine Doğru” başlığı altında çıkan
poetik yazıları daha sonra Şiirin İlkeleri adıyla kitaplaştırılmıştır.
Bu çalışmada şairin poetikasını ayrıntılı olarak bulmak mümkündür.
Eser, sanatı öz sanıp, şiiri konusuna göre değerlendirmek isteyenlere
karşı çıkmak için yazılmıştır. Kitapta şiir ve şair tanımından,
şiirin biçim ve içerik hususiyetlerine kadar genel bir
poetik yaklaşım sergilenmiştir. En genel anlamda şiir ona göre, bir
zekâ işidir ve bir bütünür. (Birsel 1952, 13-71)
110 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Öte yandan Kaya Bilgegil, mensurelerine de yer verdiği
Cehennem Meyvası adlı eserinin başında poetik görüşlerini de dile
getirir. Şiirin daha çok ilham yoluyla oluştuğunu, musiki ile iç
içeliğini, daima güzelliği aradığını ve saf şiirin kaynağının aşk olduğunu
vurgulayan Bilgegil, çalışmasında genel olarak şiirin tarifi
ve içerik öğeleri üzerinde durur. (Bilgegil 1956, 3-40)
Şirin sanatla ilgili hususiyetine yer veren isimlerden biri de
İsmet Özel’dir. Şiir Okuma Kılavuzu adlı kitabında şair, “şiir anlatılmaz
bir şeyin anlatılmaya çabalanmasının sonunda, anlatılabilir
bir şeyin yeniden anlamlı kılınması için gösterilen bir çabanın sonunda,
yeterince anlaşılmayan bir şeyin etkili bir anlatıma kavuşturulması
uğrunda harcanan çabaların sonunda ortaya çıkar.”
(Özel 2002, 18) şeklinde bir şiir tarifi yapar. Bununla berber eserde
genel olarak şiirde kelimenin birbirinden kuvvet aldığı, şiirin
nağme değil musiki olduğu gibi hususlar belirtilerek, bu türün
estetik yönü üzerinde de durulur.
Gülten Akın, Demokrat, Türk Dili, Milliyet Sanat gibi süreli
yayınlarda çıkan yazılarından ve söyleşilerinden Şiiri Düzde Kuşatmak
adıyla bir poetik kitap oluşturmuştur. Sanatçı eserinde halk
şiirinin önemi, şiirin metalaşması, şiirde geleneğin yeri üzerinde
dururken, şiirin ve şairin tanımını da yapmaktadır. Akın’a göre
“Şiir, dizelere sıkıştırılmış bir nükleer enerji. Şiir, parçalanacak,
patlayacak olan şey. İşte düzeni, egemenleri korkutan şey. Şiir hem
haz, hem derinlik, hem sonsuz bir bağımsızlık, bağsızlık, hem çok
ince bir denge, iç düzen. Sabır ve coşku”dur. (Akın 1996, 126)
Şiirin teorisi konusunda birçok yazı kaleme alan Oktay
Rifat farklı poetik yaklaşımlar içerisinde olmuştur. Şairin Tanin,
Cumhuriyet, Yaprak, Gösteri, Yeditepe, Son Yaprak gibi yayın organlarında
çıkmış yazılarından oluşturulan Şiir Konuşması adlı çalışma
onun poetikasını ortaya koyması adına önemlidir. “Şiir olmasaydı,
yaşama dediğimiz oluşun çarklarından biri eksilirdi. Belki kıyamet
kopmazdı ama insanlar sevişemez, öpüşemez, beğenemez, yarınların
yeni düzenine şiirli dünyanın hızıyla kavuşamazdı.” (Oktay
Rifat 1992, 158) diyen şair, nazmı her türlü süsten arındırarak en
sade haliyle karşımıza çıkarır. Derin bir dünya görüşü ile işlenen
Oktay Rifat şiirinin dili oldukça durudur. Şiirin birçok yönü üzerinde
duran sanatçının dili “Garip’in ortak estetik anlayışından
İkinci Yeni’nin hızlı dönemecine ve son dönemin evrensel nitelikli
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 111
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
şiirine kadar kelime kanalları ve cümle nehirleriyle akan dildir.”
(Özcan 2005, 39-49)
Çağdaş Türk şiirinin önemli isimlerinden biri de Mavi hareketinin
öncüsü olan Attila İlhan’dır. Şairin Gerçekçilik Savaşı ve
İkinci Yeni Savaşı adlı eserlerinde poetik görüşlerini bulmak mümkündür.
Bu kitaplarında İkinci Yeni şiirini eleştirerek kendi anlayışını
belirten şair, “sözü edilen bu ‘yeni’ şiir yayımlanan örneklere,
yazılan yazılara rağmen, hâlâ belirli bir kimlik kazanamamıştır.
Sınırları belirsizdir. Bulanıktır. Rastgeledir.” diyerek, bu şiirin
okurdan kopuk olduğunu ifade eder. Aşırı biçimci olan bu kuşağın
bir de toplumcu bir şiirmiş gibi okurun önüne sürülmesine
karşı çıkan sanatçı, kendi şiiri hakkında da yorumlarda bulunur.
(İlhan 1996, 42,152) Ona göre genç şairlerin Divan şiirini bir dekor
olarak kullanmaları yanlıştır. Çünkü bu şiir “toplumsal, ulus hizmetinde
bir sanat geleneği” olarak gelişmiştir. (İlhan 1983, 93)
İlhan’ın bu eleştirilerine rağmen çağdaş Türk şiirinin en
önemli hareketlerinden biri de İkinci Yeni’dir. Bu anlayışa mensup
şairlerden İlhan Berk, Sezai Karakoç, Cemal Süreya, Turgut Uyar,
Ece Ayhan ve Edip Cansever çeşitli yazı ve eserlerinde
poetikalarını dile getirmişlerdir. Ortak bir poetika anlayışları bulunmayan,
bir yayın organı etrafında kümelenerek, bir grup oluşturamayan
bu şairler, hayale, edebî sanatlara önem vermek, basitlik
ve sadelikten uzaklaşarak, folkloru şiire sokmamak, şiiri anlamdan
kaydırarak daha çok duygulara ağırlık vermek, aydın
azınlığa seslenmek gibi ilkelerde birleşirler. (Bezirci 1974, 8)
Sonuç olarak İkinci Yeni şiiri, kendi içindeki çelişkilerine
rağmen, Türk poetikasının o zamana kadar gelen çizgisine farklı
bir açılım getirmiştir. “Böylece farklı ölçülerde de olsa, şiirde alışılmış
dilin, imgelemin ve biçim anlayışının dışına çıkılmış, bir
anlamda ‘şiirsel töre’ye başkaldırılmıştır.” (Karaca 2005, 495)2
Bu hareketle beraber bir açılım kazanan Türk şiiri,
1980’lerden sonra tek sesli ve tek renkli görünümünden oldukça
uzaklaşır. “Dönemde Yeni Garipçiler, Gelenekselciler, Beatnikçiler,
2 Ayrıca İkinci Yeni poetikasıyla ilgili daha geniş bilgi için bk. Akkanat 2002,
1-362; Tuncer 2005, 1-207.
112 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Mistik-Metafizikçiler gibi başka şair grupları bulunmaktaysa da
asıl tartışmalar imgeciler-toplumcular-anlatımcılar arasında cereyan
etmiştir.” Bu dönem şiirinin en önemli özelliği ise hem Türk
şiiri birikimine bağlı kalmak, hem de İkinci Yeni’den kopmamaktır.
Bu durum da devrin poetikasının çeşitlenmesine sebep olur.
Başta Tuğrul Tanyol olmak üzere, Haydar Ergülen, Metin Celâl,
Mehmet Müfit gibi isimler çeşitli yazılarında ve şiirlerinde
poetikalarını ortaya koymuşlardır. (Asiltürk 2006, 187-188)
Tanzimat’la birlikte şiirin gündemine alınan gerçekçilik
anlayışı bu dönemden sonra hayattan ve toplumdan uzaklaşmaya,
halk dilinden kopuşa, mistik yaklaşıma tavır almaya doğru gider.
Cumhuriyet sonrasına da taşınan bu algılayış, her dönemde temelinde
gerçeklik olgusunu taşır. Aristo’dan buyana bütün dünyada
olduğu gibi Türk şiirinin poetikasını da bu gerçeklik anlayışı ve
Divan edebiyatından günümüze şiir yaklaşımımızı bazı tezatlar
belirler. Bunlar; soyut-somut, gerçek-hayal, akıl-kalp, toplum-birey,
duygu-düşünce, dinî-din dışı, mistik-pozitivist, metafizikmateryalist,
toplu-birey vb.dir. Buna göre şairler de özellikle
Cumhuriyet döneminde kendine yakın olan kutbu seçer ve o yolda
şahsi poetikasını oluşturur. Divan edebiyatındaki ortak anlayışın
karşısında Cumhuriyet devrindeki bu farklı poetikalar, Türk şiirinin
gelişimini göstermesi adına önemlidir.
SONUÇ
Aristo’nun Poetika adlı eseri ile dünya edebiyatına giren ve
ilk başta bütün sanat dallarını kapsayan terim, zamanla “şiire dâir
her meseleyle uğraşan bir bilim alanı” haline gelmiştir.
“Herhangi bir şairin şiir sanatı hakkındaki derli toplu görüş,
anlayış ve fikirlerini ihtiva eden yazı veya eseri” şeklinde tanımlayabileceğimiz
poetika, temeli ve gelişimi itibarıyla daha çok
Batı’da görülen bir kavramdır. Klasik çağda çeşitli edebî türlere,
özelikle şiire ilişkin düşüncelerini ilmî söylemden uzak bir biçimde
yansıtan Aristotales, Eflatun, Horatius ve Longinus gibi sanatçılar,
yerini 19. yüzyıldan sonra daha bireyci bir yaklaşıma bırakır.
Özellikle 20. yüzyıla gelindiğinde bağımsızlığına kavuşan poetika,
edebiyatla ilgili bir disiplin haline gelmiştir. Zeminini hazırlayan
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 113
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
“Yeni Eleştiri” kuramı sayesinde artık kavram, bir edebiyat araştırma
yöntemi olarak değerlendirilmektedir.
Batı ile birlikte Doğu’nun da başarılı poetik örnekler verdiği
görülmüştür. Denebilir ki Cahiliye döneminde şiir, şarkı olarak
doğmuştur. Şairin başarısı ne anlattığı ile değil, nasıl anlattığı
ile ölçülür. Arap edebiyatında Ebû Ubeyde, el-Kureşî, el-Eşnândî,
Kudâme b. Cafer, Ebû Hilâl el-Askerî ve el-Curcânî gibi isimler çeşitli
eserlerinde şiire ilişkin görüşlerini dile getirmişlerdir.
İslamiyetin kabulünden sonra genel olarak Kur’an temelli bir hal
alan bu tasavvufî şiir anlayışı, Araplardan İranlılara, onlardan da
Osmanlılara geçmiştir.
Temeli tasavvufa dayanan, eski şairleri taklitle yol alan ve
anlaşılması daha zor olan Fars şiirindeki poetik gelenek, Nizâmî-yi
Arûzî, Kâtibî, Hâfız-ı Şîrâzî, Şîrîn-i Mağrîbî, Ferîdüddîn-i Attâr,
Kemâl-i Hocendî, Abdurrahman-ı Câmî gibi isimler tarafından
ortaya konulmuştur. Daha çok manaya ehemmiyet verilen İran şiirinde
dünya işlerine yüz çevirerek, tasavvufa yönelmek esastır.
Klasik Türk şiir geleneğinde de daha çok tezkireler, dîbâceler
ve bazı divanlardaki beyitlerde bulabildiğimiz poetik söylemin
temelinde aynı felsefî düşünce mevcuttur. Bu dönemde başlı
başına bir poetika örneği olarak Fuzilî’nin divanı için yazdığı ön
söz gösterilmektedir.
Tanzimatla birlikte başta Ziya Paşa ile başlayan manzum
poetika geleneği, bir süre devam etmiş, zamanla şairler şiir görüşlerini
çeşitli düzyazı ve eserlerinde de dile getirmeye başlamışlardır.
Terimi ilk kez Necip Fazıl Büyük Doğu dergisindeki “İdeolocya
Örgüsü” bahisleri arasındaki poetika yazılarında kullanmıştır.
Tanzimat’la birlikte şiirin gerçekçilik meselesi ile ilgilendiği
dikkati çeker. Ancak zamanla bu yaklaşım yerini daha ferdî
bir tutuma ve sezgiye dayalı bir mısra örgüsüne bırakmaya başlar.
Cumhuriyet sonrasına da taşınan bu algılayış, Türk şiirinin
poetikasını da belirler. Bunun temelinde de gerçeklik tartışmaları
durmaktadır.
Poetik söylemimizdeki bu konumlandırmayla birlikte,
başlangıçta bir grup psikolojisi ile toplu poetikalar dikkati çeker114
Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
ken, özellikle Cumhuriyet döneminde her şair kendine yakın olan
kutbu seçer ve o yolda şahsi poetikasını oluşturur. Divan edebiyatındaki
ortak anlayışın karşısında Cumhuriyet devrinde ferdî
poetikalar etkindir.
Sonuç itibarıyla, yukarıdaki “Seçilmiş Poetika Kaynakları”
nda sunduğumuz eserlerden de anlaşılacağı üzere, Divan şiirinden
günümüze, şiir sanatı ile ilgili çalışmalar içerik ve biçimini
zenginleştirerek devam etmiştir. Başlarda sadece şairin tanınmasına
yardımcı olan ve sınırlı ifadelerden oluşan poetik yaklaşımlar,
günümüzde bir disiplin halini almış, Türk şiir geleneği poetik
eserlerle daha da zenginleştirilmiştir.
SEÇİLMİŞ POETİKA KAYNAKLARI*
A Dergisi, “Şiir Kıralları Asım Bezirci”, A Dergisi, S. 14, Mart, 1959.
A. M., “Şiirde Şekiller ve Kafiyeler”, Malûmat, S. 81, 1 Mayıs
1313/1897.
A. Necmi, “Şiirimiz”, Mecmua-ı Edebiyye, S. 34, 14 Haziran 1317/1901.
Abdülhak Hâmid, “Makber Mukaddimesi”, Makber, İstanbul, 1885.
Abdülhak Şinasi, “Şiirde Vuzuh”, Dergâh, S. 12, 5 Teşrin-i Evvel
1337/1921.
Abdülhak Şinasi, “Seninle Şair [Şiir ve Şair Üzerine Vecizeler]”, Yarın,
20 Teşrin-i Evvel 1337/1921.
Acar Mehmet, Ahmet Muhip Dranas’ta Şiir, Ankara Üniversitesi, Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 1982.
Acarı Halis, “Şiiri Anlatmak”, Yeditepe, S.8, 16/31 Temmuz 1958.
Acarı Halis, “Ayrık Otları [Şiir-Anlam]”, Dost, S. 13, Ekim 1959.
Ada Ahmet, “Şiir ve Sözcük Ekonomisi”, Yusufçuk, S. 6, Haziran 1979.
Ada Ahmet, “Şiir ve Şiir Dili Üstüne Notlar”, Oluşum, S. 22-23/64-65,
Ağustos-Eylül 1979.
Ada Ahmet, “Şiir ve Slogan İlişkisi”, Yusufçuk, S. 18, Haziran 1980.
Ada Ahmet, “Kirletilen Dil, Kirletilen Şiir”, Şairin Atölyesi, Divan S. 2,
Şubat 1993.
* “Seçilmiş Poetika Kaynakları”nı oluştururken şu çalışmadan büyük ölçüde
faydalandık: Turan Karataş, “Şiir Bibliyografyası-Şiire Dair Yazılanlar-“
Hece, Türk Şiiri Özel Sayısı, S. 53\54\55, Mayıs\Haziran\Temmuz, 2001, s.
613-686.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 115
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Ada Ahmet, “Şiir ve Gerçekçilik”, Şairin Atölyesi, Divan S. 3, Mart
1993.
Ada Ahmet, “Şiir ve Yabancılaşma”, Ütopiya, Kış 1998.
Adalı Bilgin, “Şiirin Öznelliği”, Oluşum, S. 4/46, Şubat 1978.
Adalı Bilgin, “Şiir Nedir?”, Yusufçuk, S. 1, Ocak 1979.
Adalı Bilgin, “Bir Şiiri Tersinden Okumak”, Oluşum, S. 22-23/64-65,
Ağustos-Eylül 1979.
Adalı Bilgin, “Bir Şiiri Okumak”, Yusufçuk, S. 9, Eylül 1979.
Ağaoğlu Adalet, “Neden Şiirsiz Olamayız?”, Yusufçuk, S. 6, Haziran
1979.
Ağaoğlu Tektaş, “Şiir Üzerine Bazı Düşünceler”, Varlık, S. 436, 15
Ağustos 1956.
Ağıl Nazmi, “William Blake'in ‘Kaplan’ Şiiri: Bir Yapıbozuculuk Uygulaması”,
Kuram 4, Ocak 1994.
Ağrı Coşkun, “Eski-Yeni Şiir ve Yazıyı Düşünmek”, İpek Dili, S. 10,
Ekim 1997.
Ahmet Hamdi [Tanpınar], “Şiir Hakkında I”, Görüş, S. 1, Temmuz
1930.
Ahmet Hamdi [Tanpınar], “Şiir Hakkında II”, Görüş, S. 2, Temmuz
1930.
Ahmet Haşim, “Şair Ahlakı”, Meşale, S. 5, 1 Eylül 1928.
Ahmet Haşim, “Şiir Hakkında Bazı Mülâhazalar”, Piyâle, İkdam Matbaası,
İstanbul, 1928.
Akalın Nazir, “Kültür Şiirinin Görkemi”, Karçiçeği, S. 1, Mayıs 1991.
Akalın Nazir, “Şiir ve Sayıklama”, Palandöken, S. 1, Ocak 1993.
Akalın Nazir, “Söz Sultanları”, İpek Dili, S. 6, Mayıs 1996.
Akalın Nazir, “Aşk ve Şiir”, Düşçınar, S. 6, Eylül-Ekim 1997.
Akalın Nazir, “Şiirin Kâinatı”, Düşçınar, S. 7, Kasım-Aralık 1997.
Akalın Nazir, “Şiirin Kapalı Nakış Kutuları ve Notaları”, Hece, S. 18,
Haziran 1998.
Akalın Nazir, “Şiir ve Slogan”, Hece, S. 50, Şubat 2001.
Akansu Kenan, “Şiir Nedir ve Şiirin Gücü”, Gülpınar, S. 271, Kasım
1998.
Akarca Döndü, “Nef’î’nin Gazellerinin Mahlas Beyitlerinde Şiir ve
Şair”, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi,
Cilt: 15, S. 2, 2006.
Akarsu Hasan,“Şiir ve Yazın”, Türk Dili, S. 81, Kasım-Aralık 2000.
Akatlı Füsun, “Kötü Şiir İyi Şiiri Kovamadı”, Hürriyet Gösteri, S. 46,
Eylül 1984.
Akatlı Füsun, “Şiir ve Soru”, Hürriyet Gösteri, S. 139, Haziran 1992.
116 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Akatlı Füsun, Zamanı Yaşatan Roman Zamana Direnen Şiir, Boyut Yayınları,
İstanbul, 1998.
Akay Hasan, Cenab Şahabeddin’in Şiirleri Üzerine Bir Araştırma, İstanbul
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi,
(Danışman, Zeynep Kerman), İstanbul, 1989.
Akay Hasan, “Şiirde ‘Eski’ ve ‘Yeni’ Meselesi”, İlmî Araştırmalar, S. 1,
1995.
Akay Hasan, “Dilin Dili ve Şiirin Dili”, İlmî Araştırmalar, S. 2, 1996.
Akay Hasan, “Şiir Dili ve Türk Şiir Dilinde Leke”, İlmî Araştırmalar, S.
3, 1996.
Akay Hasan, “Şiirin Anlattığı Şeye Dönüşmesi: Aşkı ve Ölümü [Şiirde
Form-Anlam-Üslûp İlişkisi]”, İlmî Araştırmalar, S. 5, 1997.
Akay Hasan, Servet-i Fünûn Şiir Estetiği, Kitabevi Yayınları, İstanbul,
1998.
Akbal Oktay, “Şiirin Okulu Yoktur”, Yusufçuk, S. 16, Nisan 1980.
Akbal Oktay, Önce Şiir Vardı, Adam Yayınları, İstanbul, 1982.
Akbaş A. Vahap, “Birşey Beklemiyorsak, Şiir Gereksizdir”, Kalem ve
Onur, S. 11, Yaz 1996.
Akbaş A. Vahap, “Şiirimizin Havası”, Seviye, S. 7, Mayıs-Haziran
1998.
Akçaoğlu Serap, Tanzimat ve Servet-i Fünun Şairlerinin Şiir Anlayışı,
Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans
Tezi, (Danışman, Olcay Önertoy), 1996.
Akengin Yahya, “Şiir Üzerine”, Hisar, S. 269, Nisan 1980.
Akın Gülten, “Yaşam ve Şiir”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
Akın Gülten, “Şiir Üstüne”, Çağdaş Türk Dili, S. 18, Ağustos-Eytül
1989.
Akın Gülten, “Şiir Dünyaya Usla Karşı Çıkıştır”, Varlık, S. 1004, Mayıs
1991.
Akın Gülten, Şiir Üzerine Notlar, YKY, İstanbul, 1996.
Akın Gülten, Şiiri Düzde Kuşatmak, YKY, İstanbul, 1996.
Akın Hüseyin, “Şiirimiz Nerede Geceliyor?”, Düşçınar, S. 1, Kasım
1996.
Akın Hüseyin, “Bir Gün Anlaşılır Şiir”, Seviye, S. 8, Temmuz-Ağustos
1998.
Akın Sunay, “Semiyolojik Şiir”, Milliyet, 15 Haziran 1994.
Akkanat Cevat,“Şair, Çağına Tanık Olmalı”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz
1996.
Akkanat Cevat, “Sünepe Şiir”, Kırağı, S. 28, 15 Ekim-30 Kasım 1998.
Akkanat Cevat, Gelenek ve İkinci Yeni Şiiri, Kültür Bakanlığı Yayınları,
Ankara, 2002.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 117
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Akman Varol, “Şiir ve Anlam”, Çağrı, S. 400, Mart 1993.
Aksal Sabahattin Kudret, “Vezinle Kafiye”, Türk Dili, S. 23, Ağustos
1953.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiirde Nükte”, Vatan, 7 Şubat 1954.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiir Gibi”, Vatan, 21 Şubat 1954.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiir Üstüne”, Türk Dili, S. 141, Haziran
1963.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiirde Biçim”, Yeni İnsan, S. 6-7, Haziran-
Temmuz 1963.
Aksal Sabahattin Kudret, “Bir Çelişki [Şiirin-Dil İlişkisi]”, Yusufçuk, S.
17, Mayıs 1980.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiir Yazmak”, Türk Dili, S. 356, Ağustos
1981.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiirin Dünü, Bugünü, Yarını”, Varlık, S.
1004, Mayıs 1991.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiir İki Çelişik Kavramın Bileşkesidir:
Büyü ve Matematik”, Varlık, S. 1004, Mayıs 1991.
Aksal Sabahattin Kudret, “Şiirde Biçim”, Denemeler, Konuşmalar, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul, 1998.
Aksamaz Nuray Gök, “Şiir ve İmgelerin Dönüşümü”, Türk Dili, S. 78,
Mayıs-Haziran 2000.
Aksan Doğan, “Dilbilim Açısından Şiir”, Türk Dili, S. 271, Nisan 1974.
Aksan Doğan, Şiir Dilinin Kimi Semantik Özellikleri Üzerine Gözlemler,
4. Dilbilim Sempozyumu Bildirileri, Boğaziçi Üniversitesi,
İstanbul, 1990.
Aksan Doğan, “Göstergeler ve Şiir Dili”, 20. Yıl Yazıları, Hacettepe
Üniversitesi Yayınları, Ankara, 1992.
Aksan Doğan, Şiir Dili ve Türk Şiir Dili, Engin Yayınları, Ankara, 1995.
Aksan Doğan, Cumhuriyet Döneminden Bugüne Örneklerle Şiir Çözümlemeleri,
Bilgi Yayınevi, Ankara, 2003.
Aksoy Nazan, “Coleridge’nin Şiir Kuramı”, Şiir ve Şiir Kuramı Üstüne
Söylemler, Düzlem Yayınları, İstanbul, 1996.
Aktunç Hulki, “Deltaya Düşmek, Deltayı Bilmek [Şair-Şiir]”,
Sombahar, S. 19, Eylül-Ekim 1993.
Aktürel Teoman, “Şiirin Gücü”, Varlık, S. 916, Ocak 1984.
Aktürel Teoman, “Şiirin Kaynağı”, Varlık, S. 917, Şubat 1984.
Aktürel Teoman, “Ozanın İşi”, Varlık, S. 918, Mart 1984.
Aktürel Teoman, “Şiir İşçiliği”, Varlık, S. 924, Eylül 1984.
Aktürel Teoman, “Şiir Dili ya da Şiirce 1”, Düşün, S. 16, Temmuz
1985.
118 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Aktürel Teoman, “Şiir Dili ya da Şiirce 2”, Düşün, S. 17, Ağustos 1985.
Aktürel Teoman, “Şiir Dili ya da Şiirce 3”, Düşün, S. 18, Eylül 1985.
Aktürel Teoman, “Şiir Dili ya da Şiirce 4”, Düşün, S. 19, Ekim 1985.
Akyüz Ali Kâmi, “Hâmid ve Makber”, Hâmidname, Kutup Yıldızı Yayınları,
İstanbul, 2006.
Alemdar Hüseyin, “Şiirin Yaşamı Kuşatan Sıcaklığı”, Varlık, S. 975,
Aralık 1988.
Ali Kemal, “Şiirimiz-Şairlerimiz”, Mecmua-ı Kemal, S. 1, 27 Nisan
1317/1901.
Ali Mustafa, “Şiir Uçuruma Tutunmaktır”, Varlık, S. 989, Şubat 1990.
Ali Muzaffer, “Âsâr-ı Fenniye-i Şairâne”, Malûmat, S. 1, 11 Mayıs
1311/1895
Alkan A. Turan, “Şairler ve Şiir Aleyhindedir”, Türk Edebiyatı, S. 253,
Kasım 1994.
Alkan Erdoğan, “Toplumsal Değişmeler ve Edebiyat Akımları: Eleştirel
Gerçekçilik”, Düşün, S. 10, Ocak 1985.
Alkan Erdoğan, “Şiir, Düş ve Sanrı”, Varlık, S. 1013, Şubat 1992.
Alkan Erdoğan, “Şiir ve Mitoloji”, Varlık, S. 1015, Nisan 1992.
Alkan Erdoğan, “Sıcak Şiir, Soğuk Şiir”, Şairin Atölyesi, Divan 2, Şubat
1993.
Alkan Erdoğan, “Şiirin Beyaz Dili”, Şairin Atölyesi, Divan 3, Mart
1993.
Alkan Erdoğan, “Şiirimiz Niçin Evrensel Olamıyor?”, Varlık, S. 1049,
Şubat 1995.
Alkan Erdoğan, “Alevî Şiirinin Kökeni”, Varlık, S. 1053, Haziran 1995.
Alkan Erdoğan, Şiir Sanatı, Yön Yayıncılık, İstanbul, 1995.
Alkaya Orhan, “Ölüm Kültürü’nden Uzaklaştıkça Şiir”, E, S. 22, Ocak
2001.
Alova Erdal, “Şiir Yapılmaz, Yaratılır”, Yazko Edebiyat, S. 6, Nisan
1981.
Alpay Necmiye, “Şiirle Sınırın Serüvenleri”, Sombahar, S. 13, Eylül-
Ekim 1992.
Alpay Necmiye, “Şiirin Üç Dili...”, Sombahar, S. 32, Kasım-Aralık
1995.
Alpay Necmiye, “Başka Bir Lir [Şiir-Müzik]”, Ludingirra, S. 10-11,
Yaz-Güz 1999.
Alper M. Emin, “Şiirin Mahiyeti, İşlevi ve Şair”, Kalem ve Onur, S. 11,
Yaz 1996.
Alper Yusuf, “Yaratıcılık ve Şairler Üzerine”, E, S. 17, Ağustos 2000.
Alptekin Turan, “Şiir ve Geleceği”, Yeni Defne, S. 47, Haziran 1985.
Alptekin Turan, “Şiir ve Panayır”, Yeni Defne, S. 53, Aralık 1985.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 119
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Alptekin Turan, “Şiir ve Mitoloji”, Hürriyet Gösteri, S. 88, Mart 1988.
Altaylı Taha, “Söyleyeceklerim Var [Gençlik ve Şiir]”, Varlık, S. 939,
Aralık 1985.
Altınel Sabri, “Şiirsel Eylem”, Çağdaş Eleştiri, S. 2, Mart 1983.
Altınel Şavkar, “Şiir Önce Düzyazıdır”, Hürriyet Gösteri, S. 126, Mayıs
1991.
Altınel Şavkar, “Şiir ve İrade ya da Şairle Şiir Erbabı”, Hürriyet Gösteri,
S. 154, Eylül 1993.
Altınel Şavkar, “Şiir Şiire Düşman”, Hürriyet Gösteri, S. 1170, Ocak
1995.
Altıner Şavkar, “İlhan Berk'in Poetikası ve Şiiri”, Adam Sanat, S. 200, 1
Eylül 2002.
Altıntaş Güner, “Şiir Nasıl Yazılır?”, Soyut, S. 31, Kasım 1967.
Altıntaş Günel, “Şiir Yazmak-Şair Olmak”, Soyut, S. 6, 1968.
Altıok Metin, “Şiir Nedir?”, Yusufçuk, S, 2, Şubat 1979.
Altıok Metin, Şiirin İlk Atlası, Promete Yayınları, Ankara, 1992.
Altıok Metin, “Nesnel Gerçeklik-Şiirsel Gerçeklik”, Damar, Temmuz-
Ağustos 1993.
Andaç Feridun, “Şiirde Öyküleme”, Gerçeklik Yolunda, Cem Yayınları,
İstanbul, 1989.
Andaç Feridun, “Yaşamdan Şiire”, Çağdaş Türk Dili, S. 61, Mart 1993.
Anday Melih Cevdet, “Uzun Şiir-Kısa Şiir”, Dost, S. 12, Mart 1962.
Anday Melih Cevdet, “Şiir Üstüne Konuşma”, Ataç, S. 1, 15 Mayıs
1962.
Anday Melih Cevdet, “Şiirin Vazgeçilmez Üç Dönemi”, Yeditepe, S.
63, 16 Mayıs 1962.
Anday Melih Cevdet, "Şiirin Anlamı", Yeni Ufuklar, S. 123, Ağustos 1962.
Anday Melih Cevdet, “Şiir ve Gelenek”, Cep, S. 13, Kasım 1967.
Anday Melih Cevdet, “Ozanların Yaşı”, Hürriyet Gösteri, S. 13, Aralık
1981.
Anday Melih Cevdet, “Düzanlatım Şiiri Nedir?”, Cumhuriyet, 20 Eylül
1991.
Anday Melih Cevdet, “Bilinmeyen Şiir”, İmge Ormanları, Adam Yayınları,
İstanbul, 1994.
Andı M. Fatih, “Şairin Muteberi”, Dergâh, S. 13, Mart 1991.
Antoloji, “Ahmet Kutsi Tecer [Dosya]”, Antoloji, C. 2, S. 7, Temmuz
1981.
Antoloji, “Halil Soyuer [Dosya]”, Antoloji, C. 1, S. 6, Haziran 1981.
Apaydın Talip, “Şiir Yaşama Anlam Katar”, Yusufçuk, S. 13, Ocak
1980.
120 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Araz Nezihe, “Şiir Sanatı”, İstanbul, S. 6, Nisan 1954.
Arısoy M. Sunullah, “Şiir Üstüne Notlar”, Çağdaş Türk Dili, S. 18,
Ağustos-Eylül 1989.
Arman Ahmet, "Toplumcu Gözle Şiir", Yelken, S.97, Mart 1965.
Arslan Abdülbaki, “Şiirde Başarı”, Gülpınar, S. 248, Aralık 1996.
Arslan Yılmaz, “Şiir Nedir-Ne Değildir Üzerine Bir Deneme”, E. Kültür,
S. 33, Eylül 1994.
Arslan Yılmaz, “Aforizmik Esintiler [ya da Şiir Nedir-Ne Değildir
Üzerine Bir Deneme-2]”, E. Kültür, S. 34, Ekim 1994.
Arslanbenzer Hakan, “Nüans Öldüren Şiir”, Şehrengiz, S. 4, Şubat
1997.
Arslanbenzer Hakan, “Metafordan Anafora”, Şehrengiz, S. 5, Mart
1997.
Arslanbenzer Hakan, “Şiir Hakkında Söylenecek Sözlerin İlki”,
Şehrengiz, S. 6, Nisan 1997.
Arslanbenzer Hakan, “Ağzından Çıkanı Kulağı Duymayan Şairler
Cemiyeti”, Şehrengiz, S. 7, Mayıs 1997.
Arslanbenzer Hakan, “Şairin Zihni”, Dergâh, S. 97, Mart 1998.
Arslanbenzer Hakan, “İmgenin Ölümü”, Dergâh, S. 100, Haziran
1998.
Arslanbenzer Hakan, Dünyaya Saldıran Şair, Dergâh Yayınları, İstanbul,
1998.
Arslanbenzer Hakan, “Modern Şiir: Teklif Değil, Tehdit”, Dergâh, S.
113, Temmuz 1999.
Asiltürk Bâki, 1980 Kuşağı Türk Şiirinin Poetikası, Toroslu Kitaplığı,
2006.
Aşkın Engin, “Şiirimi Kim Çaldı?”, Varlık, S. 1049, Şubat 1995.
Atabaş Hüseyin, “Şiirde Yenilik”, Oluşum, S. 42-43, Ekim-Kasım 1977.
Atabaş Hüseyin, “Şiir ve Yalnızlık”, Kale ve Bozkır, İlkyaz Kitaplığı,
Ankara, 1994.
Atabaş Hüseyin, “Şiir Çalmanın Rengi”, Çağdaş Türk Dili, S. 92, Ekim
1995.
Ataç Nurullah, “Nazım ve Nesir”, Yedigün, 26 Eylül 1934.
Ataç Nurullah, “Şiir Denen Güzel”, Pazar Postası, 1 Nisan1951.
Ataç Nurullah, “Şiir Sevmek”, Pazar Postası, 29 Nisan 1951.
Ataç Nurullah, “Şiir Üzerine”, Pazar Postası, 23 Ocak 1952.
Ataç Nurullah, “Şiir Üzerine”, Varlık, S. 457, 1 Temmuz 1957.
Ataç Nurullah, “Kolay Şiir”, Sözden Söze, Can Yayınları, İstanbul 1991.
Ataç Nurullah, “Vezin Başka, Şiir Başka”, Sözden Söze, Can Yayınları,
İstanbul 1991.
Atakay Kemal, “Şiirin Sesi”, Adam Sanat, S. 5, Nisan 1986.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 121
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Atayman Veysel, “Şairlik Üzerine”, Varlık, S. 939, Aralık 1985.
Atayman Veysel, “Bir Şiir Kuramcısının Hezeyanları”, Varlık, S.
55(947), Ağustos 1986.
Ateş Ömer, “Siyasal Şiirden Toplumcu Şiire”, Varlık, S. 54(946), Temmuz
1986.
Ateş Sami, “Şiir Sanatı Üzerine”, Gülpınar, S. 79, Kasım 1982.
Atlansoy Hüseyin, “Kendiliğindenlik-Orijin-Poetika-İçtenlik”, İpek
Dili, S. 10, Ekim 1997.
Atlansoy Hüseyin, “Poetika”, Hece, S. 38, Şubat 2000.
Atmaca Tayyip, “Şiirde İşçilik”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Ay Arif, “Öncü Edebiyat [Şiir]”, Edebiyat, S. 38+58, Kasım 1979.
Ay Arif, “Günümüz Şiirine Genel Bir Bakış”, Mavera, S. 159, Mart
1990.
Ay Arif, “Şiirin Tılsımı”, Gece Yazıları, İz Yayınları, İstanbul, 1993.
Aybar Yılmaz, “Şiirin Yeri”, Hisar, S. 175, Nisan 1972.
Aybar Yılmaz, “Şiir Bırakılır mı?”, Hisar, S. 178, Temmuz 1972.
Aybar Yılmaz, “Şairin Yalnızlığı”, Hisar, S. 229, Ekim 1976.
Aybar Yılmaz, “Şiir ve Aşk”, Gülpınar, S. 75, Temmuz 1982.
Aybar Yılmaz, “Şiir Nedir?”, Gülpınar, S. 77, Eylül 1982.
Aybar Yılmaz, “Şiir Hırsızları”, Gülpınar, S. 127, Kasım 1986.
Aybar Yılmaz, “Şiir-Kadın-Gençlik”, Gülpınar, S. 136, Ağustos 1987.
Aybar Yılmaz, “Şiir Üstüne Diyalog”, Gülpınar, S. 147, Temmuz 1988.
Aybar Yılmaz, “Şiir ve Eleştiri”, Güneyde Kültür, S. 50, Nisan 1993.
Aybar Yılmaz, “Şair ve Şiir Üzerine”, Gülpınar, S. 281, Eylül 1999.
Aybar Yılmaz, “Dayatma ve Şiir”, Gülpınar, S. 291, Temmuz 2000.
Ayberkin Ahmet, “Şiir Üzerine Birkaç Söz”, Gülpınar, S. 62, Haziran
1981.
Ayberkin Ahmet, “Şiirde Dize ve Sözcükler Sorunu”, Gülpınar, S. 63.
Temmuz 1981.
Ayberkin Ahmet, “Şiirde Dil ve Öz Sorunu”, Gülpınar, S. 64, Ağustos
1981.
Ayberkin Ahmet, “Şiir-Akım Denince”, Gülpınar, S. 90, Ekim 1983.
Ayberkin Ahmet, “Şiir ve Ozan”, Gülpınar, S. 113, Eylül 1985.
Aydoğan Mustafa, “Şair, Şiir ve Tahammül”, Yeni Şafak, 6 Kasım
1996.
Ayhan Ece, “Şiirin Kurgusu”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
Ayhan Ece,“Şiir Atölyeleri ya da”, Hürriyet Gösteri, S. 81, Ağustos
1987.
Ayhan Ece, Bir Şiirin Altın Çağı, YKY, İstanbul, 1993.
Ayhan Ece, Sivil Şiirler, Can Yayınları, İstanbul, 1993.
122 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Aytimur Suphi, “Şiir Üzerine”, Yusufçuk, S. 6, Haziran 1979.
Aytimur Suphi, “İnsanlarımız İçin Şiir”, Yusufçuk, S. 17, Mayıs 1980.
Aytür Necla, “Şiir Dili”, Kuram, S. 1, Ocak 1993.
Aytür Ünal, “Şiirin Gücü”, Gündoğan Edebiyat, S. 8, Güz 1993.
Ayvazoğlu Beşir, “Divan Şiirinin Estetiğine Giriş 1-3”, Türk Dili Divan
Özel Sayısı, S. 1(1), Kasım 1978.
Ayvazoğlu Beşir, “Şiir ve Büyük Cehd”, Kaşgar, S. 3, Nisan 1998.
Ayvazoğlu Beşir, “Yahya Kemal’in Poetikası”, Yahya Kemal Beyatlı,
Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, İstanbul, 2008.
Ayyıldız A. Duran, “Çağımızın Şiiri Üzerine”, Hisar, S. 178, Temmuz
1972.
Bağışgil Ahmet, “Şiire Giden Yol”, Varlık, S. 504, 15 Haziran 1959.
Bahar Halil İbrahim, “Uzun Şiire Gelince”, Soyut, S. 8, 1965.
Bahar Halil İbrahim, “Mevzun ve Mukaffa”, Hürriyet Gösteri, S. 57,
Eylül 1985.
Balaban Memduh, “Şiiri Anlamak”, Varlık, S. 502, 15 Mayıs 1959.
Balcı Elif, “Güzel Şiirden Beklentilerimiz”, Mavi-Yeşil, S. 2. Mart-Nisan
2000.
Balcı Mahmut, “Şair, İlkeli Olmak Zorundadır”, Kalem ve Onur, S. 11,
Yaz 1996.
Balcı Yunus, Tanpınar Trajik Bir Şair ve Şiiri, 3F Yayınları, İstanbul,
2008.
Banarlı Nihat Sami, “Bir Şiir Problemi”, Hürriyet, 18 Şubat 1956.
Başar Tugay - Özkan Manav - Hasan Uçarsu - Gürsel Yurtsever, “Şiir
Müzik İlişkisi”, Varlık, S. 957, Haziran 1987.
Başçılar Seyfettin, “Şiirimizde Değişimler”, Yeditepe, S: 164, 1 Ekim
1958.
Başcıllar Seyfettin, “Şiirde Oluşum”, Türk Dili, S. 150, Mart 1964.
Başçıllar Seyfettin, “Şiir Üzerine Çeşitlemeler (Şiir Gerçeği, Şiir Dili,
Şiirde Aşk, Şiirde Yenilikler, Amaç Nedir?)” Türk Dili, S. 551,
Kasım 1997.
Batu Selahattin, “Şiir ve Mistisizm II”, Hisar, S. 108, Ağustos 1966.
Batu Selahattin, “Şiir Konusunda”, Varlık, S. 666, 15 Mart 1966.
Batu Selahattin, “Şiir ve Mistisizm”, Hisar, S. 107, Temmuz 1966.
Batu Selahattin, “Şiirsiz Dünya”, Varlık, S. 706, 15 Kasım 1967.
Batu Selahattin, “Şiir Denince”, Varlık, S. 725, 1 Eylül 1968.
Batu Selahattin, “Şiir Konusu”, Varlık, S. 720, 15 Haziran 1968.
Batu Selahattin, “Şiir Üstüne”, Varlık, S. 754, Temmuz 1970.
Batur Enis, “Şiirin Yapımı”, Babil Yazıları, Afa Yayınları, İstanbul,
1979.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 123
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Batur Enis, “Eğretileme: Felsefe ile Şiir arasında Anlatım Köprüsü”,
Papirüs, 1. Kitap, Nisan 1980.
Batur Enis, Şiir ve İdeoloji, Derinlik Yayınları, İstanbul, 1980.
Batur Enis, “Şiir ve Ötesöz”, Oluşum, 46-47/88-89, Ağustos-Eylül 1981.
Batur Enis, “Bir Süre Daha Şiirler mi Eleştirecek Bizi”, Sombahar, S. 15,
Ocak-Şubat 1993.
Batur Enis, “Alışkanlığın Şiirine Karşı”, Sombahar, S. 17, Mayıs-Haziran
1993.
Batur Enis, “Şiirin Gövdeyi Keşfi İçin Not”, Sombahar, S. 17, Mayıs-
Haziran 1993.
Batur Enis, Şiir ve İdeoloji: Çağdaş Batı Yazını Üzerine Denemeler, Mitos,
İstanbul, 1993.
Batur Enis, “Ağlamayan Kadınlar Lahdi [Şiir ve Kadın]”, Sombahar, S.
21-22, Ocak-Nisan 1994.
Batur Enis, “Saray Şairleri, Şiir Sarayları”, Sombahar, S. 24 Temmuz-
Ağustos 1994.
Batur Enis, “Şiir ve Konvertibilite”, Kitap-lık, S. 13, Ocak-Şubat 1995.
Batur Enis, “Düş Teknisyenleri, Teknik Düşçüleri [Şiirde Teknik]”,
Babil Yazıları, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul, 1995.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Yasadışı Şairler”, Yusufçuk, S. 19, Temmuz
1980.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiirin Özgeçmişi”, Yusufçuk, S. 21, Eylül
1980.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiir ve Hazır Duyarlık”, Yazko Edebiyat, S.
33, Temmuz 1983.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiiri Okumak”, Adam Sanat, S. 113, Nisan
1995.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiirde Kapalılık”, Varlık, S. 1057, Ekim 1995.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiirimiz Üzerine”, Varlık, S. 1111, Nisan
2000.
Bayıldıran Sabit Kemal, “Şiirin İşlevsizleşmesi”, Varlık, S. 1116, Eylül
2000.
Baykurt Fakir, “Şiir Yaşama Ne Katar?”, Yusufçuk, S. 2, Şubat 1979.
Baypınar Yüksel, “Tuhaf Bir Şiir Anlayışı: Somut Şiir”, Gündoğan Edebiyat,
S. 5, Kış 1993.
Bayraktar Fâzıl, “Şiirin Loş Dehlizlerinde Bir Gezinti”, Çağrı, S. 484,
Mart 2000.
Bayram Yavuz, 16. Yüzyıl Divan Şiirinde Poetika, On Dokuz Mayıs
Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Danışman: Yard.
Doç. Dr. Ali Osman Coşkun), Samsun, 1995.
124 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Bayrıl V. B., “Karadelik'ten Kurtulmak ya da Vizyoner Bir Şiir Bu
Çağda da Mümkün Olabilir mi?”, Şiir Atı, Kitap/7, Şiir Atı
Yayınları, İstanbul, 1994.
Behramoğlu Ataol, “Devrimci Şiir”, Halkın Dostları, S. 16, Temmuz
1971.
Behramoğlu Ataol, “Şiir ve Slogan”, Broy, S. 12, Ekim 1976.
Behramoğlu Ataol, “Kitle Önünde Şiir Okumak”, Politika, 27 Mayıs
1978.
Behramoğlu Ataol, “Şiir İnsanlığın Ortak Dilidir”, Sanat Emeği, Kasım
1979.
Behramoğlu Ataol, “Şiir Ölür mü?”, Sanat Emeği, Nisan 1979.
Behramoğlu Ataol, “Nasıl Şiir Yazıyorum”, Türk Dili, S. 356, Ağustos
1981.
Behramoğlu Ataol, “Genç Şiir, Genç Hayat”, Hürriyet Gösteri, S. 13,
Aralık 1981.
Behramoğlu Ataol, “Şiir ve Slogan”, Politika, 3 Kasım 1986.
Behramoğlu Ataol, Yaşayan Bir Şiir, Broy Yayınları, İstanbul, 1986.
Behramoğlu Ataol, “Organik Şiir”, Adam Sanat, S. 30, Mayıs 1988.
Bek Kemal, Şiirden Eleştiriye, Bordo Siyah Klasik Yayınları, İstanbul,
2004.
Bekiroğlu Nazan “Ve Şairler Ve Okurlar [Şairin anlaşılamaması]”,
Mor Mürekkep, İyi-Adam Yayıncılık, İstanbul, 1999.
Bektaş Cengiz, “Şiir Mimarlık”, İnsancıl, S. 23, Eylül 1992.
Bektaş Cengiz, “Şiir-Özgürlük”, İnsancıl, S. 31, Mayıs 1993.
Belgil Vehbi, “Şiirin Bilimsel Tanımı”, Cunmuriyet/Bilim-Teknik, S.
362,26 Şubat 1994.
Bengi Işın, “Eskiler… Yeniler... Şiirler... Çeviriler... Eleştiriler... Kuramlar”,
Ludingirra, S. 2, Yaz 1997.
Berk İlhan, “Anlam”, Varlık, S. 520, 15 Şubat 1960.
Berk İlhan, “Şiirin Çizdiği Çizgi”, Dost, S. 14, Mayıs 1962.
Berk İlhan, “Şiire Bakmak”, Varlık, S. 739, Nisan 1969.
Berk İlhan, “Şiir Üstüne 1”, Türk Dili, S. 288, Eylül 1975.
Berk İlhan, “Çeviride Şiir Dili”, Türk Dili, S. 322, Temmuz 1978.
Berk İlhan, “Şiirin Gizli Tarihi, I”, Yusufçuk, S. 3, Mart 1979.
Berk İlhan, “Şiirin Gizli Tarihi, II”, Yusufçuk, S. 10, Ekim 1979.
Berk İlhan, “Şiirin Gizli Tarihi III”, Yusufçuk, S. 20, Ağustos 1980.
Berk İlhan, “Şiirin Gizli Tarihi IV”, Yusufçuk, S. 24, Aralık 1980.
Berk İlhan, “Bir Şiirin Oluşumu”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
Berk İlhan, “Her Kitap Şairin Cesedidir”, Hürriyet Gösteri, S. 89, Nisan
1988.
Berk İlhan, “İnferno 90”, Hürriyet Gösteri, S. 122, Ocak 1991.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 125
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Berk İlhan, “Şiirin Geleceği Yoktur Bugünü Vardır”, Varlık, S. 1004,
Mayıs 1991.
Berk İlhan - Orhan Koçak - İskender Savaşır, “İlhan Berk'le Söyleşi”,
Defter, S. 19, Kış 1992.
Berk İlhan, “Poetika: Şiirin Sıfır Noktası”, Adam Sanat, S. 87, Şubat
1993.
Berk İlhan, “İnferno '93 (Gelenek)”, Hürriyet Gösteri, S. 148, Mart 1993.
Berk İlhan, “Poetika, II: Anlamla Yola Çıkılmaz”, Adam Sanat, S. 95,
Ekim 1993.
Berk İlhan, “Logos 3”, Hürriyet Gösteri, S. 162, Mayıs 1994.
Berk İlhan, “Logos 4”, Hürriyet Gösteri, S. 163, Haziran 1994.
Berk İlhan, “Logos 5”, Hürriyet Gösteri, S. 164, Temmuz 1994.
Berk İlhan, “Logos 6”, Hürriyet Gösteri, S. 165, Ağustos 1994.
Berk İlhan, “Logos 7”, Hürriyet Gösteri, S. 166, Eylül 1994.
Berk İlhan, “Logos 8”, Hürriyet Gösteri, S. 167, Ekim 1994.
Berk İlhan, “Logos 9”, Hürriyet Gösteri, S. 168, Kasım 1994.
Berk İlhan, “Logos 10”, Hürriyet Gösteri, S. 169, Aralık 1994.
Berk İlhan, “Poetika, III: Şiirin Yapısı”, Adam Sanat, S. 102, Mayıs
1994.
Berk İlhan, “Poetika, IV: Dizenin Serüveni”, Adam Sanat, S. 108, Kasım
1994.
Berk İlhan, “Logos 11”, Hürriyet Gösteri, S. 170, Ocak 1995.
Berk İlhan, “Logos 12”, Hürriyet Gösteri, S. 172, Mart 1995.
Berk İlhan, “Logos 13”, Hürriyet Gösteri, S. 173, Nisan 1995.
Berk İlhan, “Logos 14”, Hürriyet Gösteri, S. 174, Mayıs 1995.
Berk İlhan, “Logos 15”, Hürriyet Gösteri, S. 175, Haziran 1995.
Berk İlhan, “Logos 17”, Hürriyet Gösteri, S. 177, Ağustos 1995.
Berk İlhan, Poetika, YKY, İstanbul, 1997.
Berkî Kâmil Eşfak, “Modernizm ve Serbest Şiir”, Yedi İklim, S. 32, Kasım
1992.
Berkî Kâmil Eşfak. “Mistik, Mistisizm ve Şiirimiz”, Ludingirra, S. 2,
Yaz 1997.
Berkî Kâmil Eşfak, “Kök [Şiirin Sesi/Kökü]”, İpek Dili, S. 10, Ekim
1997.
Berköz Egemen, "İnsan ve Şiir", Yelken, S. 86, 1964.
Berköz Egemen, “Şiir, Şiir, Şiir”, Varlık, S. 886, Temmuz 1981.
Beşir Fuad, Şiir ve Hakikat. Haz: Handan İnci, YKY, İstanbul, 1999.
Beyatlı Yahya Kemal, Edebiyata Dair, İstanbul Fetih Cemiyeti Yayınları,
İstanbul, 1984.
Bezirci Asım, “Dize İşlevini Yitirdi mi?”, Soyut 15, Temmuz 1965.
126 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Bezirci Asım, “Şiirde Kapalılık”, Papirüs, S. 14, Temmuz 1967.
Bezirci Asım, İkinci Yeni Olayı, Tel Yayınları, İstanbul, 1974.
B ezirci Asım, “Güle de, Sümbüle de, Karanfile de”, Varlık, S. 909, Haziran
1983.
Biat, “Diriliş Neslinden Sezai Karakoç'a Armağan”, Biat, Yıl, 5, S. 6,
Yazbahar 2000.
Bilen Mehmet Yaşar, “Şiirimizde Kuşak Kavramı”, Varlık, S. 912, Eylül
1983.
Bilgegil Kaya, Hüsn ü Aşk’a Dair, Dergâh Yayınları, İstanbul, 1975.
Bilgegil Kaya, Cehennem Meyvası, Yaprak Basımevi, İstanbul, 1956.
Bilkan Ali Fuat, “Şiir Tenkidine Dair”, Türk Edebiyatı, S. 214, Ağustos
1991.
Bilkent Üniversitesi Türk Edebiyatı Merkezi, Hayal Şiir, Yahya Kemal
Beyatlı Şiiri Üzerine Makaleler, Türkiye İş Bankası Yayınları,
İstanbul, 2008.
Bingöl Necdet, “Şiir... Gene Şiir...”, Hisar, S. 211, Nisan 1975.
Bingöl İsmail, “Şiire ve Şaire Dair”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Binyazar Adnan, “Şiir Elçileri”, Yusufçuk, S. 24, Aralık 1980.
Binyazar Adnan, “Şiirin İlkeleri”, Milliyet Sanat, S. 164, Mart 1987.
Birkiye Atilla, “İçerik ve Biçim”, Yazko Edebiyat, S. 23, Eylül 1982.
Birkiye Atilla, “Ne Anlatır Bir Şiir”, Varlık, S. 923, Ağustos 1984.
Birsel Salâh, “Şiir ve Halk”, Türk Dili, S. 3, Aralık 1951.
Birsel Salâh, Şiirin İlkeleri, Yenilik Yayınları, İstanbul, 1952.
Birsel Salâh, “Şiir ve Cinayet”, Türk Dili, S. 257, Şubat 1973.
Birsel Salâh, Şiir ve Cinayet, Nisan Yayınları, İstanbul, 1975.
Birsel Salâh, “Oturdu-Kalktılı Şiir”, Varlık, S. 1049, Şubat 1995.
Birsel Salâh, “Şiir Zamanı”, Yusufçuk, S. 24, Aralık 1980.
Boduroğlu Ünal, “Şairler İçin”, Varlık, S. 478, 15 Mayıs 1958.
Bolat Salih, “İyi Şair, Güzel Şiir”, Türkiye Yazıları, S. 64/65, Temmuz
1982.
Bolat Salih, “Üretim ve Yaratım Olarak Şiir”, Yeni Olgu, S. 16, Temmuz
1982.
Bolat Salih, “Şair ve Şiir Üstüne Notlar”, Akdeniz, S. 2, Ağustos 1982.
Bolat Salih, “Şiirin Yapısı Üstüne Bir Yaklaşım”, Yaba, S. 31, Aralık
1983.
Bolat Salih, “Şiirsel Kurguda Zaman Kavramı”, Düşün, S. 8, Kasım
1984.
Bolat Salih, “Şiir ve Uyumsuzluk”, Su, Eylül 1985.
Bolat Salih, “Şiir ve Gerçeklik”, Sanat Rehberi, S. 33, Kasım 1985.
Bolat Salih, “Şiirsel İmge”, Broy, S. 1, Kasım 1985.
Bolat Salih, “Şiir Söze mi İndirgeniyor?”, E, S. 1, Nisan 1999.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 127
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Bostan Muhsin, “Şiire ve Şaire Dair”, Kayıtlar, S. 43, Nisan 1995.
Bozarslan Hamit, “İsmet Özel Üzerine”, Defter, S. 15, Aralık/
Ocak/Şubat/Mart 1990.
Bozkurt Muhsin, “Şiir Nedir”, Erciyes, S. 153, Eylül 1990.
Bozkurt Nejat, “Hegel'in Estetiği ve Şiir Kuramı”, Felsefe Arşivi, S. 24,
1984.
Boztaş İsmail, “Metin Dilbilim Açısından Şiir”, Dilbilim Araştırmaları
1994, Hitit Yayınları, Ankara, 1994.
Bölükoğlu Ş. Eser, Genç Kalemler’de Yayınlanan Şiirler ve Yeni Lisan Hareketi’nde
Şiir Anlayışı, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi,
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans, Çanakkale, (Danışman,
Yard. Doç. Dr. Mesut Tekşen), 1998.
Budak Abdülkadir, “Şiir Okuma Sanatı”, Varlık, S. 898, Haziran 1982.
Budak Abdülkadir, “Şiir Yaz Denize At”, Varlık, S. 901, Ekim 1982.
Budak Abdülkadir, Ayna Sandım Şiiri, İlkyaz Kitaplığı, İstanbul, 1998.
Budak Ali, “Şiir ve Bilgi”, Boğaziçi, S. 46, Nisan 1986.
Buğra Tarık, “Şiir... Çetin İş!...”, Tercüman, 5 Ağustos 1970.
Bulut A. Kadir, “Ozanları Ünlendiren Şiirleri”, Varlık, S. 832, Ocak
1977.
Bulut Abdülkadir, “Şiirde Folklor Tuzağı”, Varlık, S. 863, Ağustos
1979.
Bulut Halil Hadi, Faruk Nafiz Çamlıbel’in Şiirleri (derleme-tasnif-inceleme),
(Danışman, Prof. Dr. İnci Enginün), Marmara Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul,
1988.
Bulut Özgün E., “Şiirin Karın Ağrısı Ödüller”, Berfin Bahar, S. 23,
Ocak 2000.
Burian Orhan, “Şiir Üzerine”, Yücel, S. 2, Şubat 1950.
Burian Orhan, “Şiir Dilimizin Geleceği”, Ufuklar, S. 10, Kasım 1952.
Burian Orhan, Şiir Üzerine Düşünceler, Denemeler-Eleştiriler, (Yayıma
Hazırlayan, Vedat Günyol), Cem Yayınları, İstanbul, 1993.
Bülbül İbrahim, Keçecizade İzet Molla ve Şiiri, Gazi Üniversitesi, Sosyal
Bilimler Enstitüsü, (Danışman, Yard. Doç. Dr. Alemdar Yalçın),
Ankara, 1988.
Büyükçapar Ali, “Şiir Anlaşılmazsa Bilgi'nin Anlamı Nedir”,
Düşçınar, S. 5, Temmuz-Ağustos 1997.
Büyüktanır Zeki, “Şiirle Yaşamak”, Çağrı, S. 465, Ağustos 1998.
Can Ayhan, “Geleceğin Şiiri”, Dost, S. 32, Haziran 1967.
Canberk Eray, “Şiire Davranma Çilesine Katlanma”, Şairin Atölyesi,
Divan 1, Ocak 1993.
128 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Canberk Eray, “Şiirin Kan Dolaşımı: Ana Damarlar, Kılcal Damarlar...”,
Papirüs, S. 27, Mayıs 1999.
Canberk Eray, “Ozan, Dili Kendi Alanına Çeker (Şiirin Kan Dolaşımı,
Devrimci Şiir, Şiir ve Şiir Sanatı Konusunda)”, Papirüs, S. 28,
Haziran 1999.
Canberk Eray, Şiir ve Şair Üzerine Aykırı Düşünceler, Sarmal Yayınları,
İstanbul, 1992.
Canberk Eray, Şiir Yazıları, Toroslu Kitaplığı, İstanbul, 2005.
Candan Ali, “Şiir Sanatı ve Şiirin Şerhi Üzerine Birkaç Küçük Söz”,
Yedi İklim, S. 67, Ekim 1995.
Candan Mazhar, “Şiirimizde Çağrışım”, Varlık, S. 823, Nisan 1976.
Candan Mazhar, “Şiirin Köklerinde”, Sombahar, S. 5, Mayıs-Haziran
1991.
Caney Sıtkı, “Aranan Şiir”, Yeni Devir, 23 Kasım 1981.
Caney Sıtkı, “Şiirimiz Nerede”, Aylık Dergi, S. 41-42-43, Nisan-Mayıs-
Haziran 1982.
Canım Rıdvan, “Şiir ve Şaire Dair”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Canpolat Mustafa, “Şiir ve Dil”, Dilbilim Araşürmalan 1994, Hitit Yayınları,
Ankara, 1994.
Cansever Edip, “Şiir Üstüne Konuşma”, Yeditepe, S. 1, 1/15 Nisan
1959.
Cansever Edip, “Şiiri Açımlamak”, Yeditepe, S. 4, 16/31 Mayıs 1959.
Cansever Edip, “Anlamsızı Anlamak”, a dergisi, S. 17, Haziran 1959.
Cansever Edip, “Son Şiir Anlayışları”, Yelken, S. 33, Ekim 1959.
Cansever Edip, “Geleceğin Şiiri”, Yeni İnsan, S. 6-7, Haziran-Temmuz
1963.
Cansever Edip, “Tek Sesli Şiirden Çok Sesli Şiire”, Dönem, Şubat 1964.
Cansever Edip, “En Genç Şairlerle”, Papirüs, S. 3, Ağustos 1966.
Celâl Metin, “Tavşan Suyuna Çorba (Şiir Çevirimi Üzerine)”, Yeni
Olgu, S. 2, Mayıs 1981.
Celâl Metin, “Niçin Yeni Türk Şiiri”, Varlık, S. 942, Mart 1986.
Celâl Metin, “Şiir Okulu Olarak Hapishaneler”, Sombahar, S. 12,
Temmuz-Ağustos 1992.
Celâl Metin, “Yeni Türk Şiiri ve Eleştiri”, Sombahar, S. 16, Mart-Nisan
1993.
Celâl Metin, “Küfretme Hakkı [Şair-Şiir]”, Sombahar, S. 19, Eylül-Ekim
1993.
Celâl Metin, “Büyük Şiir Ne Zaman Çok Satar”, Hürriyet Gösteri, S.
171, Şubat 1995.
Celâl Metin, “Şiir Noktası: Türlerarası İlişki”, E, S. 8, Kasım 1999.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 129
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Celâl Metin, “Şiir Seçmek; Belki Bir soru, Belki Bir Yanıt”, E, S. 9,
Aralık 1999.
Celâl Metin, “Dize ve Cümle”, E, S. 16, Temmuz 2000.
Celâl Metin, “Şiir Emek İster”, E, S. 10, Ocak 2000.
Celâl Metin, “Şiir ve Dilbilgisi”, E, S. 11, Şubat 2000.
Celâl Metin, “Şiir Adları”, E, S. 13, Nisan 2000.
Celâl Metin, “Şiirin Müziği”, E, S. 14, Mayıs 2000.
Cenab Şehabeddin, “Tabiata Karşı Şair”, Servet-i Fünûn, S. 293, 10
Teşrin-i Evvel 1312/1896.
Cenab Şehabeddin, “Şiir Nedir?”, Servet-i Fünûn, S. 924, Kanun-i Sani
1323/1908.
Cenab Şehabeddin, “Şair Kimdir?”, İstanbul, S. 10, Ağustos 1954.
Cengiz Metin, “Şiirin Gücü”, Broy, S. 12, Ekim 1986.
Cengiz Metin, “Sözcüklerin Dünyası ve Genç Şair”, Hürriyet Gösteri,
S. 127, Haziran 1991.
Cengiz Metin, “Şiirde Varoluş Sorunu ve Özgünlük”, Hürriyet Gösteri,
S. 153, Ağustos 1993.
Cengiz Metin, “Erotik Şiir, Cinsel Şiir”, Düşler, Şubat 1993.
Cengiz Metin, Şiirin Gücü, Yön Yayınları, İstanbul, 1994.
Cengiz Metin, “Cinsel Sapma, Cinsel Şiddet ve Şiir”, Varlık, S. 1051,
Nisan 1995.
Cengiz Metin, “Şiir Biçim mi, Anlatım mı?”, Hürriyet Gösteri, S. 190,
Eylül 1996.
Cengiz Metin, “Şiir, Biçim, Tema ve İnsan İlişkileri”, Hürriyet Gösteri,
S. 192, Kasım 1996.
Cengiz Metin, “İmge ve Şiir Üstüne”, Adam Sanat, S. 148, Mart 1998.
Cengiz Metin, “Şiirde Açıklık, Kapalılık ve Çağımız”, Varlık, S. 1090,
Temmuz 1998.
Cengiz Metin, “Şiirde Açıklık, Kapalılık ve Çağımız”, Varlık, S. 1092,
Eylül 1998.
Cengiz Metin, “Şiirde Açıklık, Kapalılık ve Çağımız”, Varlık, S. 1093,
Ekim 1998.
Cengiz Metin, Toplumcu Gerçekçi Şiir 1923-1953, Tümzamanlar Yayınları,
İstanbul, 2000.
Cengizkan Ali, “Şiirlemeler [Şiir Üstüne Belirlemeler]”, Yusufçuk, S. 7,
Temmuz 1979.
Cengizkan Ali, “Şiirlemeler [Şiir Üstüne Tespitler]”, Yusufçuk, S. 14,
Şubat 1980.
Cengizkan Ali, “Belleksiz Bir Entelektüel Topluluk: Şairler”, Yeni Biçem,
Eylül 1998.
130 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Cengizkan Ali, Şiir ve Yaşam, YKY, İstanbul, 1995.
Ceylan Mevlüt, “İmge”, Aylık Dergi, S. 5, Nisan 1979.
Ceylan Mevlüt, “Şiir İnanç”, Aylık Dergi, S. 3, Şubat 1979.
Ceylan Mevlüt, “Ozanca [İslamcı Şair/Şiir]”, Aylık Dergi, S. 6, Mayıs
1979.
Cin Halil, “Şiir Üzerine Sözler”, Kültür ve Sanat, S. 12, Aralık 1991.
Cömert Bedrettin, “Şiirsel İmgenin Akılsallığı”, Halkın Dostları, S. 9,
Kasım 1970.
Cömert Bedrettin, “Şiirin Semantik Anahtarı 1”, Halkın Dostları, S. 10,
Aralık 1970.
Cömert Bedrettin, “Şiirin Semantik Anahtarı 2”, Halkın Dostları, S. 11,
Ocak 1971.
Cömert Bedrettin, “Şiirde Duygu”, Yansıma, S. 5, Mayıs 1972.
Cömert Bedrettin, “Şiirde Müzik”, Soyut, S. 48, Temmuz 1972.
Cömert Bedrettin, “Şiirde Düşüncenin Payı”, Yeni Ufuklar, S. 257, Şubat
1975.
Cömert Bedrettin, “Şiirin Özgül Niteliği”, Yeni Ufuklar, S. 258, Mart
1975.
Cömert Bedrettin, “Şiirde Nicel Soluk”, Yeni Halkçı, 4 Ocak 1976.
Cömert Bedrettin, “Şiir”, Eleştiriye Beş Kala, Ayko Yayınları, İstanbul,
1981.
Cöntürk Hüseyin, “Şiir Çevirmesinde İzlenimcilik”, Yeni Ufuklar, S.
32, Mayıs 1956.
Cöntürk Hüseyin, “Şiirde Üç Bağıntı”, Varlık, S. 475, 1 Nisan 1958.
Cöntürk Hüseyin, “Şiirin İçi Dışı”, Yedi tepe, 15 Mayıs 1959.
Cöntürk Hüseyin, “Şiir ve Retorik”, Yelken, S. 35, Aralık 1959.
Cöntürk Hüseyin, “İkinci Yeni ve Eleştirmeciler”, Yedi Tepe, S. 10(21),
Mart 1960.
Cöntürk Hüseyin, Çağının Şairi, a Dergisi Yayınları, 1960.
Cumalı Necati, “Şiirin Diyeti”, Varlık, S. 450, 15 Mart 1957.
Cumalı Necati, “Şairden Yana”, Varlık, S. 550, 15 Mayıs 1961.
Cumalı Necati, “Şiir Ölüyor mu?”, Varlık, S. 761, Şubat 1971.
Cumalı Necati, “Şiirin Yararı”, Varlık, S. 763, Nisan 1971.
Cumalı Necati, “Yalın Şiirin Ardından”, Türk Dili, S. 350, Şubat 1981.
Cumalı Necati, “Şiir Tohumu”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
Cumalı Necati, “Etiler Mektupları: Şiir Yazarken”, Sanat Olayı, S. 14,
Şubat 1982.
Cumalı Necati, “Şiir Çevirileri”, Türk Dili, S. 362, Şubat 1982.
Cumalı Necati, “Şiirimizde Çeviri Akımı”, Türk Dili, S. 363, Mart
1982.
Cumalı Necati, “Şiirde Ustalık”, Türk Dili, S. 363, Mart 1982.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 131
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Cumalı Necati, “Şiirsiz Bir Dünya Yaşamaya da Değmez”, Varlık, S.
1004, Mayıs 1991.
Cündioğlu Dücane, “Yineleme Yenilemedir [Şiir-Okur]”, Yeni Şafak,
28 Mayıs 1998.
Çağdaş Türk Dili, “Cemal Süreya”, Çağdaş Türk Dili, nr. 26, Nisan
1990.
Çağlar Behçet Kemal, “Şiir Deyince Neye Hep "Manifesto" Gibi Yazılar”,
Hisar, S. 122, Kasım 1967.
Çakır Cemile, “Şiirde Yeni”, İnsancıl, S. 32, Haziran 1993.
Çakmakçı Osman, “Şiir ve Şair (Neden?) Barbarlığa Dönmelidir”, Göçebe,
S. 1, Ocak 1995.
Çakmakçı Osman, “Günümüzde Şiirin ve Şairin Konumuna Dair”,
Göçebe, S. 3, Ağustos 1995.
Çakmakçı Osman, “Şiirsel Söylemin Düzenine Karşı”, Göçebe, S. 5,
Ağustos 1996.
Çalıkuşu Nevzat, “Şiir: Pelikülde mi, Kâğıtta mı? [Şür-Sinema]”, İpek
Dili, S. 3, 31 Eylül 1995.
Çam Ayfer, “Şiir ve Dil”, Yusufçuk, S. 3, Mart 1979.
Çebi Ahmet Kerem, “Şiir Öğretimi”, Edebiyat ve Eleştiri, S. 12-13,
Ocak-Şubat-Mart-Nisan 1994.
Çebi Hasan, Necip Fazıl Kısakürek’in Şiiri, Atatürk Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, (Danışman, Prof. Dr. M.
Kaya Bilgegil), Erzurum, 1984.
Çekirge Yavuz, “Şiirsel Adlandırma ve Dilin Estetik İşlevi”, Yazko Çeviri,
S. 6, Mayıs-Haziran 1982.
Çelebi Asaf Halet, “Kalp Şairi”, Sokak, S. 1, 6 Mart 1940.
Çelebi Asaf Halet, “Şiirde Şairin Tesiri”, Yeni Adam, S. 312, 19
Birincikânun 1940.
Çelebi Asaf Halet, “Şiir Hakkında Düşünceler”, Yeni Adam, S. 319, 6
Şubat 1941.
Çelebi Asaf Halet, “Saf Şiir”, İstanbul, S. 9, Temmuz 1954.
Çelebi Asaf Halet, “Yeni Şiir ve Şairler”, Büyük Doğu, S. 9, 2 Temmuz
1954.
Çelebi Asaf Halet, “Şiirde Vuzuh, Saf Şiir”, İstanbul, S. 10, Ağustos
1954.
Çelebi Asaf Halet, “Şiirde Şekil”, İstanbul, S. 11, Eylül 1954.
Çelebi Asaf Halet, “Mücerred Şiir”, İstanbul, S. 12, Ekim 1954.
Çelebi Asaf Halet, “Şiirde Rûh Ânı”, İstanbul, S. 13, Kasım 1954.
Çelenk Sami, “Soyut Şiir Üstüne”, Varlık, S. 520, 15 Şubat 1960.
132 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Çelenk Sami, “Anlamsızlığa Birinci Cevap”, Varlık, S. 522, 15 Nisan
1960.
Çelik Yakup, Ziya Paşa’nın Şiirini Yapan Unsurlar, Atatürk Üniversitesi,
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman,
Prof. Dr. Şerif Aktaş), Erzurum, 1989.
Çelik Yakup, Attila İlhan’ın Şiiri, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Doktora Tezi, (Danışman, Prof. Dr. Şerif Aktaş),
Erzurum, 1994.
Çelik Yakup, Şubat Yolcusu Attila İlhan’ın Şiiri, Akçağ Yayınları, Ankara,
1998.
Çetin Ergül, “Yaşamın Dışındaki Şiir”, Yarın, S. 52, Aralık 1985.
Çetin Nurullah, “Şiirde İmaj ve Sembol”, AÜDTCF Türkoloji Dergisi,
S. 1, 1992.
Çetin Nurullah, Cumhuriyet Dönemi Türk Şiirinde Rubaî, Hece Yayınları,
Ankara, 2004.
Çetinkaya Hüsamettin, “Olumsuz Şiir”, Edebiyat Dostları, S. 2, Haziran
1987.
Çınar Rıdvan, Cahit Zarifoğlu’nun Şiiri Üzerine Bir İnceleme, Dokuz
Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Yüksek Lisans
Tezi, (Danışman, Yard. Doç. Dr. Sabahattin Çağın), 1999.
Çınarlı Mehmet, “Yeni Şiir”, Hisar, S. 9-10, Ocak-Şubat 1951.
Çınarlı Mehmet, “Yeni Şiir ve Yeni Bir Eleştirmeci”, Hisar, S. 44, Aralık
1953.
Çınarlı Mehmet, “Şiirin Ne Lüzumu Var?”, Hisar, S. 49, Mayıs 1954.
Çınarlı Mehmet, “Şehir Şiiri, Tabiat Şiiri”, Hisar, S. 79, Nisan 1964.
Çınarlı Mehmet, “Şiir Bir Gençlik Hevesi midir?”, Hisar, S. 177, Haziran
1972.
Çınarlı Mehmet, “Şiir, Dil ve Millet”, Hisar, S. 183, Aralık 1972.
Çınarlı Mehmet, “Güfteciler, Besteciler ve Şairler”, Hisar, S. 213, Haziran
1975.
Çınarlı Mehmet, “Şiir ve Müsveddesi”, Hisar, S. 229, Ekim 1976.
Çınarlı Mehmet, “Şiir ve Güfte Üzerine”, Türk Edebiyatı, S. 290, Aralık
1997.
Çobanoğlu Süleyman, “Şiir Neye Benzer”, Aşk ile Hain Kardeş, Şule
Yayınları, İstanbul, 1999.
Çolak Ali, “Şiirin Bir Yeri Zaptetmesi”, Mavisini Yitirmiş Yaşamak, İnsan
Yayınları, İstanbul, 1995.
Çolak Ali, “Şiir, Medyumlar ve Kocakarı İlaçları”, Mavisini Yitirmiş
Yaşamak, İnsan Yayınları, İstanbul, 1995.
Çolak Ali, “Şiirsizlik”, Günün Ötesi, Timaş Yayınları, İstanbul, 1997.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 133
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Çolak Ali, “Benim Hayatım Şiir”, İnce Sözler, Ötüken Neşriyat, İstanbul,
1999.
Çolak Ali, “Kadın Şiir midir Yoksa Şair mi”, Periyi Uyandırmak,
Ötüken Neşriyat, İstanbul, 2000.
Çolak Veysel, “Konuşma Dili, Şiir ve Anlam”, Yeni Toplum, S. 19, Mayıs
1977.
Çolak Veysel, “Sözcük Ekonomisi”, Oluşum, S. 2/44, Aralık 1977.
Çolak Veysel, “Sinema Dili ve Şiir”, Broy, S. 6, Nisan 1986.
Çolak Veysel, “Şiirde Dilin Olgu ve İlişkisinin Zorunluluğu”, Broy, S.
19, Mayıs 1987.
Çolak Veysel, “Şiirin ve Yaşamın Öznesi Olarak Şair”, Broy, S. 20,
Haziran 1987.
Çolak Veysel, “Şiirden Bakmak”, Adam Sanat, S. 96, Kasım 1993.
Çolak, Veysel; "Şiir ile Öykünün Arakesidi", Edebiyat ve Eleştiri, S. 18,
Ocak/Şubat/Mart/Nisan 1995.
Çolak Veysel, “Şiir ile Öykünün Arakesiti”, Edebiyat ve Eleştiri, Mart-
Nisan 1995.
Çolak Veysel, “Şiirin İzlek Sorunu”, Dize, Şubat 1997.
Çolak Veysel, “Eleştiri, Şiir, Karşılaştırma”, Düşler, Mayıs 1997.
Çolak Veysel, “Şiir Toplumbilimi”, Edebiyat ve Eleştiri, S. 39-40, Eylül-
Ekim-Kasım-Aralık 1998.
Çolak Veysel, “Şairin Yabancılaşması”, Ütopiya, Kış 1998.
Çolak Veysel, “Şiir Çıplak”, E, S. 14, Mayıs 2000.
Çolak Veysel, “Her Şiir Öncekine İhtilâl”, E, S. 15, Haziran 2000.
Çolak Veysel, “Şiirin İşlevi”, E, S. 17, Ağustos 2000.
Çolak Veysel, “Her Şiir Kendini Anlatır”, E, S. 20, Kasım 2000.
Çolak Veysel, “Ses ve Anlam”, E, S. 21, Aralık 2000.
Çolak Veysel, “Anlama Sınır Koyan Sözcükler”, E, S. 22. Ocak 2001.
Çolak Veysel, “Şiir Bilgisi”, E, S. 23, Şubat 2001.
Çolak Veysel, “Düzanlatım Şiir”, E, S. 24, Mart 2001.
Çolak Veysel, “Küreselleşme Sürecinde Şiir”, E, S. 25. Nisan 2001.
Çorak Reyhan, “Divan Edebiyatında Estetik Konusunda Yapılan Çalışmalar”,
Türkiye Araştırmaları Literatür Dergisi, S. 9, Bilim ve
Sanat Vakfı Yayınları, İstanbul, 2007.
Çumralı Celâl, “Yeni Sözcükler ve Ozanlar”, Dost, S. 29, Şubat 1959.
Çumralı Celâl, “Şiir Kaynağından Uzaklaşıyor mu?”, Dost, S. 21, Aralık
1962.
Çumralı Celâl, “Şiirde Çağrışım Akımı”, Sanat Dünyası, S. 174, 15
Mayıs 1963.
Çumralı Celâl, “Şiir Üstüne Konuşurken”, Dost, S. 37, Nisan 1964.
134 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Çumralı Celâl, “Şiirin Geleceği”, Dost, S. 38, Mayıs 1964.
Çumralı Celâl, “Şiirde Devinim”, Dost, S. 2, Ocak 1965.
Çumralı Celâl, “Aşmak ve Kişilik [Şiirde]”, Dost, S. 65, 15 Nisan 1965.
Çumralı Celâl, “Şiirsel Aydınlık”, Yelken, S. 98, Nisan 1965.
Çumralı Celal, Şiirin Geleceği: Şiirin Sorunları, (Kendi Yayını), Mersin,
1965.
Çumralı Celâl, “Toplumsal Öz [Şiirde]”, Dost, C. 17, Ocak 1966.
Çumralı Celâl, “Yeni Şiirin Eleştirisi”, Dost, S. 57, Temmuz 1969.
Çumralı Celâl, “Şiirin Yorum Gücü”, Türk Dili, S. 284, Mayıs 1975.
Dağlı Nihat, “Şiiri Yaşamak”, Türk Edebiyatı, S. 267, Ocak 1996.
Dalar Levent, “Günümüz Şiirini Anlama Çalışmaları”, Ludingirra, S.
5, Bahar 1998.
Dalar Levent, “Günümüz Şiirini Anlama Çalışmaları”, Ludingirra, S.
6, Yaz, 1998.
Dalar Levent, “Günümüz Şiirini Anlama Çalışmaları”, Ludingirra, S.
8, Kış 1998.
Dalar Levent, “Günümüz Şiirini Anlama Çalışmaları”, Dergâh, S. 133,
Mart 2001.
Damar Arif, “Bilemeyiz [Şiirin Güzel Olup Olmadığını]”, Varlık, S.
914, Kasım 1983.
Danabaş Ali Ekber, “Şiirde Dışavurumculuk”, Eşik, Mart-Nisan 1995.
Daniş H.[üseyin], “Şiir Hakkında”, Servet-i Fünûn, S. 383, 2 Temmuz
1314/1898.
Dara Ramis, Şiir Çünkü Şiir, Broy Yayınları, İstanbul, 1988.
Darago Reşat Nuri, “Şiirler ve Şairler”, Dünya, 19 Eylül 1960.
Darcan Ali Nihat, “Şiirde Sebep ve Sonuç”, Özsu, S. 1, Şubat 1959.
Dede Behçet, “Şiir, Şiir, Şiir...”, Çağrı, S. 467, Ekim 1998.
Demir Fahrettin, “Şiirde Öykü-Öyküde Şiir”, Broy, S. 55-56, Mayıs-
Haziran 1990.
Demir Öksel, “Şiirin Toplumsal İşlevi”, Dost, S. 37, Nisan 1964.
Demiralp Oğuz, “Şiirde Kıtlık Neden Sürüyor?”, Oluşum, S. 22-23/64-
65, Ağustos-Eylül 1979.
Demiralp Oğuz, “Süslemeci Şiir”, Oluşum, S. 26/68, Aralık 1979.
Demiraslan İlhan, “Şiir Üzerine Karalama”, Varlık, S. 473, Mart 1958.
Demiray M. Güner, “Aşkımız-Şiirimiz”, Çağdaş Türk Dili, S. 150,
Ağustos 2000.
Demirkaynak Ayşe, İbn Sina’nın Poetikası Üzerine Bir İnceleme, Marmara
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans
Tezi, (Danışman: Doç. Dr. İlhan Kutluer), İstanbul, 2001.
Deniz İhsan, “Metafiziksiz Şiir”, Yönelişler, S. 47, Haziran 1990.
Deniz İhsan, “Şiirin Maddîleşmesi Problemi”, Bürde, S. 1, Nisan 1991.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 135
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Deniz İhsan, “Bir Ahlak Problemi [Şiir ve Kibir/Gurur]”, Bürde, S. 2,
Mayıs 1991.
Deniz İhsan, “Ruhu Kollayan Şiir”, İpek Dili, S. 1, 31 Mart 1995.
Deniz İhsan, “Şairin Hayatı/Şiirin Hayatı”, İpek Dili, S. 2, 31 Mayıs
1995.
Deniz İhsan, “Şiir, Şair ve Kibir”, İpek Dili, S. 3, 31 Eylül 1995.
Deniz İhsan, “Seçmece Bunlar [Şiirin Metalaşması]”, İpek Dili, S. 4, 30
Kasım 1995.
Deniz İhsan, “Şiirin Aradığı/Şiirde Bulunan”, İpek Dili, S. 4, 30 Kasım
1995.
Deniz İhsan, “Şiir Aktı Determine Edilebilir mi?”, İpek Dili, S. 6, Mayıs
1996.
Deniz İhsan, “Şiiri Dar Bölgeden Kurtarma Önerileri”, Yeni Şafak, 19
Eylül 1996.
Deniz İhsan, “Şiir, Şair, Dil, Anlam ve Biraz da Pişkinlik Üzerine”,
Yeni Şafak, 11 Ekim 1996.
Deniz İhsan, “Şiirin Beklediği/Şairden Beklenen”, İpek Dili, S. 8, Ekim
1996.
Deniz İhsan, “Şiirin Bölgesine Girerken”, Yeni Şafak, 3 Ekim 1996.
Deniz İhsan, “Toplumu Sarsacak Şiir”, Yeni Şafak, 24 Ekim 1996.
Deniz İhsan, “Poetikasız Şiir (1)”, Yeni Şafak, 31 Ekim 1996.
Deniz İhsan, “Rüzgar [Şiir Yazmanın Gelip Geçiciliği]”, Yeni Şafak, 28
Kasım 1996.
Deniz İhsan, “Büyük Sermaye ve Şiir (1)”, Yeni Şafak, 18 Aralık 1996.
Deniz İhsan, “Büyük Sermaye ve Şiir (2)”, Yeni Şafak, 26 Aralık 1996.
Deniz İhsan, “Anlamlılık ve Anlaşılırlık'a Doğru”, İpek Dili, S. 9, Mayıs
1997.
Deniz İhsan, “His Tacirliği”, İpek Dili, S. 10, Ekim 1997.
Denizhan Eşref, “Beton, Ozan, Şiir”, Şairin Atölyesi, Divan 2, Şubat
1993.
Dergâh, “Şiir Kaç Para Eder? [Caize]”, Dergâh, S. 1, Mart 1990.
Dilmen Naci, “Şiirin Unsurları”, Türk Edebiyatı, S. 138, Nisan 1985.
Dizdaroğlu Hikmet, “Kelimelerin Dili”, Varlık, S. 390, Ocak 1953.
Dizdaroğlu Hikmet, “Yeni Şiir Üzerine”, Varlık, S. 428, Mart 1956.
Dizdaroğlu Hikmet, “Şiiri Yorumlamak”, Varlık, S. 665, 1 Mart 1966.
Doğan Abide -Eser Demirkan, “Somut Şiir Üzerine Bir Deneme I, II”,
Türk Dili, S. 557, 558 Mayıs, Haziran 1998.
Doğan Ayhan, “Nesir, Şiir Yolları”, İstanbul, S. 7, Temmuz 1955.
Doğan Mehmet Can, “Sivil Şiir Dersleri”, Polemik, S. 8. Ocak-Şubat1993.
136 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Doğan Mehmet Can, “Sivil Şiir Dersleri”, Sombahar, S. 24, Temmuz-
Ağustos 1994.
Doğan Mehmet Can, “Şiir Tabirleri”, Son Duvar, S. 6, Eylül 1997.
Doğan Mehmet Can, “Şiirin Nedenselliği”, Son Duvar, S. 5, Temmuz-
Ağustos 1997.
Doğan Mehmet Can, “Dünya Boşlukta Dönüyor, Şiir de”, Son Duvar,
S. 7, Ekim 1997.
Doğan Mehmet Can, “Hayatın Arka Bahçesine Düşen Şiir”, Son Duvar,
S. 8, Kasım-Aralık 1997.
Doğan Mehmet Can, “Şiirin Sağlığı”, Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Doğan Mehmet Can, “Şiir ve Görsellik”, Son Duvar, S. 10, Şubat 1998.
Doğan Mehmet Can, “Bakışımlı İlişki ("Ses Sese Karşı"mı?, Şiir Söylemek,
Şiiri Kurmak, Kim Okur Kim Dinler?, Şiirin "İç Dikiş"
i Var mı?)”, Ludingirra, S. 10-11, Yaz-Güz 1999.
Doğan Mehmet Can, “Ben Şiirin Gelenekli, Röprodüksiyon ve Aynı
Zamanda Sahih Olanını Severim”, Hece, S. 42, Haziran 2000.
Doğan Mehmet Can, “Bir Ara Durum: Şiir İle Rüya”, Hece, S. 48, Aralık
2000.
Doğan Mehmet H., “Şiirin Geçerliği”, Yeni Dergi, S. 62, Kasım 1962.
Doğan Mehmet H., “Şiirde Konu Anlam”, Şiir Sanatı, S. 11, Eylül
1966.
Doğan Mehmet H., “Şiirde Teknik ve Toplumsal Öge”, Şiir Sanatı, S.
13, Kasım 1966.
Doğan Mehmet H., “Şiirde Biçim Üzerine”, Papirüs, S. 34, Nisan 1969.
Doğan Mehmet H., “Şiirin Ne Olmadığı Üzerine Denemeler”, Yusufçuk,
S. 10, Ekim 1979.
Doğan Mehmet H., “Şiirin Ne Olmadığı Üzerine Düşünceler II”, Yusufçuk,
S. 20, Ağustos 1980.
Doğan Mehmet H., “Şiir ve Okuru”, Adam Sanat, S. 13, Aralık 1986.
Doğan Mehmet H., Şiirin Yalnızlığı, Broy Yayınlar, İstanbul, 1986.
Doğan Mehmet H., “Herkes, Her Şair Kendi Şiirini Yazıyor”, Milliyet
Sanat, S. 302, Aralık 1992.
Doğan Mehmet H., “Bir Karşıt Madde Olarak Şiir”, Adam Sanat, S.91,
Haziran 1993.
Doğan Mehmet H., “Tek Tip Şiir Üzerine”, Adam Sanat, S. 92, Temmuz
1993.
Doğan Mehmet H., “Bir Şiiri Okumak”, Çağının Tanığı Olmak, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Simge, İmge ve Kapalılık Üzerine”, Çağının Tanığı
Olmak, Yapı Kredi Yayınlar, İstanbul, 1993.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 137
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Doğan Mehmet H., “Şiir Üzerine Öyle Bir Yazı”, Çağının Tanığı Olmak,
Yapı Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Şiirin Kıyılarında”, Çağının Tanığı Olmak, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Şiirden Kime Ne”, Çağının Tanığı Olmak, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Şiirin Yalnızlığı (1976)”, Çağının Tanığı Olmak,
Yapı Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Şiirden Korku”, Çağının Tanığı Olmak, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Nasıl Bir Şiir Özlemi”, Çağının Tanığı Olmak,
Yapı Kredi Yayınları, İstanbul, 1993.
Doğan Mehmet H., “Çağdaş Şiirsel Anlatım [Şairin Statüsü]”, Adam
Sanat, S. 104, Temmuz 1994.
Doğan Mehmet H., “Gerçeküstücülük ve Türk Şiiri”, Varlık, S. 1048,
Ocak 1995.
Doğan Mehmet H., Şiir ve Eleştiri, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul,
1996.
Doğan Mehmet, “Şiire Mistik Bir Kaynak Arama Çabası: Şiir ve Mabadı”,
Son Duvar, S. 1, Mart 1997.
Doğan Mehmet H., “Sokağa Düşürülen Şiir”, Yeni Biçem, Ağustos
1998.
Doğan Mehmet H., “Şiir Zor İş-Şairlik Zor Zanaat”, E, S. 1, Nisan
1999.
Doğan Mehmet H., “Şiir "Öğretilebilir" Değil, "Öğrenilebilir" Bir İştir”,
Papirüs, S. 28, Haziran 1999.
Doğan Mehmet H., “Kökü Kurumayan Şiir”, Kitap-lık, S. 46. Mart-Nisan
2001.
Doğan Mehmet H., Şiir Bugün, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul, 2001.
Doğan Mehmet, “Yitmeyen Şiir”, Papirüs, S. 3, Ağustos 1966.
Doğan Mehmet,“Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Aristo’dan, Günümüze
Poetika’”, Yeni Düşünce, 31 Ağustos 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Ahmet Haşim:
Nasıl İstersen Öyle Dinle’ ”, Yeni Düşünce, 7 Eylül 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Orhan Veli: Talihsiz
Bir Dönemin Şairi’ ”, Yeni Düşünce, 14 Eylül 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Asaf Hâlet Çelebi
Bakanlar Bana Gövdemi Görürler’ ”, Yeni Düşünce, 28 Eylül
1990.
138 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Asaf Hâlet Çelebi
II Devrinin Şiir Anlayışına Tepki’ ”, Yeni Düşünce, 5 Ekim
1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Behçet Necatigil I
Çağa İçerleyen Bir Şair…’ ”, Yeni Düşünce, 12 Ekim 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Behçet Necatigil II
Herşey Yarım, Yârim…’ ”, Yeni Düşünce, 19 Ekim 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Necip Fazıl Kısakürek:
Şiir, Hakikatı Arama İşidir’ ”, Yeni Düşünce, 26 Ekim
1990.
Doğan Mesut, “Şiirin Kök Uçları ve Metafizik”, Düşçınar, S. 2, OcakŞubat
1997.
Doğan Muhammet Nur, Fuzulî’nin Poetikası, Ötüken Yayınları, İstanbul,
2002.
Doğan Zeliha, Behçet Necatigil’in Şiirleri, Ankara Üniversitesi, Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 1982.
Doğruer Bünyamin, “Şiir, Şairin Amelidir”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz
1996.
Doğruer Cemil, “Şiir Hakkında”, Aksu, S. 5, Şubat 1965.
Dönem, “Hasan Hüseyin [Dosya]”, Dönem, y, 1, S. 7, Mart 1984.
Dönemeç, “Suat Taşer'in Anısına”, Dönemeç, nr. 65, Aralık 1982.
Dönemeç, “Hasan Hüseyin”, Dönemeç, y. 7, S. 78, Mart 1987.
Durak Mustafa, “Şiir-Somut Şiir Ayrımında Şiirin Tanımına Doğru 1-
2”, Bir Yeni Biçem. Haziran-Temmuz 1996.
Durak Mustafa, Şiir Dilinin Ardında, Yakın Mercek, Tabevi, İstanbul,
2005.
Durbaş Refik, “Şiirin Ş'si”, Sanat Olayı, S. 29, Ekim 1984.
Durbaş Refik, “Şiirin Geleceği İnsanın Geleceği”, Varlık, S. 1004, Mayıs
1991.
Durbaş Refik, “Ne Olacak Bu Şuaranın Hali”, Yeni Yüzyıl, 5 Ocak
1995.
Durucan Muhsin, “Şair ve Şiir”, Gülpınar, S. 237, Ocak 1996.
Durucan Muhsin, “Şiirin ve Sevginin Yüceliği”, Gülpınar, S. 286, Şubat
2000.
Dülger Arif, “Şiir, Hayatın Pratiğidir”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Düşçınarı, “Alâaddin Soykan [Dosya]”, Düşçınarı, S. 12, Eylül-Ekim
1998.
Düşler, “Arthur Rimbaud [Dosya]”, Düşler, S. 2, Eylül 1991.
Düşler, “Rene Char”, Düşler, S. 3, Kasım 1991.
Düşün, “Nâzım Hikmet 85 Yaşında [Dosya]”, Düşün, S. 3/34, Ocak
1987.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 139
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Düşün, “A. Kadir [Dosya]”, Düşün, S. 5/35, Mart 1987.
Edebiyat Cephesi, “Behçet Necatigil”, Edebiyat Cephesi, S. 19-20, 1-31
Aralık 1979.
Ekici Giyasettin, “Şiir ve Düş: Gerçeküstü İki Görüngü”, Kaşgar, S. 18,
Kasım 2000.
Elgap Alâeddin, “Öykünme, Büyü, Şiir ve Dans I-II-III”, Düşün, S. 1,2,
3, Mayıs-Eylül 1996.
Emiroğlu Öztürk, Cumhuriyet Donemi Türk Edebiyatında Hisar Topluluğu
ve Edebi Faaliyetleri, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara,
2000.
Emre Abidin, “Solgun Bir Gül ya da Gülgûn Bir Piyâle midir Şiir
Çevirisi?”, Frankofoni, S. 3, 1991.
Emre Gültekin, “Şiirlere Sarın Beni”, Varlık, S. 960, Eylül 1987.
Emre Mustafa, “Şiir Üstüne Sorular ve Yanıtlar”, Papirüs, S. 28, Haziran
1999.
Erbaş Şükrü, “Şiirde/Sanatta Esin, Bilinç, Birikim”, Yarın, S. 38, Ekim
1984.
Ercan Enver, “Kirlilik Varsın Şiirden Olsun”, Papirüs, S. 28, Haziran
1999.
Ercin Melih, “Anlamsızlık Tartışması”, Varlık, S. 522, 15 Mart 1960.
Erdem Ali Naili, “Politika ve Şiir”, Hisar, S. 186, Mart 1973.
Erdem Ömer, “Şiir ve Globalleşme”, Yeni Şafak, 2 Nisan 1996.
Erdem Ömer, “Halk Gider, Şiir Kalır”, Yeni Şafak, 22 Mayıs 1996.
Erdem Ömer, “İçe Doğru Okumak [Şiir-Okunurluk]”, Yeni Şafak, 16
Eylül 1996.
Erdem Ömer, “Okuyucudan Kopuk Şiir”, Yeni Şafak, 20 Eylül 1996.
Erdem Ömer, “İmge İhtiyacı”, Yeni Şafak, 25 Eylül 1996.
Erdem Ömer, “Şiirin Adeleti ve Solipsizm”, Yeni Şafak, 7 Ekim 1996.
Erdem Ömer, “Buradan Başlamış Dünyayı Sevmek' [Şiir-İnsan-
Dünya]”, Yeni Şafak, 9 Ekim 1996.
Erdem Ömer, “Güven [Şiirde Şahinlik/Samimiyet]”, Yeni Şafak, 16
Ekim 1996.
Erdem Ömer, “Yaşayan Şiir”, Yeni Şafak, 25 Ekim 1996.
Erdem Ömer, “Konuşan Varlığın Dili Şiir”, Yeni Şafak, 5 Kasım 1996.
Erdem Ömer, “Hormonlu Elma”, Kaşgar, S. 1, Aralık 1997.
Erdem Ömer, “Hormonlu Elma II: Şiirde İç Tasfiye”, Kaşgar, S. 2, Şubat
1998.
Erdem Ömer, “Geleceğin Baskısı [Şiiri Bekleyen Tehlike]”, Kaşgar, S.
8, Mart 1999.
Erdem Ömer, “Yenilmişlerin Dili Şiir”, Kaşgar, S. 3, Nisan 1998.
140 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Erdem Ömer, “Kompleksiz Şiir”, Kaşgar, S. 4, Haziran 1998.
Erdem Ömer, “Geçmiş Gelecek [Şiirin Geleceği]”, Kaşgar, S. 10, Temmuz
1999.
Erdem Ömer, “Şiir ve Milenyum”, Kaşgar, S. 12, Kasım 1999.
Erdem Ömer, “İmge Tuzağı”, Kaşgar, S. 13, Ocak 2000.
Erdem Ömer, “Şiirde Kelime”, Kaşgar, S. 14, Mart 2000.
Erdem Ömer, “Çekirdek”, Kaşgar, S. 16, Temmuz 2000.
Erdem Ömer, “Yarım Ayna [Şiir-Ortam]”, Kaşgar, S. 17, Eylül 2000.
Erdem Ömer, “Şiir-Düşünce ve Şiir Üstüne Düşünmek”, Kaşgar, S. 18,
Kasım 2000.
Erdost Muzaffer, “Şiir”, Evrim, S. 5, Ocak 1955.
Erduran Tülin, “Şiirin Dili ve İşlevi”, Güneyde Kültür, S. 8-9, Ekim-Kasım
1989.
Eren Zahit, "Şiir ve Kuram ", İmece, S. 2 (14), Nisan 1986.
Erenus Müştak, “Şiir; Helâl Çile”, Şairin Atölyesi, Divan 1, Ocak 1993.
Ergeneli Yıldırım Doğan, “Şiir ve Musiki”, Gülpınar, S. 155, Mart
1989.
Ergeneli Yıldırım Doğan, “Şiirde Ozan-Okur İlişkileri”, Gülpınar, S.
160, Ağustos 1989.
Ergi İsmail, “Şiir Yazmak Sanatı”, Mina, S. 23, Ekim 1991.
Ergülen Haydar, "80’li Yıllar Şiiri ve Şairleri Üzerine On İddia", Defter,
S. 19, Kış 1992.
Ergülen Haydar, "Ne Zaman İlhan Berk Okusam... ", Defter, S. 19, Kış
1992.
Ergülen Haydar, “Çelebi Bizde Şair Dediğin...”, Hürriyet Gösteri, S.
168, Kasım 1994.
Ergülen Haydar, “İstikbâl Şiirdedir”, Hürriyet Gösteri, S. 178, Eylül
1995.
Ergülen Haydar, “Ne Olacak Bu Şuaranın Hali”, Hürriyet Gösteri, S.
1170, Ocak 1995.
Ergülen Haydar, “Şairseniz, Üzülmeyin Geçer”, Hürriyet Gösteri, S.
181, Aralık 1995.
Ergülen Haydar, “Ars Poetika”, Hürriyet Gösteri, S. 206, Eylül-Ekim
1998.
Ergüven Abdullah Rıza, “Doğa, İnsan, Toplum, Şiir ve Dil”, Ilgaz, S.
207, Aralık 1978.
Ergüven Abdullah Rıza, “Şiirin Gerçeği, Toplumdaki Yeri”, Türk Dili,
S. 63, Kasım-Aralık 1997.
Ergüven Abdullah Rıza, “Şiir Düzyazı Değildir”, Türk Dili, S. 66, Mayıs-
Haziran 1998.
Erinç Ömer, “Şiir Dilinin Halleri”, Hece, S. 17, Mayıs 1998.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 141
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Erinç Ömer, “Şiirde Anlamın Aktığı Irmak”, Hece, S. 21, Eylül 1998.
Erkekli Osman Serhat, “Şiirin Tanımına Doğru”, Yusufçuk, S. 3, Mart
1979.
Erkekli Osman Serhat, “Şiir, Sözün Özgürlüğü Olmalı”, Hürriyet Gösteri,
S. 183, Şubat 1996.
Eroğlu Ebubekir, “İmgeyi Boşlayan Şiir”, Yönelişler, S. 13, Nisan 1982.
Eroğlu Ebubekir, “Şiir, Gençlik, Yaşlılık vs.”, Yönelişler, S. 31-32, 1984.
Eroğlu Ebubekir, “Modern Türk Şiirinin Doğası Üzerine Bir Deneme
I”, Yönelişler, S. 49, Ağustos 1990.
Eroğlu Ebubekir, “Modern Türk Şiirinin Doğası Üzerine Bir Deneme
II”, Yönelişler, S. 50, Eylül 1990.
Eroğlu Ebubekir, “Modern Türk Şiirinin Doğası Üzerine Bir Deneme
III”, Yönelişler, S. 51, Ekim 1990.
Eroğlu Ebubekir, “Modern Türk Şiirinin Doğası Üzerine Bir Deneme
III, Yönelişler, S. 52, Kasım 1990.
Eroğlu Ebubekir, Modern Türk Şiirinin Doğası, YKY, İstanbul, 1993.
Eroğlu Ebubekir, “Metafizik Çekimler [Şiir-Mistisizm]”, Ludingirra, S.
2. Yaz 1997.
Ertem Cengiz, “Şiirde Estetik Sorunu”, Çağdaş Türk Dili, S. 85, Mart
1995.
Ertem Cengiz, “Şiirde Estetik Sorunu: Şiirde İçsel Durum”, Çağdaş
Türk Dili, S. 86, Nisan 1995.
Ertem Tuna, “Şiir Üzerine”, Gündoğan Edebiyat, S. 11-12, Yaz-Güz
1994.
Ertepınar Coşkun, “Gençlerle Şiir Üstüne Konuşma [Şiirin tanımı/
mahiyeti/nitelikleri]”, Milî Kültür, S. 48, Mayıs 1985.
Ertop Konur, “Ayna Ayna, En Gizemli Kim? [Şiir-Mistisizm]”,
Ludingirra, S. 2, Yaz 1997.
Eruygur Necdet, “Şiirimiz Üzerine”, Yücel, S. 7, Mayıs 1956.
Eruz Nahit, “Hangi Şiir?”, Yusufçuk, S. 9, Eylül 1979.
Esti İsmail, “Şairin Dünya Söylevi”, Karçiçeği, S. 4, Eylül 1991.
Eşitgin Dinçer, “İlhan Berk Poetika’sından Bir Poetika”, Hece, S. 93, Eylül
2004.
Ethemoğlu Armağan, “Bütün Sanatların Güzel Annesi: Şiir”,
Frankofoni, S.6, 1994.
Evlice Necip, “Şiir Üzerine Birşeyler [44 Şairin/Şiirseverin Şiir Tanımları]”,
İkindiyazıları, S. 118, Haziran 1992.
Evrensel Kültür, “80 Sonrası Şiiri - 2”, Evrensel Kültür, S. 18, Haziran
1993.
Eyuboğlu İsmet Zeki, “Şiirin Yapısı 1”, Varlık, S. 647, 1 Haziran 1965.
142 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Eyuboğlu İsmet Zeki, “Şiirin Yapısı 2”, Varlık, S. 651, 1 Ağustos 1965.
Eyuboğlu Sabahattin, “Şiirin Yapısı”, Yeni Ufuklar, S. 1, Mart 1960.
Eyüboğlu Sabahattin, “Şiir İklimleri”, Boğaziçi, S. 1, Ocak-Şubat-Mart
1991.
Ferhad Hüseyin, “Şiir ve Mitologya”, Bilim ve Sanat, S. 7, Temmuz
1981.
Fethi Naci, “Şiirde Kapalılık”, Papirüs, S. 12, 1967.
Fethi Naci, Şiir Yazdan, Oğlak Yayınları, İstanbul, 1997.
Fındık Ertuğrul, “Herkes Şiiri Bıraksın”, Yeni Şafak, 22 Ocak 1997.
Fırtınalı M., “Şiir Anlayışları”, Yaprak, S. 2, 15 Ocak 1949.
Fuad Beşir, Şiir ve Hakikat, (Hazırlayan, Handan İnci), YKY, İstanbul,
1999.
Fuat Memet, “Yeni Şiiri Anlamak”, Varlık, S. 494, 15 Ocak 1958.
Fuat Memet, “Şiirin Kolaylaşması”, Yeditepe, S. 18, 1/15 Şubat 1959.
Fuat Memet, “Şair-Şiir-Okuyucu”, Varlık, S. 500, 15 Nisan 1959.
Fuat Memet, “Şiirin Bugünkü Durumu Üzerine”, Politika. 26 Kasım
1975.
Fuat Memet, “Serbest Nazım”, Politika, 14 Temmuz 1976.
Fuat Memet, “Televizyonda Şiir”, Somut, S. 4, Mart 1983.
Fuat Memet, “Şiir Dili”, Somut, 29 Nisan 1983.
Fuat Memet, “Şiiri Kendi Dışında Sevmek”, Broy, S. 2, Aralık 1985.
Fuat Memet, “Slogan Şiiri”, Broy, S. 4, Şubat 1986.
Fuat Memet, “Şiir Yazmak”, Adam Sanat, S. 109, Aralık 1994.
Fuat Memet, “Şiirde Çok Renklilik”, Adam Sanat, S. 116, Temmuz
1995.
Fuat Memet, “Çevrilebilen Şiir”, Adam Sanat, S. 141, Ağustos 1997.
Galatasaray, “Tevfik Fikret”, Galatasaray, S. 11, 24 Kânunuevvel 1931.
Garip Recep, “Niçin Şiir”, Düşçınar, S. 2, Ocak-Şubat 1997.
Geçer İlhan, “Şiire Dair”, Ilgaz, S. 9, Haziran 1962.
Geçer İlhan, “Anlamsız Şiir Dedikleri”, Ilgaz, S. 32, Mayıs 1964.
Geçer İlhan, “Şiir ve Mısra”, Hisar, S. 78, Mart 1964.
Geçer İlhan, “Şiir ve Mısra”, Ilgaz, S. 34, Temmuz 1964.
Geçer İlhan, “Sanat, Şiir ve Edebiyata Dair”, Milli Kültür, S. 3-5,
Ağustos-Ekim 1980.
Geçer İlhan, “Şiiri Ucuzlatanlar [Şiir-Güfte-Beste]”, Türkiye, 29 Haziran
1989.
Gemci Mehmet, “Şiir İnsanı "Adam" Eder”, Yeni Şafak, 23 Eylül 1996.
Gemci Mehmet, “Şiirin Oluşumu”, Yeni Şafak, 11 Ekim 1996.
Gemci Mehmet, “Birikim, Kelime ve Şiir”, Yeni Şafak, 11 Aralık 1996.
Gencan Tahir Nejat, “Deyişin (Şiirin) Doğuşu, Tanımı, Türleri, Gereği”,
Ilgaz, S. 219, Aralık 1979.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 143
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Genez F. Mualla, “Şiir Çevirisi Üzerine”, Hisar, S. 129, Haziran 1968.
Göçer Ali,“Dilin Tanıklığı [Şiir ve Dil]”, Hece, S. 2, Şubat 1997.
Göçer Ali, “Şiir Hafızası”, Hece, S. 3, Mart 1997.
Gökçek Fazıl, Mehmet Akif Ersoy’un Şiiri Üzerine Bir İnceleme, Ege Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman,
Prof. Dr. Faruk Huyugüzel), 1995.
Gökyay Orhan Şaik, “Şiir ve Şairler Hakkında”, Tarih ve Toplum, S.
104, Ağustos 1992.
Gösteri, “Yüzyılların Ötesinden Bugüne Divan Edebiyatı”, Gösteri, y.
2, nr. 17, Nisan 1982.
Gülbek Tamer, “Şiir Sözcükle mi Yazılır?”, Varlık, S. 1113, Haziran
2000.
Güler Mehmet, “Şiiri Tanımlamak mı?”, Yusufçuk, S. 7, Temmuz 1979.
Gülpınar, “Güzide Taranoğlu”, Gülpınar, y. 4, nr. 45, Ocak 1980.
Gülpınar, “Güzide Taranoğlu'nun Hayatı-Eserleri-Sanatı”, Gülpınar,
y. 3, S. 33, Ocak 1979.
Gültekin Vahdet, “Bugünkü Şiire Lüzum Yoktur-Yeni Şiir Ne Olmalıdır”,
Yeni Adam, S. 37, 13 Eylül 1934.
Gültekin Vahdet, “Şiir, Kafiye, Vezin, Sanat, Cemiyet”, Yeni Adam, 4
Birinci Teşrin 1934.
Günay Dr. Doğan, “Şiir Ne (Değil)dir?”, Çağdaş Türk Dili, S. 73, Mart
1994.
Günay Safder Melih, “Bir İnkılâp ve Şiir [Poetika]”, Varlık, S. 194, 1
Ağustos 1941.
Gündeş Nükhet Güz, “Yazınsal Çözümleme ve Bir Okuma Önerisi”,
Dilbilim, S. 6, 1981.
Gündüz, “Abdülhak Hâmid Tarhan”, Gündüz, c. 3, S. 14, 1 Mayıs
1937.
Günersel Tarık, “[Şiiri] Yaşamak, Yazmak, Okumak”, Papirüs, S. 28,
Haziran 1999.
Güneş Durdu, “Şair ve Şiir”, Erguvan, S. 4, Haziran 1985.
Güneş, “Şaire Yol Gösterenler”, Güneş, S. 2, 15 Kanun-ı Sani 1927.
Güney Halil, “Dil İçin Bir Özgürlük Denemesi: Şiir”, İpek Dili, S. 15,
Ekim 1999.
Güntan Ahmet, “Şiir Şairini Mutlaka Yanında İster”, Kitap-lık, S. 19-
20. Ocak-Nisan 1996.
Güntan Ahmet, “Şiiri, Yalnızca Şairi Bulur”, Hürriyet Gösteri, S. 185,
Nisan 1996.
Günvar Ali, "Felsefe ve Şiirin Bakışımı", Üç Çiçek, Ağustos 1983.
144 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Günvar Ali, "Felsefe ve Şiirin Bakışımı II", Üç Çiçek Şiir Özel Kitabı, S.
3, Ocak 1984.
Günvar Ali, "Poefik Boşluk, Şiir ve Kitsch", Şiir Atı, S. 4, Ağustos 1987.
Günvar Ali, “Şiir Denilince Edebiyatçıların Hezeyanları Önemli Değildir”,
Hürriyet Gösteri, S. 156, Kasım 1993.
Günvar Ali, “ ‘Şiir Dili’ ve ‘Büyük Şiir’ Teraneleri Üzerine Bir Kaç
Açıklama”, İpek Dili, S. 7, Haziran 1996.
Günyol Vedat, “Müzik ve Şiir”, Yusufçuk, S. 18, Haziran 1980.
Gürel İnci,“Günümüzde Şiir Yazmak (Özet Çeviri)”, Varlık, S. 896,
Mayıs 1982.
Gürel Turhan, “Şiir Nedir?”, Oluşum, S. 37/79, Kasım 1980.
Gürsel Nedim, “Şiir Çevirisinde Yöntem”, Türk Dili, S. 322, Temmuz
1978.
Güven Metin, “Şiirde İçerik Sorunu ve Biçeni Olayı”, Yarın, S. 36,
Ağustos 1984.
Güz Nüket, “Şiirsel İşlev ve Yapısal Çözümleme”, Dilbilim, S. 7, 1987.
Güz Nükhet, “Şiirsel İşlev ve Yapısal Çözümleme”, Dilbilim VII, 1987.
Hacıhasanoğlu Muzaffer, “Şiir Üzerine”, Yusufçuk, S. 6, Haziran 1979,
Hafta, “Şark'ta Şiir ve Şuarâ [1, 2, 3]”, Hafta, S. 4, 6, 7, 13 Şevval, 27
Şevval, 5 Zilkade 1298/1881.
Hafta, “Şiirin Mahiyeti ve Hakikati”, Hafta, S. 2, 29 Ramazan
1298/1881.
Halıcı Feyzi, “Şiir Bencillikten Uzak İnsanın Özgürlüğüdür I”, Çağrı,
S. 483,484, Şubat, Mart 2000.
Halit Fahri, “Şiire Karışmayın”, Şair Nedim Mec, S. 2. 23 Kânun-i Sâni
1335/1919.
Halman Talat Sait, “İki Soyut Şiirin Düşündürdükleri”, Varlık, S.
590,15 Ocak 1963.
Halman Talat Sait, “Soyut Şiir”, Varlık, S. 589, 1 Ocak 1963.
Halman Talat Sait, “Şiir Şölenlerinde”, Varlık, S. 949, Ekim 1986.
Hasan Ali [Yücel], “Şiir ve Şair”, Hayat, S. 50, 10 Teşrin-i Sam 1927.
Hasannebioğlu Cumalı Ünaldı, “Bir Şiir İçin Üstyazı”, Aylık Dergi, S.
44-45-46, Temmuz-Ağustos-Eylül 1982.
Hasannebioğlu Cumali Ünaldı, “Şiir Üzerine”, Karçiçeği, S. 5, Ekim
1991.
Hatemi Hüsrev, “Yeni Gerçekçilik, Yeni Biçimcilik”, Soyut, S. 26, Haziran
1967.
Hatemi Hüsrev, “Şiir Sevme Egzersizleri”, Çelebi Bizi Unutma, İşaret
Yayınları, İstanbul, 1990.
Hatemi Hüsrev, “Şiir ve Tarih”, Türk Edebiyatı, S. 242, Aralık 1993.
Haydar Hüseyin, “Şiir Acıdır”, Adam Sanat, S. 99, Şubat 1994.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 145
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Hayret Süreyya, “Bir Tenkidin Tenkidi”, Yeni Adam, S. 39, 27 Eylül
1934.
Hayri Nihat, “Şiir ve Tasavvuf”, Dergâh, S. 3, Mayıs 1990.
Hece, “İlhami Çiçek”, Hece, y. 1, nr. 6, Haziran 1997.
Hece, “Şeyh Galib [Dosya]”, Hece, S. 26-27, Şubat-Mart 1999.
Hızlan Doğan, "Şiir Kuramı Üzerine ", Türk Dili, S. 10 (111), Aralık
1960.
Hızlan Doğan, “Şiirin İşlevi”, Türk Edebiyatı Birliği Yıllığı 1961.
Hızlan Doğan, "Şiirin Psikanalizi", Hürriyet Gösteri, S. 58, Eylül 1985.
Hızlan Doğan, “Şiiri Değerlendirme 1-2”, Saklı Su, YKY, İstanbul,
1996.
Hilav Selahattin, “Şiirin Pratiği”, Edebiyat Yazıları, YKY, İstanbul,
1993.
Hisar, “Tevfik Fikret [Dosya]”, Hisar, y. 12, c. 8, S. 49 (124), Ocak 1968.
Hüseyin Cahid, “Şiir”, Servet-i Fünûn, S. 389, 13 Ağustos 1314/1898.
Hüseyin Hasan, “Biz Şiir'e Dizin Deriz”, Milliyet Sanat, S. 215, 21 Ocak
1977.
Hüseyin Hasan, “Niçin Uzun Şiir?”, Yusufçuk, S. 13, Ocak 1980.
Hüseyin Hasan, “Bilim ve Şiir Üzerine”, Bilim ve Sanat, S. 1, Ocak
1981.
Hüseyin Hasan, “Şiirsel Ben ve Şiirin Kullanım Değeri”, Bilim ve Sanat,
S. 7, Temmuz 1981.
Işık Gül, “Göstergebilimsel Bir Yaklaşımla Bedreddin Üzerine Şiirler",
Dilbilim, S. 3, 1978.
Işık Gül, Monlale'nin Şiir Evreninde Anlamsal Yapılar, İstanbul Üniversitesi
Yayınları, İstanbul, 1978.
Işık Gül, "Dağlarca'nın Şiirleri İspanyolca'da", Metis Çeviri 17, Güz
1991.
İleri Celal Nuri, İkinci Yeni Savaşı, Yazko Yayınları, İstanbul, 1983.
İlhan Attila, “Biçimi Anlamak Üzerine yahut Şiir Anlamamak”, Dost,
S. 4, Ocak 1958.
İlhan Attila, “Şiir Üzerine Sorusuz Karşılıklar”, Türk Dili, S. 279, Aralık
1974.
İlhan Attila, “Kelime”, Yusufçuk, S. 1, Ocak 1979.
İlhan Attila, “Avuntu mu? [Şiirin Tüketimi]”, Yusufçuk, S. 23, Kasım
1980.
İlhan Attila, “Şiir Söylemek”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
İlhan Attila, “Şiirden Çok Laf”, Hürriyet Gösteri, S. 13, Aralık 1981.
İlhan Attila, Gerçekçilik Savaşı, Yazko Yayınları, İstanbul, 1983.
İlhan Attila, İkinci Yeni Savaşı, Bilgi Yayınları, Ankara, 1996.
146 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
İnal Tuğrul, “Çağcıllık Kavramı ve Şiir”, Türk Dili, S. 365, Mayıs 1982.
İnam Ahmet, “Şiir”, Yusufçuk, S. 5, Mayıs 1979.
İnam Ahmet, “Aykırı Dilde Şiir Tohumu”, Yusufçuk, S. 21, Eylül 1980.
İnan Akif, “Şiirimizle İlgili Bir Açıklama”, Mavera, S. 33, Ağustos
1969.
İnce Özdemir, “Şiirin Adı-Soyadı”, Dost, S. 65, Mart 1970.
İnce Özdemir, “Ahşap Rüzgârı O Eski Üsküdar'ın [Şiirin Ne'yi Söylediği]”,
Yusufçuk, 10, Ekim 1979.
İnce Özdemir, “Şiiri Nasıl Yazıyorum”, Türk Dili, S. 356, Ağustos
1981.
İnce Özdemir, “Sözcük, Dize, Çıkmaz ve Saçlar”, Varlık, S. 908, Mayıs
1983.
İnce Özdemir, “Dar Kapı [Şiirde Yenilik]”, Varlık, S. 909, Haziran
1983.
İnce Özdemir, “İmge ve Serüvenleri-1”, Varlık, S. 910, Temmuz 1983.
İnce Özdemir, “Şiirsel Gerçek ve Boyutları”, Yazko Edebiyat, S. 33,
Temmuz 1983.
İnce Özdemir, “İmge ve Serüvenleri-2”, Varlık, S. 911, Ağustos 1983.
İnce Özdemir, “İmge ve Serüvenleri-3”, Varlık, S. 912, Eylül 1983.
İnce Özdemir, “İmge ve Serüvenleri-4”, Varlık, S. 913, Ekim 1983.
İnce Özdemir, “İmge ve Serüvenleri-5”, Varlık, S. 914, Kasım 1983.
İnce Özdemir, “Şiir İçin Önsözler”, Üç Çiçek, Ocak 1984.
İnce Özdemir, “Şiir ve Gerçekçilik”, Varlık, S. 918, Mart 1984.
İnce Özdemir, “Şiir İnsana Benzer”, Varlık, S. 924, Eylül 1984.
İnce Özdemir, “Direnme ve Şiir”, Yarın, S. 45, Mayıs 1985.
İnce Özdemir, Şiir ve Gerçeklik, Broy Yayınları, İstanbul, 1985.
İnce Özdemir, “Geleneksel Şiirimizin Sesi”, Varlık, S. 950, Kasım 1986.
İnce Özdemir - Yüksel Pazarkaya, “Şiir Çevirisi”, Hürriyet Gösteri, S.
72, Kasım 1986.
İnce Özdemir, "Şiirsel Söylemin Bir Yapı Çözümlemesi Üzerine", Yeni
Düşün, S. 41, Eylül 1987.
İnce Özdemir, "Parçalanan Şiir", Adam Sanat, S. 30, Mayıs 1988.
İnce Özdemir, “Sözcük ve Anlam Üzerine”, Adam Sanat, S. 32, Temmuz
1988.
İnce Özdemir, "Şiirsel Anlamın Yapısı", Adam Sanat, S. 33, Ağustos
1988.
İnce Özdemir, “Şiirimizin Bazı Temel Sorunları”, Adam Sanat, S. 46,
Eylül 1989.
İnce Özdemir, “Gelenekten Yararlanmak Merakı Üzerine”, Adam Sanat,
S. 48, Kasım 1989.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 147
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
İnce Özdemir, “Şiirin Dili I (Dil ve Şiir)”, Adam Sanat, S. 82, Eylül
1992.
İnce Özdemir, “Şiirin Dili II- Yazınsal İmge: İmge ve Eğretileme”,
Adam Sanat, S. 83, Ekim 1992.
İnce Özdemir, “Neyin Özgürlüğü [Şiir ve Özgürlük]”, Varlık, S. 1024,
Ocak 1993.
İnce Özdemir, “Gelenek ve Şiir”, Varlık, S. 1027, Nisan 1993.
İnce Özdemir, “Düzyazı Şiirin Doğuşu”, Adam Sanat, S. 151, Haziran
1998.
İnce Özdemir, “Şair, Şiir ve Hayat”, Adam Sanat, S. 155, Ekim 1998.
İnce Özdemir, “Geleceğin İnsanı ve Şiir”, Adam Sanat, S. 156, Kasım
1998.
İnce, Özdemir, Şiirde Devrim, Adam Yayınları, İstanbul, 2000.
İnkaya Rıfat, “Şiirler Alıyorum, Şiirler Satıyorum!.. [Şiirin Akılda Kalması]”,
Adam Sanat, S. 131, Ekim 1996.
İnkaya Rıfat, “Şiir Kıskançlığı”, Adam Sanat, S. 133, Aralık 1996.
İpek Selahattin, “İnsana Ulaşan Şiir”, Mavera, S. 65, Nisan 1982.
İpek Yücel, “Türk Şiiri ve Şairi Nasıl Olmalı”, Erciyes, S. 236, Ağustos
1997.
İslamoğlu Mustafa, “Benim İçin Şiir 'Hayret'tir”, Kalem ve Onur, S. 11,
Yaz 1996.
İsmail Safa, “Şiir Hakkında”, Servet-i Fünûn, S. 381, 18 Haziran
1314/1898.
İspirli M. Hanifi, “Günümüz İnsanı Şairden Birşey Beklemiyor”, Kalem
ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
İşgüven Mine Mutlu, “Şiir Dilinde İmge”, Hacettepe Üni. Edebiyat Fakültesi
Dergisi, S. 1-2, Eylül 1995.
İz, Fahir; “Türk Şiiri (Osmanlı Dönemi 1300-1850)”, çev. Zehra Toska,
Metis Çeviri, S. 7, Bahar 1989.
K. Tarık Dursun, “Şiir ve Eleştiri ya da Eleştiri ve Şiir”, Milliyet Sanat,
S. 285, Eylül 1978.
Kabadayı Hayriye, 1908-1923 Yılları Türk Şiiri ve Şiir Teorisi, Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, (Dan.,
Prof. Dr. Orhan Okay), Erzurum, 1994.
Kabaklı Ahmet, “Şiir ve Müstehcen”, Türk Edebiyatı, S. 148, Şubat
1986.
Kabaklı Ahmet, “Şiirin Tarifi”, Türk Edebiyatı, S. 231, Ocak 1993.
Kadıoğlu Hakan Hadi, “Mükemmeli Arayış Eylemi: Şiir”, Karçiçeği, S.
1, Mayıs 1991.
148 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Kadıoğlu Hakan Hadi, “Evrensel Boyut ve Şiir”, Karçiçeği, S. 3,
Ağustos 1991.
Kadıoğlu Hakan Hadi, “Şiirin Ömrü”, Karçiçeği, S. 10, Mayıs 1993.
Kaftancıoğlu Ümit, “Şiir Üstüne İki Söz Edelim”, Varlık, S. 864, Eylül
1979.
Kahraman Hasan Bülent, “Sihir mi ki, Büyü mü ki, Fal mı ki? Şiir
Üstüne Bir Yorum Denemesi”, Varlık, S. 1096, Ocak 1999.
Kahraman Hasan Bülent, “Şiir-İktidar: Bir İç ve Ters İlişki (1)”,
Sombahar, S. 25 Eylül-Ekim 1994.
Kahraman Hasan Bülent, Türk Şiiri Modernizmi Şiir, Büke Yayınları,
İstanbul, 2000.
Kahraman Mehmet, “Şiirde Hedef”, Yedi İklim, S. 52, Temmuz 1994.
Kahyaoğlu Orhan, “Şiirde Karmaşa-Şiirde Pırıltı”, Sombahar, S. 17,
Mayıs-Haziran 1993.
Kako Hayri, “Şiir Dilin Açıklarında Seyreder”, İnsancıl, S. 15, Ocak
1992.
Kalkan Ersin, “Bir Şiir Hırsızlığı Olayı”, Sombahar, S. 2, Kasım-Aralık
1990.
Kalkancı Feyzi Kutlu, “Şiir Üstüne”, Yeni Defne, S. 42, Ocak 1985.
Kalpaklı Mehmet, Osmanlı Divan Şiiri Üzerine Metinler, YKY, İstanbul
1999.
Kanar Yüksel, “Şiir ve Nesir”, Yönelişler, S. 14, Mayıs 1982.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiir Eleği”, Varlık, S. 616. 15 Şubat 1964.
Kansu Ceyhun Atûf, “Ozan”, Varlık, S. 689, 1 Mart 1967.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiir Duyarlığı Dile Çevirmektir”, Özgür İnsan,
S. 44, Haziran 1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Çeviri Şiir”, Özgür İnsan, S. 47, Eylül 1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiirin Gizi”, Varlık, S. 840, Eylül 1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiire Başlamak”, Özgür İnsan, S. 48, Ekim 1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiir ve Kavga”, Özgür İnsan, S. 49, Kasım 1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiirlerden Umuda”, Özgür İnsan, S. 50, Aralık
1977.
Kansu Ceyhun Atûf, “Şiir ve Kavga”, Yusufçuk, S. 3, Mart 1979.
Kantel Semiramis, “Dilbilim Açısından Şiir Dili”, Yabancı Diller Birinci
Sempozyumu, 18-22 Haziran, 1984.
Kantel Semiramis, Dilbilim Açısından Şiir Dili, Yabancı Diller Birinci
Sempozyumu, 18-22 Haziran, 1984.
Kantürk Turgay, “Şiir Çelişkidir (Gerçeklik ve Şiir Üzerine Eleştirel
Bir Deneme)”, Yazko Edebiyat, S. 43-44, Mayıs-Haziran 1984.
Kapkıner Murat, “Şiirin Dini”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Kaplan Mehmet, “Yeni Şiir”, Vatan, 16 Haziran 1941.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 149
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Kaplan Mehmet, “Şiir ve Masal”, İstanbul, S 6, Haziran 1955.
Kaplan Mehmet, “Şiir ve Matematik”, Hisar, S. 126, Mart 1968.
Kaplan Mehmet, “Şiir ve İlim”, Hisar, S. 169, Ekim 1971.
Kaplan Mehmet, “İki Gerçek: Şiir ve Matematik”, Milliyet, 13 Ağustos
1972.
Kaplan Mehmet, “Şiir-Film”, Hisar, S. 229, Ekim 1976.
Kaplan Mehmet, Tanpınar’ın Şiir Dünyası, Dergâh Yayınları, İstanbul,
1982.
Kaplan Mehmet, “Şiir Denilen Muamma”, Boğaziçi, S. 48, Haziran
1986.
Kaplan Ramazan, "Şiir, Şair ve Söze Dair", Esin Sanat, S. 1, Yaz 1999.
Kaplan Sefa, “Çağdaş Bir Hurafe: Şiir”, Boğaziçi, S. 39, Eylül 1985.
Kaplan Sefa, “Şiir O Kadar Önemli mi?”, Boğaziçi, S. 73, Ağustos 1988.
Kar Meliha, “Şiir ve Şair Üzerine”, Maki, S. 12, Kasım-Aralık 1998.
Kara İsmet, “Şiir ve Özerklik”, Kitap-lık, S. 15, Mayıs-Haziran 1995.
Kara M., “Şiir ve Tarikat Âdabı”, Dergâh, S. 8, Ekim 1990.
Karaalioğlu Seyit Kemal, Türk Şiir Sanatı, İnkılâp ve Aka Kitabevi, İstanbul,
1966.
Karabulut Coşkun, “Şiirin Birimi Üzerine”, Maki, S. 11, Eylül-Ekim
1998.
Karaca Alâattin, İkinci Yeni Poetikası, Hece yayınları, Ankara, 2005.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan: Şiir'den Şiir'e”, Varlık, S. 958,
Temmuz 1987.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan: Şiir ve Yaşanan”, Varlık, S. 960,
Eylül 1987.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan (1- Şiiri Yazarken, 2- Divan Şiiri
ve Klasisizm)”, Varlık, S. 962, Kasım 1987.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan (Şiir, Mutsuzun Egemen İlişkilere
Müdahalesidir)”, Varlık, S. 963, Aralık 1987.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan-Kim Haksız?”, Varlık, S. 968,
Mayıs 1988.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan: Kara Şiir”, Varlık, S. 974, Kasım
1988.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan: Kara Şiir II”, Varlık, S. 981, Haziran
1989.
Karadaş Muammer, “Şiire Armağan: Kara Şiir III”, Varlık, S. 984, Eylül
1989.
Karadayı İsmet Kemal, “Gerçek Şiir, Şiire Övgü ve Şiirin Yapısı,
Gücü, İşlevi”, Yelken. S. 103, Eylül 1965.
150 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Karadeniz Fikret, “Şiir İntihar Etmez”, Çağdaş Türk Dili, S. 154, Aralık
2000.
Karakaya Müştehir, “Şiir, İnsanı Bilgilendirmez”, Kalem ve Onur, S.
11, Yaz 1996.
Karakoç Bahaettin, “Sanat-Edebiyat Merkezli Fâil-i Mübaşir, Şair
veya Geniş Kanatlı Albatros”, Karçiçeği (Ank.), S. I, Kış 2001.
Karakoç Sezai, “Suç Folklorde Değil”, a dergisi, S. 8, Ağustos 1956.
Karakoç Sezai, “Şiirde İnsan”, Pazar Postası, S. 51, 29 Aralık 1957.
Karakoç Sezai, “Şiir ve Mantık”, Pazar Postası, S. 11, 16 Mart 1958.
Karakoç Sezai, “Şiirde (Reform)”, Büyük Doğu, S. 4, 21 Ekim 1964.
Karakoç Sezai, “Sanat Görüşü, Şiirimiz-Akımlar, Toplum ve Şair
Hakkında”, Diriliş, S. 10-11-12, Ocak-Şubat-Mart 1967.
Karakoç Sezai, “Şiirde Form”, Diriliş, S. 4, Aralık 1974.
Karakoç Sezai, “Şiirin Oluşumu”, Diriliş, S. 3, Kasım 1974.
Karal Cevdet, “Serçenin Kartala Öykünmesi [Şiirin İşlevi]”, Bürde, S.
4, Temmuz 1991.
Karataş Turan, “Şiiri Hayatımızdan Kovduk mu?”, Hece, S. 9, Eylül
1997.
Karal Cevdet, “Şiir, İmge ve Rüya Hakkında”, Kaşgar, S. 2, Şubat 1998.
Karal Cevdet, “Mış Gibi Şiir”, Kaşgar, S. 13, Ocak 2000.
Kardeş Mehmet, “Şiir ve Önemi”, Gülpınar, S. 159, Temmuz 1989.
Kardeş Mehmet, “Şiir ve Şair”, Gürpınar, S. 268, Ağustos 1998.
Karşı, “Sunullah Arısoy [Dosya]”, Karşı, S. 44, Aralık 1990.
Kasır Hasan Ali, “Şiir, İdeoloji Yapmaz”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz
1996.
Kasır Hasan Ali, “Şiir ve Kültür”, Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Kaşgar, “Söz Uzamda Nasıl Yayılır?”, Kaşgar, S. 10, Temmuz 1999.
Kaşgar, “[Şiire] Sahici İlgiler”, Kaşgar, S. 18, Kasım 2000.
Katar Necmi, “Şiire Dair”, Harman, S. 12, 15 Ağustos 1992.
Kavaklı Ali Erkan, “Şiirde Geleneğe Yaslanmak”, Türk Edebiyatı, S.
281, Mart 1997.
Kavaklı Ali Erkan, “Postmodernite ve Şiir”, Türk Edebiyatı, S. 228,
Ekim 1997.
Kaya İbrahim Şeref, Varlık Dergisinde Şiire ve Şiir Tenkidine Dair Yazılar
(1933-1935), (2 cilt), Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman, Yard. Doç. Dr.
Mehmet Tekin), Konya, 1992.
Kayhan Hikmet, “Şiir Çevirisi Üzerine”, Metis Çeviri, S. 2, Kış, 1988.
Kayıran Yücel, “Şair ve Şiir Bağlamında İdeolojinin Hilesi”, Yarın, S.
61, Eylül 1986.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 151
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Kayıran Yücel, “Şiir, Şairden Kurtulabilir mi?”, Hürriyet Gösteri, S.
180, Kasım 1995.
Kayıran Yücel, “Şiir Oyuncak Değildir”, Hürriyet Gösteri, S. 185, Nisan
1996.
Kayıran Yücel, “Dogmatik Tutum [Şiirimizde]”, Ludingirra, S. 10-11,
Yaz-Güz 1999.
Kayıran Yücel, “[Şiirde] Müzik Yeterli midir?”, Ludingirra, S. 10-11,
Yaz-Güz 1999.
Kaylı Mustafa, “Kelime İşçileri”, Harman, S. 12, 15 Ağustos 1992.
Kaynak, “Orhan Veli Kanık”, Kaynak, c. 3, nr. 36, Aralık 1950.
Kaynardağ Aslan, “Türk Şiirinin Gizli Gücü”, Varlık, S. 886, Temmuz
1981.
Kemal Mehmed, “Şiir Üstüne Noktalamalar”, Hürriyet Gösteri, S. 7,
Haziran 1981.
Kemal Mehmed, “Şiirden Kemlik Gelmez”, Sanat Olayı, S. 12, Aralık
1981.
Kılıç Mahmut Erol, Sûfi ve Şiir, İnsan Yayınları, İstanbul, 2004.
Kılıç Sadık, “Şiir, Ruhun ve Aklın Tek Çığlık Olduğu Bir Beyan Gücüdür”,
Kalem ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Kiras İbrahim, “Şiirin Gücü Kaldı mı?”, Hürriyet Gösteri, S. 158, Ocak
1994.
Kitap Dergisi, “Sezai Karakoç”, Kitap Dergisi, y. 13, nr. 93, Aralık
1998.
Kitaplar, “Behçet Necatigil”, [Dosya], Kitaplar, y. 1, nr. 2, Şubat 1980.
Kitaplar, “Ahmet Muhip Dıranaz”, Kitaplar, nr. 8. Ağustos 1980.
Kitap-lık, “Ahmet Hamdi Tanpınar [Dosya]”, Kitap-lık, S. 40, Mart-
Nisan 2000.
Kocagöz Halil, “Şiir, Bilim, Sanat”, Yeni Ufuklar, S. 110, Temmuz 1961.
Koç Mustafa, "Osmanlı Divan Şiirinde İçerik ve Yapının Modern
Edebiyatı Yansımaları Üzerine", Kitaplık, S: 38, Güz 1999.
Koç Turan, “Şiir ve Hakikat”, Hece, S. 17, Mayıs 1998.
Koçak Orhan, “Turgut Uyar'm Şiiri Üzerine Notlar”, Defter, S. 4, Nisan-
Mayıs 1988.
Koçak Orhan, “Melih Cevdet Anday'ın Şiirinde Ten ve Tin (1)”, Defter,
S. 10, Haziran-Ekim 1989.
Koçak Orhan, “Melih Cevdet: İkinci Yeni’den Sonra”, Defter, S. 14,
Temmuz-Kasım 1990.
Koçak Orhan, “Kalmak İmkânsız: İlhan Berk'in Şiiri ve Poetikası Üzerine
Bir Deneme”, Defter, S. 19, Kış 1992.
152 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Koçak Orhan, “Karamsarlık ve Büyülenme [Modernizm-Şiir]”,
Sombahar, S. 13, Eylül-Ekim 1992.
Koçak Orhan, “Şiirin Sesi ve Eleştiri”, Sombahar, S. 15, Ocak-Şubat
1993.
Koçak Orhan, “Asıl Şiirler Bekler Bazı Yaşları”, Hürriyet Gösteri, S.
149, Nisan 1993.
Koçak Serdar, “Anlamak ve Bilmek Arasında Şiir”, Sombahar, S. 23
Mayıs-Haziran 1994.
Koçak Serdar, “Şairin Kehaneti [Dildeki Muamma]”, Ludingirra, S. 8,
Kış 1998.
Koparan Ergin, “Şiirin İşlevi ya da Havanda Kuram Dövmek”, Varlık,
S. 939, Aralık 1985.
Korat Gürsel, "Şiir ve İdeoloji", Edebiyat ve Eleştiri, S. 3/4, Temmuz/
Ağustos/Eylül/Ekim 1992.
Koray Yunus, “Ozanın Olgunluğu ve Şiir”, Yusufçuk, S. 7. Temmuz
1979.
Koray Yunus, “Şiirin Kıyılarında”, Yusufçuk, S. 13, Ocak 1980.
Korcan Kerim, “Şiir Üstüne”, Bilim ve Sanat, S. 13, Ocak 1982.
Korkut Ece, “Şiirde Duygu Değeri ve Aşk”, Hacettepe Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, S. 12, 1996.
Köklügiller Ahmet, “Şiir Nedir?”, Varlık, S. 834, Mart 1977.
Köksal Ahmet, "Şiir Anlamdan Kaçıyor mu?", Şairler Yaprağı, S. 30,
Şubat 1957.
Köksal Ahmet, "Şiirde Anlam Eskidi mi?", Şairler Yaprağı, S. 32, Nisan
1957.
Köprülü Cemal, “Epik Şiir ve Epopeye Dair”, Varlık, S. 162, 1 Nisan
1940.
Kudret Cevdet, “Açık-Kapalı”, Varlık, S. 515, 1 Aralık 1959.
Kudret Cevdet, “Sanatkâr ve Muhiti [Şair-Çevre]”, Varlık, S. 164, 1
Mayıs 1940.
Kudret Cevdet, “Ölçü Dedikleri”, Türk Dili, S. 110, Kasım 1960.
Kudret Cevdet, “Şiir ile Musiki”, Türk Dili, S. 128, Mart 1962.
Kudret Cevdet, “Şiir Nasıl Yazılır?”, Hürriyet Gösteri, S. 12, Kasım
1981.
Kudret Cevdet, “Şiir Nedir, Ne Değildir?”, Varlık, S. 886, Temmuz
1981.
Kudret Cevdet, “Şiir Deyince”, Varlık, S. 1000, Ocak 1991.
Kudret Cevdet, “Şiir Nasıl Yazılır”, Kalemin Ucu, Cem Yayınları, İstanbul,
1991.
Kukul M. Halistin, “Şiirin Unsurları”, Boğaziçi, S. 1, Ocak 1989.
Kukul M. Halistin, “Şiir ve Hayat”, Gülpınari, S. 156, Nisan 1989.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 153
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Kurdakul Şükran, “Şiir Kendimizin Tanığıdır Önce”, Varlık, S. 1004,
Mayıs 1991.
Kurt Ayhan, “Kargaların Gülme Vakti [Şair, Şiir, İdeoloji, Şairin Durduğu
Yer]”, Ludingirra, S. 7, Güz 1998.
Kutlu Sinan, “Şiir ve Estetik”, İnsancıl, S. 50, Aralık 1994.
Kutluer İlhan, “Şiir Sözcüğünün Semantik Alanı”, Yönelişler, S. 11-12,
Şubat-Mart 1982.
Küçük İskender, “Şiir: Şeytan Ezanı”, Milliyet Sanat, S. 283, 1 Mart
1992.
Küçük İskender, Şiirli Değnek, YKY, İstanbul, 1995.
Küçük Sabahattin, “Şiir ve Şiir Sanatında Ses Unsuru”, Fırat Üni. Edebiyat
Fakültesi Dergisi, S. 2, 1982.
Külebi Cahit, “Biçem [Şiirde Eda/Üslûp]”, Yusufçuk, S. 7, Temmuz
1979.
Külebi Cahit, “Birikim [Şairin Donanımı]”, Yusufçuk, S. 6, Haziran
1979.
Külebi Cahit, “Şiirde Yapı”, Yusufçuk, S. 2, Şubat 1979.
Külebi Cahit, “Şiirimizin Zamanı”, Yusufçuk, S. 16, Nisan 1980.
Külebi Cahit, Şiir Her Zaman, Kelebek Yayınları, İstanbul, 1985.
Kültür Dünyası, “Necip Fazıl Kısakürek [Dosya]”, Kültür Dünyası, S. 13,
Mayıs 1998.
Kültür Dünyası, “Yahya Kemal Beyatlı [Dosya]”, Kültür Dünyası, S. 7,
Kasım 1997.
Ludingirra, “Ece Ayhan [Dosya]”, Ludingirra, S. 2, Bahar 1997.
Ludingirra, “Turgut Uyar [Dosya]”, Ludingirra, S. 2, Bahar 1997.
Ludingirra, “İlkü Tamer [Dosya]”, Ludingirra, S. 5, Bahar 1998.
Ludingirra, “Metin Altıok [Dosya]”, Ludingirra, S. 5, Bahar 1998.
Ludingirra, “Sezai Karakoç [Dosya]”, Ludingirra, S. Bahar 1999.
M. Nermi, “Şairlerin Kelime Dünyası”, Hayat, S. 43, 1927.
Macit Muhsin, "Modern Türk Şiirinde Gelenek Sorunu", Seyir, S, 2,
Güz 1997.
Maden Sait, “Şiirin Kaynağına Doğru (l. Eşikte, 2. Sözün Büyüsü, 3.
Başlangıçta Söz Vardı, 4. Şiirin Çevrilmezliği)”, Varlık, S.
1096, Ocak 1999.
Maraş Mehmet Atilla, “Kelime Kuyumculuğu”, Mavera, S. 25, Aralık
1978.
Maraş Mehmet Atilla, “Şiirin Şartları, Şiirin Anlamı”, Yeni Devir, 3
Temmuz 1981.
Maraş Mehmet Atilla, “Şiir ve Hikmet, Şiiri Anlama”, Yeni Devir, 17
Temmuz 1981.
154 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Maraş Mehmet Atilla, “Şiirin Safiyeti, Şiirin İmkânları”, Yeni Devir, 24
Temmuz 1981.
Maşat Cengiz Ulvi, “Şiir Bildirgeleri”, Polemik, S. 10, Mayıs 1999.
Mavera, “Necip Fazıl'a Rahmet”, Mavera, nr. 80-81-82, Temmuz-Ağustos-
Eylül 1983.
Mavera, “Üstad 79 Yaşında [Necip Fazıl Kısakürek]”, Mavera, C. 8, S. 91,
Haziran 1984.
May, “Nâzım Hikmet [Dosya]”, May, S. 9, Haziran 1968.
Mehmed Asaf, “Şiir, Vezin, Kafiye”, Malûmat, S. 353, 5 Eylül
1318/1902.
Mehmed Celâl, “Yeni Yolda Şiir Budur”, Ceridetü'l-Hakâyık, S. 79, 15
Kânun-ı Evvel 1302/1887.
Mehmed Emin [Yurdakul], “Biz Nasıl Şiir İsteriz?”, Servet-i Fünûn, S.
380, 11 Haziran 1314/1898.
Mehmed Rauf, “Şiir ve Şiirin tisii”, Hanımlar lemi, S. 1, 27 Mart
1330/1914.
Mehmed Rauf, “Şiir Ölüyor mu?”, Süs, S. 16, 29 Eylül 1339/1923.
Melih Hayri, “Muhalefet ve Teknik Müessesesi Olarak Şiir”, Boğaziçi,
S. 1, Ocak-Şubat-Mart 1991.
Memet Fuat; Yaşlı Bir Şaire Mektuplar, Adam Yay., İst., 1999.
Menemencioğlu Nermin, “Şiir[in] Anlamı”, Forum, S. 100, 15 Mayıs
1958.
Menemencioğlu Nermin, “Bir Şiirin Oluşumu”, Yeni Dergi, S. 103, Nisan
1973.
Menemenlizâde Tahir, “Şiir ve Şair”, Hâver, S. 2, 1 Recep 1301/1883.
Menemenlizâde Tahir, “Kafiye”, Servet-i Fünûn, S. 258, 8 Şubat
1311/1896.
Mengüşoğlu Metin Önal, “Eski Şiir, Eski Hayatların Şiiridir”, Kalem
ve Onur, S. 11, Yaz 1996.
Metin Ali K., “Şiir ve Toplum”, Yeni Şafak gzt., 23 Ekim 1996.
Metin Ali K., “Şiirin Alınyazısı”, Edebiyat Ortamı, S. 1, Şubat 1997.
Militan, “Çağdaş Macar Şiirinde Attile Jozsef [Dosya]”, Militan, S. 3,
Mart 1975.
Militan, “Tevfik Fikret”, Militan, S. 8-9, Ağustos-Eylül 1975.
Milliyet Sanat, “Ölümünün 20. Yılında Cahit Sıtkı Tarancı”, Milliyet Sanat,
nr. 200, 8 Ekim 1976.
Milliyet Sanat, “Şiir Sorunları [Cemal Süreya'nın Gözüyle]”, Milliyet
Sanat, S. 233, 1 Şubat 1990.
Minarecioğlu Minaceddin, “Şiir ve Musiki”, Üçüncü Yeni, S. 6, Eylül
1984.
Minnetoğlu İbrahim, “Hukuk ve Şiir”, Size, S. 185, Mart 1989.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 155
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Miraç Yaşar, “Şiir”, Yusufçuk, S. 23, Kasım 1980.
Miyasoğlu Mustafa, “Bir Şiire Yaklaşmak”, Mavera, S. 13, Aralık 1977.
Miyasoğlu Mustafa, “Adanmış Şiir”, Devlet ve Zihniyet, Elifbe, İstanbul,
1981.
Miyasoğlu Mustafa, “Şiir ve Oyun”, Devlet ve Zihniyet, Elifbe, İstanbul,
1981.
Miyasoğlu Mustafa, “Şiirimizin Vasıfları”, Devlet ve Zihniyet, Elifbe,
İstanbul, 1981.
Moran Berna, “Şiirde Yazınsallık”, Edebiyat Kuramları ve Eleştiri, Cem
Yayınları, İstanbul, 1981.
Muallim Naci, Nazım-Nesir, Istılâhat-ı Edebiyye, Şirket-i Mürettibiye
Matbaası, İst. 1307/1891.
Muharrem Mustafa, “Dilsel Bir Vicdan Olarak Şiir”, İpek Dili, S. 11,
Aralık 1997.
Muharrem Mustafa, “Şiir, Dilin Perçemine Takılmamak İçin”, İpek
Dili, S. 13, Eylül 1998.
Muharrem Mustafa, “Şiir ve Gelenek”, Hece, S. 32, Ağustos 1999.
Muharrem Mustafa, “Şiirin Fiilleri Hakkında”, Hece, S. 33-34, Eylül-
Ekim 1999.
Muharrem Mustafa, “Şiirin Öznesi”, Hece, S. 36, Aralık 1999.
Muharrem Mustafa, “Şiir, Doğa ve Çıplaklaşma”, Hece, S. 45, Eylül
2000.
Muharrem Mustafa, “Şiir, Ses ve Öznelin Siyaseti”, Hece, S. 40, Nisan
2000.
Muharrem Mustafa, “İmge-Anne, Şiir-Oğul, Uzuv-Kelime”, Hece, S.
42, Haziran 2000.
Muharrem Mustafa, “Şiirin Yargısı ya da Dilsel Bir Mahşer Olarak
Şiir”, Hece, S. 43, Temmuz 2000.
Muhsin Ziya, “Neden Şiir Okuyoruz?”, Hisar, S. 206, Kasım 1974.
Mutlu Sevtap, “Şiir ve Dua Üzerine Bir Deneme”, Ay Işığı, S. 1, Bahar
1996.
Mutluay Rauf, “Şiirin Alfabesi”, Yeni Edebiyat, S. 1, Kasım 1969.
Muz Burhanettin, “Şairlik Üzerine”, Hisar, S. 186, Mart 1973.
Müfit Mehmet, “Şiirde Şey Meselesi”, Hürriyet Gösteri, S. 50, Ocak
1985.
Müldür Lale, “Poetika”, Kaşgar, S. 6, Ekim 1998.
Müstecabizâde İsmet, “Bir Müteşaire”, Maârif, S. 137, 2 Haziran
1310/1894.
Müstecabizâde İsmet, “Sadelik”, Malûmat, S. 44, 11 Temmuz
1312/1896.
156 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Nabi Yaşar, Şiir Sanatı, Varlık Yayınları, İstanbul, 1969.
Nabizâde Nazım, “Şairiyet”, Manzara, S. 4, 15 Nisan 1303/1887.
Naci Fethi, “Şiirde Kapalılık”, Papirüs, S. 12, Mayıs 1967.
Nalbant Atilla, “Şair, Şiir, Besteci ve Hukuk”, Şairin Atölyesi, Divan 2,
Şubat 1993.
Narlı Mehmet, “Şiirin Faydası”, Yeni Şafak gzt., 20 Aralık 1996.
Nayır Yaşar Nabi, “Gerçek Şiir”, Varlık, C. 11, Nu: 190, 1 Haziran 1941.
Nayır Yaşar Nabi, “Şiirde Eski, Yeni Meselesi”, Varlık, Nu: 313, 1
Ağustos 1946.
Nazım Hikmet, “Şiir Nedir?”, Servet-i Fünûn, S. 274, 30 Mayıs
1312/1896.
Nazım Hikmet, “Kimin İçin Şiir?”, Yusufçuk, S. 5, Mayıs 1979.
Nazım Hikmet, “Ölçü ve Uyak”, Yusufçuk, S. 20, Ağustos 1980.
Necati Şeref, “Bizim Şiir”, Varlık, S. 678. 15 Eylül 1966.
Necatigil Behçet, “Sanatçının Ruh Sayısı”, Varlık, S. 552, 15 Nisan
1961.
Necatigil Behçet, “Şiir Tutumum”, Türk Dili, S. 159, Aralık 1964.
Necatigil Behçet, “Özeleştiri [Şairin Şiirini Eleştirisi]”, YE, S. 8, Haziran
1971.
Necatigil Behçet, “Şiirle Savaş”, Milliyet Sanat, S. 120, 21 Şubat 1975.
Necatigil Behçet, “Şiir Burçları”, Milliyet Sanat, S. 236, 17 Haziran
1977.
Necatigil Behçet, “Şiir, Hastalık, Acılar”, Milliyet Sanat, S. 279, 29 Mayıs
1978.
Necatigil Behçet, Bile/Yazdı, Ada Yayınları, İstanbul, 1979.
Necatigil Behçet, “Niçin Kısa Şiir?”, Yusufçuk, S. 14, Şubat 1980.
Necatigil Behçet, “Şiir Tanım ve Gözlemleri”, Bile/Yazdı-Yazılar, Cem
Yayınları, İstanbul, 1983.
Necatigil Behçet, Konuşmalar Konferanslar, Düzyazılar 2, Cem Yayınları,
İstanbul, 1983.
Nevzat Yusuf, Şiir Enerjisi, 1. Milletlerarası Türkoloji Kongresi, 1973.
Neydim Necdet, “Şiir Çevirisi Üzerine”, İnsancıl, S. 33, Temmuz.
Nezir Seyyit, “Militan Şiirden Kalan”, Şairin Atölyesi, Divan 4, Temmuz
1983 1993.
Nureddin Ferruh, “Şiirde Şekiller ve Kafiyeler”, Mekteb, S. 30,11 Nisan
1312/1896.
Nutku Özdemir, “Şiirde Beş Unsur”, Mavi, S. 27, 1 Şubat 1955.
Ocaktan Mehmet, “Şiirin İmgeselliği ve İdeolojik Söylem”, Yönelişler,
S. 1(2), Mayıs 1981.
Ocaktan Mehmet, “Uygulayım Bilimin Biçimlediği Bir Ekinde Şiir”,
Yönelişler, S. 10, Ocak 1982.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 157
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Ocaktan Mehmet, “Şiirde Dış Gerçeklik ve Metafizik Sorunu”, İpek
Dili, S. 15, Ekim 1999.
Oflazoğlu A. Turan, “Şiir ve Özgürlük”, Türk Dili, S. 492, Aralık 1992.
Oğuzbaşaran Bekir, “Şiir ve Dua”, Türk Edebiyatı, S. 165, Temmuz
1987.
Oğuzbaşaran Bekir, “Şiire Dair”, Türk Edebiyatı, S. 317, Mart 2000.
Okay Orhan, “Şiir Dilinin Yapısı”, Yedi İklim, S. 14, Nisan 1988.
Okay Orhan, “Şiir Kime Hitap Edecek”, Yedi İklim, S. 15, Mayıs 1988.
Okay Orhan, “Şiir Sanatı Üzerine”, Mehmet Kaplan İçin, Türkiye Kültür
ve Araştırma Enstitüsü Yayınları, Ankara, 1988.
Okay Orhan, “Şiir Sanatı Üzerine”, Sanat ve Edebiyat Yazılan İçinde,
Dergâh Yayınları, İstanbul 1990.
Okay Orhan, Poetika Dersleri, Hece Yayınları, Ankara, 2004.
Oktay Ahmet, "Toplumculuk, Yabancılaşma ve Şiir", Papirüs, S. 4, Eylül
1966.
Oktay Ahmet, "Toplumculuk, Yabancılaşma ve Şiir", Türk Edebiyatı,
1967.
Oktay Ahmet, “Şiir ve Tasavvufun İki Yüzü”, Oluşum, S. 33/75, Temmuz
1980.
Oktay Ahmet, “Özgürlüktür Şiirin İmlediği”, Yazko Edebiyat, S. 1, Kasım
1980.
Oktay Ahmet, “Zeytin Üreticileri, Şiir Üreticileri”, Varlık, S. 883. Nisan
1981.
Oktay Ahmet, “Mülksüzler ve Şiir”, Hürriyet Gösteri, S. 7, Haziran
1981.
Oktay Ahmet, "Düşünür-Gezer Olarak Şair", Çağdaş Eleştiri, S. 2(l),
Şubat 1984.
Oktay Ahmet, “Verili Toplumsal İlişkiler Ortamında Düşünür-Gezer
Olarak Şair”, Çağdaş Eleştiri, S. 2, Şubat 1984.
Oktay Ahmet,“Kente Karşı Kır [Şiirin Doğayla İlgisi]”, Çağdaş Eleştiri,
S. 4, Nisan 1984.
Oktay Ahmet, "Zamanla Göz Göze: Turgut Uyar Şiiri Üstüne", Şiir
Atı, S. 4, Aralık 1987.
Oktay Ahmet, “Şair'in Konumu”, Milliyet, 12 Ekim 1990.
Oktay Ahmet, “Şairin Konumu”, Milliyet, 20 Kasım 1990.
Oktay Ahmet, “Söylen, Şiir ve Tarih”, Milliyet, 21 Aralık 1990.
Oktay Ahmet, “Şiirin Savunulması”, Milliyet, 9 Şubat 1991.
Oktay Ahmet, “Şiir Korkusu”, Milliyet, 15 Mart 1991.
Oktay Ahmet, “Günümüz Şiiri Üzerine Kenar Çıkmaları”, Defter, S.
19, Yaz 1992.
158 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Oktay Ahmet, “Türk Şiiri ve Modernizm”, Sombahar, S. 12, Temmuz-
Ağustos 1992.
Oktay Ahmet, Şair ve Kurtarıcı, Korsan Yayınları, İstanbul, 1992.
Oktay Ahmet, “Şiir Üzerine”, Damar, S. 22, Ocak 1993.
Oktay Ahmet, “Şiir, Anlam ve Güzellik”, Milliyet, 13 Mart 1993.
Oktay Ahmet, “Tehlikeli İlişkiler: Türk Şiirinde Cinsellik”, Sombahar,
S. 17, Mayıs-Haziran 1993.
Oktay Ahmet, “Yaşam ve Şiir”, Milliyet, 17 Haziran 1993.
Oktay Ahmet, “Şiir ve Yorumu”, Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Oktay Ahmet, “Tek "Poetika" Yoktur”, Papirüs, S. 28, Haziran 1999.
Oktay Rifat, “Şiirde Mana”, Varlık, S. 318, Ocak 1947.
Oktay Rifat, “Şairin Düşünürlüğü”, Yaprak, S. 4, 15 Şubat 1949.
Oktay Rifat, “Şairin Kişiliği”, Yaprak, S. 3, 1 Şubat 1949.
Oktay Rifat, “Bir Şiirin Güzelliği”, Esi, S. 14, Şubat 1957.
Oktay Rifat, “Şiirin Dili”, Yusufçuk, S. 22, Ekim 1980.
Oktay Rifat, “Mecazlar”, Hürriyet Gösteri, S. 55, Haziran 1985.
Oktay Rifat, Şiir Konuşması, Adam Yayınları, İ s t anbul , 1992.
Oluklu İbrahim, “ ‘Yeni’ Şiir mi, Hortlayan Eski mi?”, Varlık, S. 947,
Ağustos 1986.
Oluklu İbrahim, “Şiirde Estetik Konum”, Hürriyet Gösteri, S. 191,
Ekim 1996.
Oluşum, “Ozan ve Şiir [Mektup]”, Oluşum, S. 14/56, Aralık 1978.
Onaran Mustafa Şerif, “Aruzda Yeni Şiirin Sesi”, Türk Dili, S. 28,
Ocak 1954.
Onaran Mustafa Şerif, “Şiire İlk Adımlar”, Çağdaş Türk Dili, S. 131,
Ocak 1999.
Onaran Mustafa Şerif, “Ismarlama Şiir”, Varlık, S. 1100, Mayıs 1999.
Onaran Mustafa Şerif, “Kullanılmış Şiir”, E, S. 3, Haziran 1999.
Onaran Mustafa Şerif, “Şiir Çalışmaları: (Şiirin Kalbi, Dize Kurmanın
Hazırlığı, Ozana Gizli Selam, Şiirin Ateşi, Sözcük Tutumu,
Alıştığımız Sözcükler Yeni Söz Değerleri Oluşturmalıdır)”,
Papirüs, S. 28, Haziran 1999.
Onaran Mustafa Şerif, “Toplumcu Şiirin Direnişi”, Papirüs, S. 29,
Temmuz 1999.
Onaran Mustafa Şerif, “Toplumcu Şiirin Sınırları”, Papirüs, S. 41,
Temmuz 2000.
Onat Muvaffak Sami, “Şiirin Kahrı: Muhteva Ahengi”, Hisar, S. 40-
41, Eylül 1953.
Ongun Cemil Sena, “Şiirde Formalizm Hakkında Bir Deneme I, II”,
Varlık, S. 148, 149, 1 Eylül, 15 Eylül 1939.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 159
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Orhan Koçak, “Melih Cevdet'le Söyleşi”, Defter, S. 10, Haziran/
Temmuz/Ağustos/Eylül/ Ekim 1989.
Orhan Selim [Nazım Hikmet], “Vezin Meselesi”, Akşam, 21 Mayıs
1936.
Orhan Veli, “Şiire Dair: Garip”, Varlık, S. 154, 1 Aralık 1939.
Orhan Veli, “Şiire Dair 2: Ahenk ve Tasvir”, Varlık, S. 156, 1 Ocak
1940.
Orhan Veli, “Şiire Dair 3: Taklit”, Varlık, S. 157, 15 Ocak 1940.
Orhan Veli, “Şiire Dair 4: Şairane”, Varlık, S. 158, 1 Şubat 1940.
Orhan Veli, “Anlamak [Şiirde Kalıp-Şekil]”, Varlık, S. 323, Haziran
1947.
Orhan Veli, “Karikatürden Şiire”, Varlık, S. 329, Aralık 1947.
O[rhan] V[eli], “Şiir Yolu ile Tanıtma”, Yaprak, S. 21, 1 Mart 1950.
Orhan Veli, “Konferans [Şiire Dair]”, Varlık, S. 369 Nisan 1951.
Orhan Veli, “Şiirde Mana”, Varlık, S. 370, Mayıs 1951.
Orhon Orhan Seyfi, “Şiir Üzerinde Konuşma”, Hisar, S. 1, 16 Mart
1950.
Oskay Ünsal, “Zaman ve Mekân Boyutunun Yaşanmasındaki Değişimler
ve Şairin Zorlaşan İşi”, Varlık, S. 1024, Ocak 1993.
Otçu Önder, “Obsesif Ruhlar Arıyorum [Şiir ve Eleştirisi]”, Ludingirra,
S. 4,Kış 1997.
Oy Aydın, “Şiirimizde Resim ve Fotoğraf”, Hisar, S. 206, Kasım 1974.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirimizin Acıklı Hali”, Son Posta, 29 Kânun-ı
Sâni 1937.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiir Telâkkileri”, Son Posta, 2 Temmuz 1938.
Ozansoy Halit Fahri, “Anlaşılan Şiirle Anlayanlar İçin Yazılanın
Farkları”, Son Posta, 16 Haziran 1939.
Ozansoy Halit Fahri, “Şairlik, Şairânelik ve Şiirde Alimânelik”, Son
Posta, 25 Teşrin-i Sâni 1939.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiiri Bulamayan Nesiller”, Son Posta, 24 Şubat
1939.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirde Egzotizme Doğru Gidiş”, Son Posta, 9
Kânun-ı Evvel 1939.
Ozansoy Halit Fahri, “Bugünün Şiiri Nasıl Olmalı”, Son Posta, 23 Nisan
1941.
Ozansoy Halit Fahri, “Aruzu Bilmenin Faydası”, Son Posta, 9 Haziran
1941.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiiri Kaybeden İnsanlar”, Son Posta, 5 Ağustos
1941.
160 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Ozansoy Halit Fahri, “Şair ve Şiir Hakkında”, Son Posta, 28 Mayıs
1942.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiir ve Şair Hakkında”, Son Posta, 24 Teşrin-i
Evvel 1942.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirin ve Şairin Hâli”, Son Posta, 5 Temmuz
1942.
Ozansoy Halit Fahri, “Yeni Şiir ve Yeni Şair”, Son Posta, 15 Ağustos
1942.
Ozansoy Halit Fahri, “Biraz da Şiirden”, Son Posta, 23 Eylül 1944.
Ozansoy Halit Fahri, “Tercüme, Şiir ve Çocuk”, Son Posta, 13 Mayıs
1944.
Ozansoy Halit Fahri, “Yeni Şiirde Espri”, Son Posta, 12 Teşrin-i Sâni
1944.
Ozansoy Halit Fahri, “Zavallı Şiir”, Son Posta, 31 Mart 1945.
Ozansoy Halit Fahri, “Şairleri Nasıl Hatırlıyoruz?”, Son Posta, 24 Haziran
1945.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirden ve Şairden”, Son Posta, 1 Eylül 1945.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirde Gençlik-İhtiyarlık”, Son Posta, 8 Haziran
1946.
Ozansoy Halit Fahri, “Saf Şiir Arıyoruz”, Son Posta, 26 Ekim 1946.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiir ve Şairler Ne Âlemde?”, Son Posta, 21 Aralık
1946.
Ozansoy Halit Fahri, “Ne Bakımdan Zavallı Şiirimiz?”, Son Posta, 1
Şubat 1947.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiir Üstüne Düşünceler…”, Son Posta, 22 Şubat
1947.
Ozansoy Halit Fahri, “Yeni Şiirimizin Bir Kaynağı”, Son Posta, 27 Kasım
1948.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiir Davasının İki Cephesi”, Son Posta, 2 Şubat
1949.
Ozansoy Halit Fahri, “Şiirde Sürrealizm Hakkında”, Son Posta, 6 Mayıs
1950.
Ozansoy Munis Faik, “Şiire Dair”, Hisar, S. 3, 7 Mayıs 1950.
Ozansoy Munis Faik, “Tenkit ve Şiir”, Hisar, S. 1, 16 Mart 1950.
Ozansoy Munis Faik, “Yine Şiire Dair”, Hisar, S. 4, 1 Haziran 1950.
Ozansoy Munis Faik, “Şiirin Yapısı”, Hisar, S. 32, Aralık 1952.
Ozansoy Munis Faik, “Yeni Şiir”, Hisar, S. 45, Ocak 1954.
Ozansoy Munis Faik, “Şiirin Lüzumu”, Hisar, S. 51, Temmuz 1954.
Ozansoy Munis Faik, “Günün Şiiri”, Hisar, S. 65, Şubat 1956.
Ozansoy Munis Faik, “Zaman ve Şiir Üzerine Düşünceler”, Hisar, S.
96, Eylül 1965.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 161
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Öktem Altay, “İyi ki Şiir Okunmuyor”, Yine Hişt, Ekim-Kasım 1997.
Öktem Altay, “Şiirin Şiirseverlerden Kurtulması Gerek”, Yine Hişt,
Aralık 1997.
Ölüç Esver, “Dilin Orucu”, Hece, S. 48, Aralık 2000.
Ömer Adil, “Serbest Nazım”, Çağlayan, 15 Mayıs 1926.
Önal Vefa, “Şiirde Sözcük Fetişizmi”, Damar, S. 85, Nisan 1998.
Önder Mehmet, “Arkeolojinin Şiiri”, Hisar, S. 84, Eylül 1964.
Önder Mehmet, “Şiir Müzesi”, Hisar, S. 85, Ekim 1964.
Önder Mehmet, “Sokağa Dökülen Şiir”, Hisar, S. 96, Eylül 1965.
Öngören Ferit, “Durgun Şiir”, a dergisi, S. 22-23, Kasım-Aralık 1959.
Öngören Ferit, “İlkel Şiir”, Soyut, S. 31, Kasım 1967.
Öngören Ferit, “Yazılı Olmayan Şiir”, Soyut, S. 32. Aralık 1967.
Öngören Veysel, “Genç Şiir ve Miras, Düşün, S. 9, Aralık 1984.
Öngören Veysel, “Yalın İmgeye Dayalı Şiir”, Yeni Düşün, S. 53,
Ağustos 1988.
Öngören Veysel, Şiir ve Yenilik, Broy Yayınları, İstanbul, 1997.
Öz Erdal, “Şiirde Bütünlüğe Doğru”, Türk Dili, S. 115, Nisan 1961.
Özbalcı Mustafa, “Şiir Üzerine”, Hisar, S. 156, Eylül 1970.
Özbalcı Mustafa, “Şiir Üzerine Düşünceler”, Türk Edebiyatı, S. 274,
Ağustos 1996.
Özben Raif, “Şiir ve Lirizm”, Ayrım, Temmuz-Ağustos 1995.
Özcan Hidayet, Yavuz Bülent Bakiler’in Şiir Anlayışı ve Şiirindeki Tezahürler,
Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora
Tezi, (Danışman, Prof. Dr. Sadık Tural), Ankara, 1996.
Özcan Tarık, Şair ve Sözün Mahşeri Oktay Rifat, Akçağ Yayınları, Ankara,
2005.
Özçelik Mustafa, “Şiir, Bilgilenme ve Bilinçlenme”, Kalem ve Onur, S.
11, Yaz 1996.
Özçelik Mustafa, “Şiiri Anlamak”, Düşçınar, S. 15, Mart-Nisan 1999.
Özdem Filiz, “Şiirsel Yaratıda Bir Açıklanamazlık Olarak Esin”, E.
Kültür, Ekim 1996.
Özdem Yavuz, “Şiir, Ses, Oyun”, Hürriyet Gösteri, S. 183, Şubat 1996.
Özdem Yavuz, “Güzelliği Şiirle Avuçlamak”, Hürriyet Gösteri, S. 187,
Haziran 1996.
Özdem Yavuz, Şiir ve Dil, Digraf Yayınları, İstanbul, 2005.
Özdemir Emin, “Öztürkçe'nin Şiiri”, Varlık, S. 792, Eylül 1973.
Özdemir Emin, “Ozansılık [Şiir Dili]”, Sanat Olayı, S. 12, Aralık 1981.
Özdemir Emin, “Şiirin Aydınlığında”, Varlık, S. 850, Temmuz 1978.
Özdemir Emin, “Şiirin Tanıklığı”, Hürriyet Gösteri, S. 8, Temmuz 1981.
Özdemir Emin, “Şiirin Artalanı”, Çağdaş Eleştiri, S. 9, Eylül 1983.
162 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Özdemir Nurettin, “Şiir ve Politika”, Hisar, S. 190, Temmuz 1973.
Özdenören Rasim, “Şiir İşe Yarar mı”, Ruhun Malzemeleri, Risale Yayınları,
İstanbul, 1986.
Özdenören, Alâeddin; Şiirin Geçitleri, Esra Sanat Yayınları, Konya,
1997.
Özel İsmet, “İmge ve Açık Anlatımlı Şiir”, Devinim 60, S. 1, Şubat
1965.
Özel İsmet, “Şiir Okuma Kılavuzu”, Mavera, S. 2, Ocak 1977.
Özel İsmet, “Şiir Okuma Kılavuzu”, Mavera, S. 3, Şubat 1977.
Özel İsmet, “Şiir Okuma Kılavuzu”, Mavera, S. 5, Nisan 1977.
Özel İsmet, “Demokrat-O-Federal Şiircilik Ltd.”, Sanat Olayı, S. 13,
Ocak 1982.
Özel İsmet, “Şairler İntellect'in Pençesinde”, Yazko Edebiyat, S. 18, Nisan
1982.
Özel İsmet, “Özgürlük İçin Şiir”, Dergâh, S. 1, Mart 1990.
Özel İsmet, “Şairleri Affedebiliriz”, Dergâh, S. 2, Nisan 1990.
Özel İsmet, “Sünnî Şair Olur mu?”, Dergâh, S. 3, Mayıs 1990.
Özel İsmet, “Sözel, Tözel, Tüzel, Güzel”, Dergâh, S. 4, Haziran 1990.
Özel İsmet, “Barbarın Dili Şiir”, Dergâh, S. 6, Ağustos 1990.
Özel İsmet, “Dichterisch Wohnt der Mensch [Yeryüzünde İnsanoğlu
Şairane Mukîmdir]”, Dergâh, S. 7, Eylül 1990.
Özel İsmet, “Şeyhim Güldür [Şiir, Beşeri Olanı Verir]”, Dergâh, S. 8,
Ekim 1990.
Özel İsmet, “Bir Şey Fazla, Bir Şey Eksik [Şiir-Anlam]”, Dergâh, S. 9,
Kasım 1990.
Özel İsmet, “Nağme Değil Mûsiki”, Dergâh, S. 10, Aralık 1990.
Özel İsmet, “Şiir Bilgisi Gerçekleri Yok Eder”, Dergâh, S. 11, Ocak
1991.
Özel İsmet, “Kendini Tasarlamak Versus Kendini Azaltmak [Şiirde
Kendilik Bilgisi]”, Dergâh, S. 12, Şubat 1991.
Özelli Fergun, “Şairlik Üstüne Küçük Notlar”, Yusufçuk, S. 24, Aralık
1980.
Özer Adnan, “Her Mevsim Her Ozan”, Yazko Edebiyat, S. 14, Aralık
1981.
Özer Kemal, “Gözlemler [Şiir ve Yaş]”, Hürriyet Gösteri, S. 13, Aralık
1981.
Özer Kemal, “Şiir ve Gelecek”, Varlık, S. 928, Ocak 1985.
Özer Kemal, “Şiir Şölenlerinde”, Varlık, S. 949, Ekim 1986.
Özer Kemal, Şiiri Sorgulayan Yazılar, Yordam Yayınları, İstanbul, 2000.
Özerdim Sami N., “Şiir Defteri”, Varlık, S. 807, Aralık 1974.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 163
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Özgentürk Işıl, “Şiirle Sinemanın Apaçık Sevdası”, Broy, S. 6, Nisan
1986.
Özgü Melahat, Şiir ve Musiki, İstanbul, 1946.
Özgül M. Kayahan; Resmin Gölgesi Şiire Düştü-Türk Edebiyatında Tablo
Altı Şiirleri, YKY, İstanbul, 1997.
Özgül M. Kayahan, "Şiir, Şair ve Sair", Hece, Yıl: 5, S. 53-54-55, Mayıs,
Haziran, Temmuz, 2001.
Özgür Alâeddin, “Ölmeyen Şiir”, Aylık Dergi, S. 2, Ocak 1979.
Özlem Doğan, “Hermeneutik ve Şiir Sanatı”, Cogito-Şiir, S. 38, Kış 2004.
Özlü Demir, “Şiir Üstüne”, Yeditepe, S. 41, 1-31 Mayıs 1961.
Özlü Demir, “Şiir Üstüne [2]”, Yeditepe, S. 42, 1-30 Haziran 1961.
Özmel İsmail, “Şiir ve Dil”, Boğaziçi, S. 47, Mayıs 1986.
Özmel İsmail, “Şiir ve Kültür”, Boğaziçi, S. 49, Temmuz-Ağustos 1986.
Özmen İsmail, “Şiir, Şair, Sanat”, Çağrı, S. 465, Ağustos 1998.
Özmen Kemal, “Şair ve Gölgesi”, Frankofoni, S. 2, 1990.
Öztoprak Hasan, “Hayatımızı Sürdürmek İçin [Şiir]”, Göçebe, S. 2, Nisan
1995.
Öztoprak Hasan, “Şiir: Kaybedecek Hiçbir Şeyimiz Yok”, Göçebe, S. 5,
Ağustos 1996.
Öztorun Hüseyin, Şair Olarak Rıfat Ilgaz, Ankara Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman, Prof. Dr.
Olcay Önertoy), Ankara, 1997.
Özünlü Ünsal, “Şiir Dilinin Bazı Ayrıcalıkları”, Çağdaş Türk Dili, S. 50-
51, Nisan-Mayıs 1992.
Özürdü Ünsal, “Şiir Dilinde Sapmalar”, Türk Dili, S. 368, Ağustos
1988.
Özyol İdris, “Şiir Kendinden Öç Alabilir mi?”, Varlık, S. 1030, Temmuz
1993.
Özyol İdris, “Yeni Şiirin Zemini ve İlkeleri”, Göçebe, S. 3, Ağustos
1995.
Özyürekli Timuçin, “Şiirimizin Güncel Sorunları”, Varlık, S. 985,
Ekim 1989.
Pakdil Nuri, “Şiirimiz Gelenekten Ne Zaman Koptu?”, Edebiyat, S. 6,
Temmuz 1975.
Pakdil Nuri, “Şiirin Dayanma Gücü”, Edebiyat, S. 12, Ocak 1976.
Pala İskender, “Şairler ve Oyuncaklar”, Türk Edebiyatı, S. 232, Şubat
1993.
Pala İskender, “Şiir ve Ezan”, Dergâh, S. 56, Ekim 1994.
Pala İskender, “Şiir, Sanatların En Soylusu”, Hürriyet Gösteri, S. 212,
Temmuz-Ağustos 1999.
164 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Pamirli O. Turgut, “Bugünkü Şiirin Unsurları, Şiirde Realizm I”, Uyanış,
C. 93, S. 2437, 2 Eylül 1943.
Pamirli O. Turgut, “Şiirde Realizm I”, Uyanış, C. 93, Nu: 2438, 9 Eylül
1943.
Pamirli O. Turgut, “Şiirde Realizm III”, Uyanış, C. 94, Nu: 2439, 16 Eylül
1943.
Papirüs, “Orhan Veli Kanık”, Papirüs, S. 8, Ocak 1967.
Papirüs, “Nâzım Hikmet”, Papirüs, S. 16, Eylül 1967.
Papirüs, “Konuşma Dili ve Şiir”, Papirüs, S. 19, Aralık 1967.
Papirüs, “Şiirimiz Üstüne Bir İki Söz”, Papirüs, S. 31, Ocak 1969.
Papirüs, “İmgenin Kökleri”, Papirüs, S. 32, Şubat 1969.
Papirüs, “Şiir ve Devrim”, Papirüs, S. 38, Ağustos 1969.
Pazarkaya Yüksel, “Çağdaş Şiirin Ölçütü”, Dost, S. 60, Ekim 1969.
Petek Orhan, “Mafyanın Pençesindeki Türk Şiiri”, Merdiven, S. 2,
Ekim 1997.
Petek Orhan, “Taciz-Taviz-Şiir”, Merdiven, S. 1, Eylül 1997.
Petek Orhan, “Sahte Şiir”, Merdiven, S. 3, Kasım 1997.
Petek Orhan, “Sahte Şair”, Merdiven, S. 4, Aralık 1997.
Peyami Safa, Şiir ve Nesir Farkı, Sanat-Edebiyat-Tenkit, Ötüken Neşriyat,
İstanbul, 1976.
Polat Necati, “Şiirin A.B.C.'si”, Aylık Dergi, S. 44-45-46, Temmuz-
Ağustos-Eylül 1982.
Polat Nazım, “Şiir ve Tefekkür”, Gülpınar, S. 107, Mart 1985.
Püsküllüoğlu Ali, “Şiir Anayasaya Aykırı mıdır?”, Yusufçuk, S. 14,
Şubat 1980.
Rıfat Mehmet, Gösterge Avcıları-Şiiri Okuyan Şairler 1, YKY, İstanbul,
1997.
Sabahattin Rahmi, “Öz Şiir Meselesi”, Varide, S. 15, 15 Şubat, 1934.
Sabahattin Rahmi, “Şiir ve Musikî”, Varlık, S. 17, 15 Mart, 1934.
Saçak, “Behçet Necatigil”, Saçak, y. 4, nr. 29, Mart-Nisan 1980.
Sadak Yalçın, “Karşı-Poetika”, Ludingirra, S. 8, Kış 1998.
Sadak Yalçın, “Modern ve Geleneksel [Şiir]”, Ludingirra, S. 5, Bahar
1998.
Sadak Yalçın, “Şairin Sözü”, Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Safa Peyami, “Şiir ve Nesir”, Hafta, 20 Şubat 1935.
Safa Peyami, “Rüya, Şiir, Cinnet”, Tan, 25 Şubat 1936.
Safa Peyami, “Cep Takvimi Şiirleri”, Tan, 25 Mart 1936.
Safa Peyami, “Şiire Dair Bir Not”, Kültür Haftası, S. 16, 29 Nisan 1936.
Safa Peyami, “Şiir Ölüyor mu?”, Yedigün, 13 Ekim 1937.
Safa Peyami, “Şiir, Çağını Değiştiriyor”, Cumhuriyet, 7 Mayıs 1938.
Safa Peyami, “Şiire Dair Bir Konuşma”, Yeni Mecmua, 30 Mayıs 1942.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 165
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Safa Peyami, “Şiirde Mana”, Tasvir, 3 Nisan 1945.
Safa Peyami, “Şiir Öğütleri”, Tasvir, 7 Temmuz 1945.
Safa Peyami, “Türk Şiiri ve Batı Cereyanları”, Ulus, 22 Nisan 1947.
Safa Peyami, “Yalınayak Şiir ve Nesir”, Ulus, 2 Mayıs 1947.
Safa Peyami, “Şiirin Gecekonduları”, Ulus, 26 Şubat 1950.
Safa Peyami, “Şiir ve Folklor”, Ulus, 19 Mart 1950.
Safa Peyami, “Şiir Üzerine Düşünceler”, Türk Dili, S. 2, Kasım 1951.
Safa Peyami, “Şiir Denilen Anlaşılmaz Şey”, Milliyet, 25 Şubat 1957.
Safa Peyami, “Şiirin Mahiyeti”, Milliyet, 22 Mayıs 1958.
Safa Peyami, “Gençlerde Şiir Salgını”, Sanat-Edebiyat-Tenkit, Ötüken
Yayınları, İstanbul, 1976.
Salihoğlu Mehmet, “Şiirde Moda ve Yenilik”, Türk Dili, S. 64, 10 Ocak
1957.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Üzerine Bir Kaç Söz”, Ilgaz, S. 60, 1960.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Üzerine Sözler”, Varlık, S. 564, 15 Aralık
1961.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Sanatı ve Ötesi”, Ilgaz, S. 58, 1966.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Yazmak ya da Yazmamak”, Ilgaz, S. 65, 1967.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir, Ozan Üstüne Birkaç Söz”, Türk Dili, S. 212,
Mayıs 1969.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Üstüne”, Türk Dili, S. 250, Temmuz 1972.
Salihoğlu Mehmet, “Deneme-Şiir Üstüne Birkaç Söz”, Ank. Sanat, S.
93, Ocak 1974.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Üstüne Bir Söyleşi”, Türk Dili, S. 280, Ocak
1975.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir ve Anlam”, Türk Dili, S. 300, Eylül 1976.
Salihoğlu Mehmet, “Şiirin Gücü ve Güçlüğü”, Türk Dili, S. 364, Nisan
1982.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir Dedikleri”, Ankara Sanat, S. 214, Şubat 1984.
Salihoğlu Mehmet, “Şiirde Devrim ve Güzel”, Ankara Sanat, S. 215,
Mart 1984.
Salihoğlu Mehmet, “Şiir ve Saçma”, Türk Dili, S. 11, Mart-Nisan 1989.
Saraç M. A. Yekta, Osmanlı’nın Şiiri, 3F Yayınevi, İstanbul, 2006.
Sarar İsmail Ali, “Şiir ve Kutsal Kitap Kur'an-ı Kerim”, Size, S. 217,
Kasım 1991.
Sarı Ahmet, Türk ve Alman Poetikasının Kitabı, Atatürk Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Danışman, Prof. Dr. Ahmet
Akyol), Erzurum, 2003.
Sarıoğlu Sezai, “Müzikhallerden Şiirhallere Seyir; Gazele Zeval Olmaz”,
Sombahar, S. 30, Temmuz-Ağustos 1995.
166 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Sarıoğlu Sezai, “Açıl Kitap Açıl; Okuma, Eleştiri ve Hiyerarşi!... ("Şiir
ve İktidar", Resmi Okuma Alışkanlığı, "İktidara Hakikati
Söylemek", Kolları Bağlı Okur, Şiiri II. Tez'e Göre Okumak!,
Şair Eleştirisi-Şiir Eleştirisi..., Şaire Söz Yok mudur?),
Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Sarp Faika, “Şiir Aşkın Bayrağıdır”, Çağrı, S. 471, Şubat 1999.
Sarp Faika, “Şiir ve Şair”, Çağrı, S. 478, Eylül 1999.
Satıcı Adnan, “Neden "Büyük Şair?" ”, Adam Sanat, S. 98, Ocak 1994.
Satoğlu Abdullah, “Şiir Sihirli Bir Güçtür”, Çağrı, S. 490, Eylül 2000.
Sav Ergun, “Şiirden Yana”, Hisar, S. 103, Nisan 1966.
Sazyek Hakan, “Poetikanın Boyutları”, Sombahar, S. 5, Mayıs-Haziran
1991.
Sazyek Hakan, “Şiir Dili ve Lirizm”, Sombahar, S. 8, Kasım-Aralık
1991.
Sazyek Hakan, “Geleneğe Uzanmak ve Genç Şair”, Dergâh, S. 29,
Temmuz 1992.
Sazyek Hakan, “Poetikanın Bireyselliği ve Biçimleri”, Sombahar, S. 11,
Mayıs-Haziran 1992.
Sazyek Hakan, “Şiirde Ana Yol Meselesi”, Sombahar, S. 18. Temmuz-
Ağustos 1993.
Sazyek Hakan Behçet, Cumhuriyet Dönemi Türk Şiirinde Garip Hareketi,
İş Bankası Yayınları, İstanbul, 1996.
Sazyek Hakan, "Poetîka Kavramı ve Yeni Türk Edebiyatında Manzum
Poetik Ön Sözler", Türk Dili, S, 577, Ocak 2000.
Sazyek Hakan, Şiir Üzerine Şiirler, Perşembe Kitapları, İstanbul, 2001.
Seçkin Özgen, “Şiir Artık Öyle Yazılmıyor”, Damar, S. 30, Eylül 1993.
Selahattin Recep, “Şiir Özelinde İçerik Sorunu”, Yazko Edebiyat, S. 7,
Mayıs 1981.
Selçuk Ali, İkinci Yeni Poetikası, Çukurova Üniversitesi, Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman, Doç. Dr. Mustafa
Apaydın), Adana, 2004.
Selçuk İlhan, "Toplumsuz Şairler", Yeni İnsan, S: 4/5, 1963.
Selekler Hâmit Macit, “Şiir Ölüyor mu?”, Varlık, S. 110, 1 Şubat 1938.
Sercan Mustafa, “Şiir Tüketilir mi?”, İnsancıl, S. 26, Aralık 1992.
Seren Şahap Sıtkı, “Şiire Dair Konuşmalar”, Varlık, S. 239, 15 Haziran
1943.
Serengil Aziz Behiç, “Şiir Üzerine 1. Mektup”, Varlık, S. 280-281, 1-15
Mart 1945.
Serengil Aziz Behiç, “Şiir Üzerine 2. Mektup”, Varlık, S. 306-307, 1-15
Nisan 1946.
Seviye, “Bahaettin Karakoç”, Seviye, y. 1, nr. 6, Mart-Nisan 1998.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 167
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Sezer Sennur, “Şiir Gündemi [Genç/Şairlere Öğütler]”, İnsancıl, S. 17,
Mart 1992.
Sezer Sennur, “Sözcükler, Uyum ve Uyak”, İnsancıl, S. 18, Nisan 1992.
Sezer Sennur, “Şiirsiz Dünya Olmaz”, Çağdaş Türk Dili, S. 50-51, Nisan-
Mayıs 1992.
Sezer Sennur, “[Şiirde] Anlam Sorunu”, İnsancıl, S. 19, Mayıs 1992.
Sezer Sennur, “Şiir ve Meydan Okuma”, İnsancıl, S. 20, Haziran 1992.
Sezer Sennur, “[Şiirde] Bakış Açısı”, İnsancıl, S. 21, Temmuz 1992.
Sezer Sennur, “Şiir ve Moda”, İnsancıl, S. 22, Ağustos 1992.
Sezer Sennur, “Şiir ve Birikim”, İnsancıl, S. 23, Eylül 1992.
Sezer Sennur, “Şiir ve Özgürlük”, İnsancıl, S. 24, Ekim 1992.
Sezer Sennur, “Kendi Canına Kıyma, Direnç, Şiir ve Dedikodu”, İnsancıl,
S. 25, Kasım 1992.
Sezer Sennur, “Şiir ve Düşünce”, İnsancıl, S. 26, Aralık 1992.
Sezer Sennur, “Şiir, Yabancılaşma ve İletişim”, İnsancıl, S. 32, Haziran
1993.
Sezer Sennur, Şiir Gündemi, İnsancıl Yayınları, İstanbul, 1994.
Sılay Celâl, “Şiirin Kurtarıcılığı”, Çağrı, S. 3, Aralık 1957.
Sılay Celâl, “Şiir Üstüne 1”, Yeni İnsan, S. 12, Aralık 1963.
Sıtkı Şahap, “Şiire Dair”, Varlık, S. 310-311, 1-15 Haziran 1946.
Sıtkı Şahap, “Şiir Üstüne”, Türk Dili, S. 24, Mayıs-Haziran 1991.
Sivas Folkloru, “M. Şakir İlkütaşır”, Sivas Folkloru, nr. 53, Haziran
1977.
Siyavuşgil Sabri Esat, “Şiir Piyasası”, Varlık, S. 368, Mart 1951.
Sombahar, “Metin Altıok [Dosya]”, Sombahar, S. 2, Kasım-Aralık 1990.
Sombahar, “Mehmet Müfit [Dosya]”, Sombahar, S. 3, Ocak-Şubat 1991.
Sombahar, “Akif Kurtuluş”, Sombahar, S. 4, Mart-Nisan 1991.
Sombahar, “Enis Batur [Dosya]”, Sombahar, S. 5, Mayıs-Haziran 1991.
Sombahar, Beat Şiiri, Sombahar, S. 6, Temmuz-Ağustos 1991.
Sombahar, “Hulki Aktunç”, Sombahar, S. 9, Ocak-Şubat 1992.
Sombahar, “Nilgün Marmara [Dosya]”, Sombahar, S. 13, Eylül-Ekim
1992.
Sombahar, “Sami Baydar [Dosya]”, Sombahar, S. 14, Kasım-Aralık
1992.
Sombahar, “Tuğrul Tanyol [Dosya]”, Sombahar, S. 11, Mayıs-Haziran
1992.
Sombahar, “Ebubekir Eroğlu [Dosya]”, Sombahar, S. 12, Temmuz-
Ağustos 1992.
Sombahar, “Lale Müldür [Dosya]”, Sombahar, S. 15, Ocak-Şubat 1993.
168 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Sombahar, “Küçük İskender [Dosya]”, Sombahar, S. 17, Mayıs-Haziran
1993.
Sombahar, “Mehmet Taner [Dosya]”, Sombahar, S. 19, Eylül-Ekim 1993.
Sombahar, “Engin Turgut [Dosya]”, Sombahar, S. 20, Kasım-Aralık
1993.
Sombahar, “Kadın Şairler Altlan”, Sombahar, S. 21-22, Ocak-Şubat
1994.
Sombahar, “Melih Cevdet Anday [Dosya]”, Sombahar, S. 23, Mayıs-
Haziran 1994.
Sombahar, “Egemen Berköz [Dosya]”, Sombahar, S. 26, Kasım-Aralık
1994.
Sombahar, “Halit Asım [Dosya]”, Sombahar, S. 28, Mart-Nisan 1995.
Sombahar, “Salah Birsel [Dosya]”, Sombahar, S. 29, Mayıs-Haziran
1995.
Sombahar, “Nâzım Hikmet”, Sombahar, S. 31, Eylül-Ekim 1995.
Sombahar, “Haydar Ergülen [Dosya]”, Sombahar, S. 32, Kasım-Aralık
1995.
Soykara Sezay, Garip Hareketi Şiir Dili, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman, Doç. Dr.
Hayati Develi), İstanbul, 2001.
Soykut İsmail Hakkı, Yeni Şiir ve Karakterleri, Berksoy Matbaası, İstanbul,
1955.
Soyluer Mehmet Sıtkı, “Şiir ve Anlam”, Harman, S. 12, 15 Ağustos
1992.
Soysal Ahmet, “Bugün Dağlarca”, [F. H. Dağlarca Üzerine İnceleme],
Defter, S. 23, Bahar 1995.
Söğüt Osman, “Şiir Barbardır”, Hece, S. 24, Aralık 1998.
Sönmez Tekin, “Şiir Üstüne”, Varlık, S. 886, Temmuz 1981.
Sözer Önay, “Şiirde Zaman ve Mistik Öge”, Ludingirra, S. 2, Yaz 1997.
Subaşı Muhsin İlyas, “Şiirimizin Ruhu”, Türk Edebiyatı, S. 147, Ocak
1986.
Subaşı Muhsin İlyas, “Şiirimizin Derinliği Niçin Kayboluyor?”, Türk
Edebiyatı, S. 154, Ağustos 1986.
Subaşı Muhsin İlyas, “Tarih ve Şiir”, Türk Edebiyatı, S. 170, Aralık
1987.
Sumer Necdet, “Poetika Klasik Çağ”, Şiir ve Şiir Kuramı Üstüne Söylemler,
Düzlem Yayınları, İstanbul, 1996.
Sülker Kemal, “Şiir Tutkunları”, Hürriyet Gösteri, S. 55, Haziran 1985.
Süreya Cemal, “Folklor Şiire Düşman”, a dergisi, S. 10, Ekim 1956.
Süreya Cemal, “Şiiri Unutanlar”, Pazar Postası, S. 34, 24 Ağustos
1958.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 169
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Süreya Cemal, “Şiirin Çevrilmezliği Üzerine”, Soyut, S. 9, Ocak 1966.
Süreya Cemal, “Uzun Şiir”, Papirüs, S. 20, Ocak 1968.
Süreya Cemal, “Şiir ve Devrim”, Papirüs, S. 35, Mayıs 1969.
Süreya Cemal, “Şiirin Birimi Sözcüklerdir”, Yusufçuk, S. 5, Mayıs
1979.
Süreya Cemal, “Televizyon ve Şiir”, Yusufçuk, S. 15, Mart 1980.
Süreya Cemal, “Sözcükleri Değiştirmek”, Folklor Şiire Düşman, Can
Yayınları, İstanbul, 1992.
Süreya Cemal, “Şairin Hayatı Şiire Dahil”, Folklor Şiire Düşman, Can
Yayınları, İstanbul, 1992.
Süreya Cemal, “Şekerim Annabell Lee [Şiir Okumak]”, Folklor Şiire
Düşman, Can Yayınları, İstanbul, 1992.
Süreya Cemal, Folklor Şiire Düşman, Can Yayınları, İstanbul, 1992.
Süreya Cemal, “Şiir Anayasaya Aykırıdır”, Folklor Şiire Düşman, Can
Yayınları, İstanbul, 1992.
Süreya Cemal, “Şiir Üstüne Kafa Yormak”, Uzat Saçlarını Frigya, Yön
Yayınları, İstanbul, 1992.
Şafak Halim, “Kimliksiz Şair, Kimliksiz Şiir”, Damar, S. 20 1992.
Şafak Halim, “Elinden Tutulan Şair/Elinden Tutulan Şiir”, Damar, S.
23. Şubat 1993.
Şafak Halim, “Günümüz Şiiri ve Şiirin Geleceği”, Bir Yeni Biçem, Şubat
1995.
Şahan Halil, “İşlevsel Açıdan Şiirin Özü ve Biçimi”, Yeni Ufuklar, S.
21(248), Mayıs 1974.
Şahan Yakup, “Açık Yapıt Poetikası’nın Düşündürdükleri” [Umberto
Eco’nun aynı adlı eseri üzerine], Yeni Düşün, S. 63, 1990.
Şahin Şükran, “Şiir Üstüne”, Türk Dili, S. 77, Mart-Nisan 2000.
Şardağ Rüştü, “Şiirin Sesi”, Varlık, S. 236, 1 Mayıs 1943.
Şardağ Rüştü, “Yeni Şiiri Eleştirme Ahlakı”, Hisar, S. 149, Şubat 1970.
Şardağ Rüştü, “Şiirde Biçimcilik”, Varlık, S. 861, Haziran 1979.
Şardağ Rüştü, “Şiirde Üzgü”, Varlık, S. 870, Mart 1980.
Şarkdemir Hakan, “Şiir, Propoganda ve Pornografi”, Şehrengiz, S. 7,
Mayıs 1997.
Şehabeddin Süleyman, “Şiir”, Resimli Kitap, S. 48, 1 Mayıs 1329/1913.
Şehabeddin Süleyman, “Din ve Şiir”, Büyük Duygu, S. 9, 20 Haziran
1329/1913.
Şehrengiz, “Geriye Sayma Başladı [Şairin Sorumluluğu-Şiirin Haysiyeti]”,
Şehrengiz, S. 8, Haziran 1997.
Şemseddin Sami, “Şiir ve Edebiyattaki Teceddüd-i Ahirimiz”, Sabah
gzt., 16 Teşrini Sânı 1314/1898.
170 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Şen Selim, “Şiir ve Nesnel Gerçeklik”, E. Kültür, Mayıs 1995.
Şen Selim, “Şiir Öznesi ve Şair”, E. Kültür, S. 60, Aralık 1996.
Şenel A., “Şiir Dili, İlkel Dil, Çokanlamlılık, Anlamsızlık”, İzlek, S. 33-
34, 1996.
Şener Muhsin, “Şiir Dili Aşmaktır”, İnsancıl, S. 25, Kasım 1992.
Şener Muhsin, “Şiir Cümlesinin Kapıları Dövülüyor”, Adam Sanat, S.
89, Nisan 1993.
Şener Muhsin, “Bir Kavram Çevresinde Şiir Kurmak”, Dize, Ağustos
1998.
Şener Muhsin, “Genç Şiir İçin Tezler II”, Söylem, S. 49, Nisan 1999.
Şener Muhsin, Şiirin Diyalektiği, Suteni Yayınları, İstanbul, 1995.
Şengezer Nazmi, Hisar ve Türk Edebiyatı Dergilerinde Şiir Teorisi Yazıları,
Çanakkle Onsekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman, Yard. Doç. Dr.
Saadettin Yıldız), Çanakkle, 1997.
Şerif Hulusi, “Şiir ve Şair Buhranı”, Varlık, S. 99, 15 Ağustos 1936.
Şeyh Vasfı, “Şiir Nedir? Şair Kimdir?”, İmdâdü'l-Midâd, S. 1, 1 Safer
1303/1885.
Şimşek Aydın, “Şair, Etik ve Ruhunu Yitiren Şiir”, E. Kültür, S. 64,
Nisan 1997.
Şimşek Aydın, “Şiir ve İktidar 1”, Damar, S. 82, Ocak 1998.
Şimşek Aydın, “Şiir ve İktidar 2”, Damar, S. 83, Şubat 1998.
Şimşek Aydın, “Şiir ve İktidar 3”, Damar, S. 86, Mayıs 1998.
Şimşek Tacettin, Fazıl Hüsnü Dağlarca Hayatı ve Şiiri, Atatürk Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, (Danışman,
Yard. Doç. Dr. Yakup Çelik), Erzurum, 1999.
Taftalı Oktay, “Şiir ve Etkilenim (Şiir ve Büyü, Şiir ve Sezgi, Şiir ve
Yargı)”, Yazko Edebiyat, S. 16, Şubat 1982.
Taftalı Oktay, “Şiir, Pedagoji ve Mimesis'in Dördüncü Ayağı”,
Sombahar, S. 3, Ocak-Şubat 1991.
Taftalı Oktay, “Yeni Türkçe Şiirde Modernizm Bir Zorluk mudur?”,
Sombahar, S. 12, Temmuz-Ağustos 1992.
Taftalı Oktay, “Batı'da İntihar, Doğu'da Kahraman Şair”, Sombahar, S.
14, Kasım-Aralık 1992.
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken: İrreal Olanın Yeniden Üretimi”, E, S.
2, Mayıs 1999.
Taftalı Oktay, “Şiir, Ben ve Valide Olayı”, Öküz, S. 61, Haziran 1999.
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken”, E, S. 3, Haziran 1999.
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken”, E, S. 5, Ağustos 1999.
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken: "Pazar İçin Kitlesel Üretim" ve Şiir
İlişkisi Üzerine”, E, S. 7, Ekim 1999.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 171
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken”, E, S. 8, Kasım 1999.
Taftalı Oktay, “Şiire Çalışırken”, E, S. 10, Ocak 2000.
Taftalı Oktay, “Bir Uzak Sevgisi Olarak Şiir”, E, S. 15, Haziran 2000.
Taftalı Oktay, “Şairin Küçülen Erdemi ve Resmî Marksizm İlişkisi
Üzerine”, E, S. 19, Ekim 2000.
Tamer Ülkü, “Türkiye'de Şiirin Sürümü”, Papirüs, S. 26, Ağustos 1968.
Tan Nail, “Şiir Üzerine Düşünceler”, Gülpınar, S. 76, Ağustos 1982.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiir Ölüyor mu?”, Cumhuriyet, 19
İkincikânun 1938.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiire Dair”, Cumhuriyet, 1 Mart 1938.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiirin Peşinde”, Oluş, S. 20, 14 Mayıs 1939.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiir ve Rüya 1”, Ülkü, S. 50, 16 Birinciteşrin
1943.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiir ve Rüya II”, Ülkü, S. 57, 1 Şubat 1943.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Şiir ve Dünya Ölçüsü”, Cumhuriyet, 12
Aralık 1947.
Tanpınar Ahmet Hamdi, “Antalyalı Genç Kıza Mektup [Şiir
Poetikası]”, Tanpınar'ın Mektupları, (Hazırlayan, Zeynep
Kerman), Dergah Yayınları, İstanbul, 1992.
Tanyol Cahit, “Şiir Zevkine Dair”, Varlık, S. 368, Mart 1951.
Tanyol Cahit, “Şiirin Mahiyeti”, Varlık, S. 369 Nisan 1951.
Tanyol Cahit, “Şiirin Çıkmazları”, Varlık, S. 371, Haziran 1951.
Tanyol Cahit, “Bugünkü Şiirimiz”, Varlık, S. 379, Şubat 1952.
Tanyol Cahit, “Müstehcenlik ve Şiir”, Cumhuriyet gzt., 5 Eylül 1956.
Tanyol Cahit, “Şair ve Şiir Üstüne”, Yeditepe, S. 66, 1-15 Temmuz
1962.
Tanyol Cahit, “Şiir ve Düşünce”, Yeni İnsan, S. 9, Eylül 1963.
Tanyol Cahit, "Şiir ve Gerçek", Yeni İnsan, S. 1(10), Ekim 1963.
Tanyol Cahit, “Şiir ve Gerçek [2]”, Yeni İnsan, S. 12, Aralık 1963.
Tanyol Cahit, “Şiir Geleneği”, Varide, S. 1006, Temmuz 1991.
Tanyol Cahit, “Şiir ve Şaire Dair”, E, S. 3, Haziran 1999.
Tanyol Tuğrul, "Şiirde Gelenek Sorunu", Yazko Edebiyat, S: 10, Kasım
1981.
Tanyol Tuğrul, “Yenilik/Güzellik”, Varlık, S. 909, Haziran 1983.
Tanyol Tuğrul, Poetika: Şiir Sanatı Sorunları, Çizgi Yayınları, İstanbul,
1985.
Tanyol Tuğrul, Poetika: Şiir Sanatı Sorunları, Çizgi Yayınları, İstanbul,
1985.
Tanyol Tuğrul, “Şiir ve Müzik İlişkileri Üzerine Notlar”, Broy, S. 18,
Nisan 1987.
172 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Tanyol Tuğrul, “Tehlikeli Şairler”, Hürriyet Gösteri, S. 79, Haziran
1987.
Tanyol Tuğrul, “İyi Şiir Koalisyonu”, Varlık, S. 999, Aralık 1990.
Tanyol Tuğrul, “Bilimsel Şiir Eleştirisi”, Varlık, S. 1053, Haziran 1995.
Tanyol Tuğrul, “Şiir Doğruları Söyleme Sanatı mıdır?”, Varlık, S. 1057,
Ekim 1995.
Tanyol Tuğrul, “Şiirin Soyağacı”, Varlık, S. 1061, Şubat 1996.
Tanyol Tuğrul, “Lümpenleşme ve Şiirin Durumu”, Varlık, S. 1062,
Mart 1996.
Tanyol Tuğrul, “Büyük Şiir Kendi Kurallarını Yaratır”, Papirüs, S. 28,
Haziran 1999.
Tarancı Cahit Sıtkı, "Şiirde Vezin Taassubu", Yücel, C. 13, Nu: 78,
Ağustos 1941.
Tarancı Cahit Sıtkı, "Şekil Üzerine", Vakit, Nu: 9350, 29 Şubat 1944.
Tarancı Cahit Sıtkı, “Şiir Üzerine Düşünceler”, Varlık, S. 442, 15 Kasım
1956.
Tarancı Cahit Sıtkı, “Cemiyete Göre Şiir”, Varlık, S. 444, 15 Aralık1956.
Tarancı Cahit Sıtkı, “Şekil Üzerine”, Varlık, S. 445, 1 Ocak 1957.
Tarhan Nuri, “Şiir Üzerine”, Varlık, S. 440, 15 Ekim 1956.
Taş Ali, “Anlatılmayan Şiir”, Söylem, S. 54, Eylül 1999.
Taş Berrin, “Şiirime Verdiğim Görev”, İnsancıl, S. 44, Haziran 1994.
Taş Berrin, “Şiir İnsansız Olmaz”, İnsancıl, S. 47, Eylül 1994.
Taş Berrin, “Şairin Bir Şiire Yolculuğu”, İnsancıl, S. 49, Kasım 1994.
Taş Tevfik, “Şiir Niçin, Şiir Nerede?”, Şairin Atölyesi, Divan 2, Şubat
1993.
Taşçıoğlu Yılmaz, “İmge ve Hikmet”, Yönelişler, S. 45, Nisan 1990.
Taşçıoğlu Yılmaz, “Hikmet ve İmge II”, Yönelişler, S. 49, Ağustos
1990.
Taşçıoğlu Yılmaz, “Şiir, Dil, Muhayyile”, Yönelişler, S. 51, Ekim 1990.
Taşçıoğlu Yılmaz, “Poetikaların Anlatamadığı”, İpek Dili, S. 5, 31
Ocak 1996.
Taşçıoğlu Yılmaz, “Şiiri Savunmak”, Polemik, S. 6, Haziran 1998.
Taylan Cem, “Kadınların Yazdığı Şiir: Evrim Halindeki Estetik”,
Sombahar, S. 21-22, Ocak-Nisan 1994.
Taylan Cem, “Üçgenler ve 'Politik' Şiir”, Sombahar, S. 24 Temmuz-
Ağustos 1994.
Taylan Cem, “Practical Criticism”, Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Taylan Cem,“... Rağmen Müzik Müziktir, Şiir de Şiir!!!”, Ludingirra, S.
10-11, Yaz-Güz 1999.
Taylan Hayrettin, “Yeni Şiiri Tanımlamak”, Şehrengiz, S. 5, Mart 1997.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 173
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Taylan Hayrettin, “Ütopya ve Şiir”, Şehrengiz, S. 6, Nisan 1997.
Tecer Ahmet Kutsi, “Şiirimizin Canlanması İçin”, Varlık, S. 133, 15
Ocak 1938.
Tecer Ahmet Kutsi, “Şiir Üzerine”, Ülkü, S. 107, 1946.
Tekelioğlu Orhan, "Haller, Şiir Hali ve Dasein", Defter, S. 25, Sonbahar
1995.
Telli Ahmet, “En Politik Şiirler Aşk Şiirleridir”, Öğretmen Dünyası, S.
198, Haziran 1996.
Teoman Sabahattin, “Dilden Dile Şiir Çevrilebilir mi?”, Varlık, S. 739,
Nisan 1969.
Teoman Sabahattin, “Şiirin Ölüm-Kalım Çırpınışı”, Varlık, S. 742,
Temmuz 1969.
Teoman Sabahattin, “Şiir Üstüne Çeşitlemeler”, Türk Dili, S. 237,
Temmuz 1971.
Tevetoğlu Fethi, “Psikanaliz Işığında Şiir”, Hisar, S. 25, Mayıs 1952.
Tevfik Fikret, “Lisan-ı Şi'r”, Servet-i Fünûn, S. 267, 11 Nisan 1312/1896.
Tevfik Fikret, “Nazım mı Güçtür Nesir mi?”, Servet-i Fünün, S. 303,19
Kanun-i Evvel 1312/1897.
Tevfik Fikret, “Te'sîr-i Evzân”, Servet-i Fünûn, S. 396, 1 Teşrin-i evvel
1314/1898.
Timuçin Afşar, “Şiirin Kaynakları”, Şiir Sanatı, S. 1, Kasım 1965.
Timuçin Afşar, “Şiirin Kaynakları”, Şiir Sanatı, S. 4, Şubat 1966.
Timuçin Afşar, “Şiir Eleştirileri”, Şiir Sanatı, S. 9, Temmuz 1966.
Timuçin Afşar, “Şiir ve Serüven”, Papirüs, S. 45, Nisan 1970.
Timuçin Afşar, “Şiir İçin Önemsiz Karalamalar”, Varlık, S. 912, Eylül
1983.
Timuçin Afşar, “Şiir ve Estetiği”, Varlık, S. 966, Mart 1988.
Timuçin Afşar, “Bir Şiiryazanın Notları”, Şairin Atölyesi, Divan 1,
Ocak 1993.
Timuçin Afşar, “Usu Şiire Koşmak”, Şairin Atölyesi, Divan 2, Şubat
1993.
Timuçin Afşar, “Şiiri Şiir Yapan”, Şairin Atölyesi, Divan 3, Mart 1993.
Timuçin Afşar, “Şiirin Dili”, İnsancıl, S. 32, Haziran 1993.
Timuçin Afşar, “Şiirde Çok Şey Eksik”, Varlık, S. 1097, Şubat 1999.
Timuroğlu Vecihi, “Ahmet Arif in Şiirinin Yapısı”, Adam Sanat, S. 71,
Ekim 1991.
Timuroğlu Vecihi, Şiirin Büyücü Kızı İmge, Kedi Şiir Kitaplığı, İstanbul,
1994.
Tokin Füruzan Hüsrev, “Şiirimizde Büyük Bir Değişme ve İlerleme
Var”, Varlık, S. 153, 15 Kasım 1939.
174 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Tolasa Harun, Sehî, Lâtifi, Âşık Çelebi Tezkirelerine Göre 16. Yüzyılda
Edebiyat Araştırma ve Eleştirisi I, Ege Üniversitesi, Edebiyat
Fakültesi Yayınları, İzmir, 1983.
Tomris R., “500 Kelimeyle Şiir, 300 Kelimeyle Eleştiri”, Papirüs, S. 10,
Mart 1967.
Toprak Ömer Faruk, “Toplumsal Açıdan Şiire Bakmak”, Yeditepe, S.
149, Eylül 1968.
Toprak Ömer Faruk, “Şiirin İçeriği”, Yeditepe, S. 155, Mart 1969.
Tuna Burak, “Şiirin Yazanı Yoktur”, Dergâh, S. 11, Ocak 1991.
Tuncer Hüseyin, İkinci Yeni(ci)ler Sıkı Şairler, Orkun Kitabevi, İzmir,
2005.
Tunç Mustafa Şekip, “Şiir ve Fikir”, Ağaç, S. 4, 4 Nisan 1936.
Tunç Mustafa Şekip, “Şiirin Macerası”, Ağaç, S. 7, 16 Mayıs 1936.
Tunç Mustafa Şekip, “Şiirin Sırrı”, Yeni İnsan, S. 1, Ocak 1964.
Tunç Mustafa Şekip, “Şiirin Yapısı”, Türk Edebiyatı, S. 125, Mart 1984.
Tunç Semra, “Muhibbî Dîvânı’nda Şiir ve Şâir ile İlgili
Deerlendirmeler”, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 7, 2000.
Tural Sadık Kemal, “Şiirin Dünyasına Yaklaşmak”, Konevi, S. 10,
Temmuz 1983.
Tural Sadık Kemal, “Şiirin Dünyasına Yaklaşmak”, Konevi, S. 12, Eylül
1983.
Tural Sadık Kemal, “Şiirin Dünyasına Yaklaşmak”, Konevi, S. 13,
Ekim 1983.
Tural Sadık Kemal, “Şiirin Dünyasına Yaklaşmak”, Konevi, S. 15,
Aralık 1983.
Turan Güven, “Şiir ve Yazı”, Oluşum, S. 17/59, Mart 1979.
Turan Güven, “Kaynağından Kopmayan Şiir”, Yusufçuk, S. 11, Kasım
1979.
Turan Güven, “Şiir Sonsuz Bir Ütopyadır”, Varlık, S. 1004, Mayıs
1991.
Turan Güven, “Göz Kamaştıran Karanlık Işık [Şiir-Mistisizm]”,
Ludingirra, S. 2. Yaz 1997.
Turan Güven, “Şiir ve Yorumlama”, Ludingirra, S. 4, Kış 1997.
Turan Güven, “Şiirin Çok Sesliliği”, Hürriyet Gösteri, S. 122, Ocak
1991.
Turan Güven,“Sözle Sessizlik Arasındaki Gel-git: Şiir ve İntihar”,
Sombahar, S. 13, Eylül-Ekim 1992.
Turan Metin, “Şiirde İç Ses Uyumu 1”, İmece, S. 24, Şubat 1987.
Turan Metin, “Şiirde İç Ses Uyumu 2”, İmece, S. 25, Mart 1987.
Tümer Gürkan, “Şiirde Bilim, Bilimde Şiir”, Adam Sanat, S. 30, Mayıs
1988.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 175
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Tümer Gürhan, “Her Yerde Şiirsellik Var”, Varlık, S. 1097, Şubat 1999.
Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, “Abdülhak Hâmid Tarhan”, Türk Dili
ve Edebiyatı Dergisi, C. XV, 1 Temmuz 1967.
Türk Dili, “Sabahattin Kudret Haksal [Dosya]”, Türk Dili, nr. 37, Temmuz-
Ağustos 1993.
Türk Edebiyatı, “Mevlâna”, Türk Edebiyatı, y. 12, c. 1, nr. 12, Aralık
1972.
Türk Edebiyatı, “Mehmet Akif'in Hatırasına”, Türk Edebiyatı, nr. 113,
Mart 1983.
Türk Edebiyatı, “Necip Fazıl'ın Aziz Hatırasına”, Türk Edebiyatı, nr.
117, Temmuz 1983.
Türk Edebiyatı, “Mehmet Akif Anıt Sayısı”, Türk Edebiyatı, nr. 158,
Aralık 1986.
Türk Edebiyatı, “Hoca Ahmed Yesevi”, Türk Edebiyatı, nr. 192, Ekim
1989.
Türk Yurdu, “Mevlâna”, Türk Yurdu, y. 52, c. 3, nr. 8-9-10, Temmuz
1964.
Türk Yurdu, “Yunus Emre”, Türk Yurdu, y. 55, c. 5, nr. 319, Ocak 1966.
Türk Yurdu, “Hamdullah Suphi Tanrıöver”, Türk Yurdu, c. 6, nr. 2,
Şubat 1967.
Türkay Osman, “Çağlar Boyu Tartışılan Şiir”, Varlık, S. 623, 1 Haziran
1964.
Türkay Osman, “Şiir Çevrilebilir mi?”, Yeditepe, S. 132, Nisan 1967.
Türkay Osman, “Somut Şiir 1”, Cep, S. 20, Haziran 1968.
Türkay Osman, “Somut Şiir 2”, Cep, S. 21, Temmuz 1968.
Türkay Osman, “Şiir Eleştirisinin Yetersizliği”, Yazko Edebiyat, S. 36,
Ekim 1983.
Türkiye Defteri, “Nâzım Hikmet”, Türkiye Defteri, nr. 8, Haziran 1974.
Türkiye Yazdan, “Şair Eşref”, Türkiye Yazdan, nr. 58, Ocak 1982.
Türkiye Yazıları, “Ahmet Telli'nin Şiiri”, Türkiye Yazıları, nr. 72, Mart
1983.
Uçar Şahin, “Şiir ve Marifet”, İlim ve Sanat, S. 28, Şubat 1991.
Uçarol Tuncer, “Şiir Başlıkları”, Soyut, S. 28, Temmuz 1970.
Uçarol Tuncer, “İyi Bir Şiir Kitabının Özellikleri”, Türk Dili, S. 324,
Eylül 1978.
Uçarol Tuncer, “Konu Haritaları [Şiirimizin]”, Yusufçuk, S. 13, Ocak
1980.
Uçarol Tuncer, “Okuyucunun "Bunu Ben de Yazarım" Dediği Türden
Bir Şiir [Yalın Şiir]”, Varlık, S. 885, Haziran 1981.
Uçarol Tuncer, “İyi Şiir Formülü: Yx(K-V)+İ”, Broy, S. 13, Kasım 1986.
176 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Uçarol Tuncer, “Şiirlerde Ödence ve Benzek”, Varlık, S. 1023, Aralık
1992.
Uçarol Tuncer, “Şiirimizde Alıntı ve Çalıntı”, Varlık, S. 1024, Ocak
1993.
Uçkan H. Vasfi, “Şiir, Dil ve Eleştiri Üzerine”, Şiir Sanatı, S. 18, Nisan
1967.
Uçman Abdullah, “Şiirimizde yeni Yönelişler”, Yeni Sanat, S. 1, 1973.
Uğurlu Nurer,“Tarih ve Şiir 1”, Broy, S. 9, Temmuz 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 2”, Broy, S. 10, Ağustos 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 3”, Broy, S. 11, Eylül 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 4”, Broy, S. 12, Ekim 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 5”, Broy, S. 13, Kasım 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 6”, Broy, S. 14, Aralık 1986.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 7”, Broy, S. 15, Ocak 1987.
Uğurlu Nurer, “Tarih ve Şiir 8”, Broy, S. 16, Şubat 1987.
Umran Sedat, “Şiir Üzerine Şiirlemeler”, Hisar, S. 241, Ekim 1977.
Umran Sedat, “Ozanın Trajedisi”, Yönelişler, S. 23-24, Mayıs-Haziran
1983.
Umran Sedat, “Şiirin Mahiyeti Üzerine”, Mavera, S. 158, Şubat 1990,
Umran Sedat, “Şiirde Sözcüklerin Büyüsü”, İslamî Edebiyat, S. 11,
Ocak-Şubat 1991.
Umran Sedat, “Şiirin İrrasyonel Yanı”, Dergâh, S. 44, Ekim 1993.
Umran Sedat, Şiirde Metafizik Gerçek, Timaş Yayınları, İstanbul, 1997.
Umran Sedat, “Şiir Gizinin Onu Açan ya da Açmayan Anahtarları”,
Yedi iklim, S. 119, Mart 2000.
Uslu Muzaffer Tayyip, “Şiire ve Şiirde Primitif Anlayışa Dair”, Kara
Elmas, S. 7, 15 Şubat 1943.
Usmanbaş İlhan, “Şiir ve Müziğin Kan Bağı”, Broy, S. 18, Nisan 1987.
Usmanbaş İlhan, “Şiir ile Müzik... Kafeslerde”, Ludingirra, S. 2, Yaz
1997.
Uyar Tomris, Bir Şiirden, Ada, Yayınları, İstanbul, 1983.
Uyar Tomris, Şiirde Dün Yok mu, Can Yayınları, İstanbul, 1999.
Uyar Turgut, “Çıkmazın Güzelliği”, Dönem, Kasım 1963.
Uyguner Muzaffer, “Şiirin Geleceği”, Varlık, S. 656, 15 Ekim 1965.
Uysal Faruk, “Sözcük Sofrası”, Aylık Dergi, S. 4, Mart 1979.
Uysal Faruk, “Tahta Atın İçindekiler [Bir Şiir Nasıl Oluşur]”, Hece, S.
51, Mart 2001.
Uzunbay Zeynep, “Şiir Masada da Yazılır; Ama...”, Varlık, S. 1113,
Haziran 2000.
Ülkekul Doğan, “Şiir Nedir?”, Yeni Defne, S. 130-131, Şubat 1993.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 177
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Ülkü Verda, “Şiir Üzerine Düşünmeler”, Sombahar, S. 26, Kasım-Aralık
1994.
Ünal Hayriye, “Şairin Ölümü”, Dergâh, S. 127, Eylül 2000.
Ünlü Seyfettin, “Şiir ve Gelenek”, Yedi İklim, S. 69, Aralık 1995.
Ünlü Şemsettin, “Yaşam Şiirsiz Olmaz”, Çağdaş Türk Dili, S. 54,
Ağustos 1992.
Ünsal Hülya, Anadolu gazetesindeki (1929-1954) Şiir Eleştirileri ve Teorileri
ile İlgili Yazıların Üzerinde Bir İnceleme, Dokuz Eylül Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, (Danışman,
Yard. Doç. Dr. Hüseyin Tuncer), İzmir, 1994.
Ünsal Metin, “Şiir Ne Değil ki?”, Ankara Sanat, S. 182, Ekim 1982.
Ünsal Sumru, “Şiir ve Tercüme”, Musiki ve Nota, S. 15, Mart 1984.
Ürgüp Fikret, “Geleceğin Şairi”, Varlık, S. 405, Nisan 1954.
Üzgör Tahir, Türkçe Dîvân Dibaceleri, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara,
1990.
Varlık, “Cahit Sıtkı Tarancı”, Varlık, S. 441, 1 Kasım 1956.
Varlık, “Cahit Sıtkı Tarancı”, Varlık, S. 442, 15 Kasım 1956.
Varlık, “Ziya Osman Saba”, Varlık, S. 448, 15 Şubat 1957.
Varlık, “Tevfik Fikret”, Varlık, S. 708, 15 Aralık 1967.
Varlık, “Ziya Osman Saba - İlhan Tarus”, Varlık, S. 687, 1 Şubat 1967.
Varlık, “Ölümünün 15. Yılında Cahit Sıtkı Tarancı”, Varlık, S. 771, 1
Aralık 1971.
Varol Hasan, “Şiire Coğrafyayı Bulaştırmak”, Bir Yeni Biçem, Ekim
1995.
Vasfi Mahir, “Vezin ve Kafiye”, Varlık, S. 66, 1 Nisan 1936.
Veysel Yakup, “Mitos ve Şiir”, abece, S. 86, Ekim 1993.
Yağcıoğlu Halim, “Şiir Günleri”, Varlık, S. 629, 1 Eylül 1964.
Yakın A. Can, “Şairiyle Anlam Bulan Şiir”, Kaşgar, S. 7, Ocak 1999.
Yalçın Alemdar, “Şiir ve Tenkit”, Töre, S. 157, Haziran 1984.
Yalçın Mehmet, “Şiirde Dil Dizgesi”, Oluşum, S. 8/50, Haziran 1978.
Yalçın Mehmet, “Şiirin Duygusallığı”, Yusufçuk, S. 2, Şubat 1979.
Yalçın Mehmet, “Şiiri Tanımlama Denemeleri”, Yusufçuk, S. 5, Mayıs
1979.
Yalçın Mehmet, “Şiirde Sapmalar”, Yusufçuk, S. 9, Eylül 1979.
Yalçın Mehmet, “Şiirin Özdeksel Yapısı”, Yusufçuk, S. 16, Nisan 1980.
Yalçın Mehmet, “Şiir Dersi”, Yusufçuk, S. 24, Aralık 1980.
Yalçın Mehmet, “Şiirin Yapısal ve İletişimsel Boyutları”, Sombahar, S.
6, Temmuz-Ağustos 1990.
Yalçın Mehmet, “Şiirin Boyutları 2”, Sombahar, S. 4, Mart-Nisan 1991.
178 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Yalçın Mehmet, “Şiirsel Yapılaşmanın Boyutları”, Sombahar, S. 7, Eylül-
Ekim 1991.
Yalçın Mehmet, “Töz ve Biçim Olarak Şiir”, Sombahar, S. 8, Kasım-
Aralık 1991.
Yalçın Mehmet, Şiirin Ortak Paydası: Şiir Bilime Giriş, Sivas Cumhuriyet
Üniversitesi Yayınları, Sivas, 1991.
Yalçın Mehmet, “İçerik Düzleminde Şiir”, Sombahar, S. 9, Ocak-Şubat
1992.
Yalçın Mehmet, “Dize Ötesinde Şiir”, Sombahar, S. 10, Mart-Nisan
1992.
Yalçın Mehmet, “Şiiri Yaşatmak”, Sombahar, S. 12, Temmuz-Ağustos
1992.
Yalçın Mehmet, “Dize Ötesinde Şiir (II)”, Sombahar, S. 13, Eylül-Ekim
1992.
Yalçın Mehmet, “İmgeleme Dizgesi Olarak Şiir, "İmge" Kavramı ve
"Şiirsel İmge" ”, Sombahar, S. 16, Mart-Nisan 1993.
Yalçın Mehmet, “Şiirin Boyutları (Kolay Şiir-Zor Şiir, Çocuk Dünyası
ve Şiir, Algı Dünyası ve Şiir)”, Varlık, S. 1084, Ocak 1998.
Yalçın Mehmet, Şiirin Ortak Paydası: Şiirbilime Giriş, Dokuz Eylül Yayınları,
İzmir, 2003.
Yansıma, “Nâzım Hikmet - Orhan Kemal [Dosya]”, Yansıma, S. 31, Temmuz
1974.
Yaşar Nabi [Nayır], “Şiir Buhranı”, Varlık, S. 107, 15 İlkkanun 1937.
Yaşar Nabi [Nayır], “Yeni Şiir Davası”, Varlık, S. 284-285, 1-15 Mayıs
1945.
Yaşar Nabi [Nayır], “Yeni Şiir Anlayışı”, Varlık, S. 319, Şubat 1947.
Yaşar Nabi [Nayır], “Bir Genç Şaire Mektup”, Varlık, S. 379, Şubat
1952.
Yaşar Nabi [Nayır], “Şiirimiz Tehlikede mi?”, Varlık, S. 743, Ağustos
1969.
Yaşın Mehmet, “Türkçe Şiirin 'Expatriatetarı”, Adam Sanat, S. 109,
Aralık 1994.
Yaşın Mehmet, “Gelenek mi? Kimin Geleneği”, Adam Sanat, S. 113,
Nisan 1995.
Yaşın Mehmet, Poeturka, Adam Yayınları, İstanbul, 1995.
Yavuz Hilmi, “Şiir Nasıl Yayınlanır”, Varlık, S. 785, Şubat 1973.
Yavuz Hilmi, “Şiirin Birimi”, Yusufçuk, S. 4, Nisan 1979.
Yavuz Hilmi, “Şiir Yapılır mı?”, Eleştiri, S. 10, 1980.
Yavuz Hilmi, “Şiir ve Logos”, Hürriyet Gösteri, S. 2, Ocak 1981.
Yavuz Hilmi, “Genç Şairlikten Şairliğe Geçiş”, Hürriyet Gösteri, S. 13,
Aralık 1981.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 179
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Yavuz Hilmi, “Şiir İçin Küçük Tractatus”, Yazın Üzerine, Bağlam Yayınları,
İstanbul, 1987.
Yavuz Hilmi, “Şiir ve Harfler”, Hürriyet Gösteri, S. 88, Mart 1988.
Yavuz Hilmi, “Gençliğimde Ben de Şiir Yazmıştım! [Genç-Şiir/Şair]”,
Denemeler/Karşı Denemeler, Bağlam Yayınları, İstanbul, 1988.
Yavuz Hilmi, “Şiir Öğretilebilir mi?”, Denemeler/Karşı Denemeler.
Bağlam Yayınları, İstanbul, 1988.
Yavuz Hilmi, “Okuma Notları [Şiir Tanımlan Üzerine]”, Hürriyet Gösteri,
S. 110, Ocak 1990.
Yavuz Hilmi, “Doluluk: Şiir+Felsefe”, Varlık, S. 1094, Kasım 1998.
Yavuz Hilmi, Şiir Henüz [Şiir Üzerine Söyleşiler], Est&Non, İstanbul
1999.
Yavuz Muhsine Helimoğlu, “Şiirin Gizli Gerçeği, Simurg”, Arada Bir,
Doruk Yayınları, Ankara, 1994.
Yazgıç Suavi Kemal, “Şiir ve Varoluş”, Dergâh, S. 87, Mayıs 1997.
Yazıcı Âdem, “Şiirin İmleri”, Dergâh, S. 124, Haziran 2000.
Yazıcı Olcay, “Şiir: Sonsuz Yorumlanan Söz”, Boğaziçi, S. 37, Temmuz
1985.
Yazıcı Olcay, “Geleceğin Gündeminde Şiir Var”, Boğaziçi, Temmuz-
Ağustos-Eylül 1990.
Yazıcı Olcay, “Şiiri Bir Doktrinin Emrine Vermek Cinayettir”, Kalem
ve Onur, S. 11. Yaz 1996.
Yedi İklim, “Cahit Zarifoğlu”, Yedi İklim, S. 5-6, Temmuz-Ağustos
1987.
Yedi İklim, “Üstad Sezai Karakoç'a”, Yedi İklim, S. 44-45, Kasım-Aralık
1993.
Yedi İklim, “Nuri Pakdil Üstadımıza”, Yedi İklim, S. 58, Ocak 1995.
Yedi İklim, “M. Akif İnan”, Yedi İklim, S. 120, Mart 2000.
Yedi İklim, “Mehmet Akif Ersoy”, Yedi İklim, S. 117-118, Aralık-Ocak
1999-2000.
Yedi İklim, “Sezai Karakoç'un Şiiri”, Yedi İklim, S. 126, Eylül 2000.
Yelken, “Âşık Veysel”, Yelken, S. 194, Nisan 1973.
Yener Ali Galip, "Şiirsel İmgede Geleneğin Payı", Varlık, S: 1113, Haziran
2000.
Yeni Edebiyat, “Yunus Emre”, Yeni Edebiyat, S. 11 (23), Eylül 1971.
Yeni İnsan, “Cahit Sıtkı Tarancı [Dosya]”, Yeni İnsan, nr. 23, Kasım
1964.
Yeni Sanat, “Muallim Naci”, Yeni Sanat, nr. 8, Kasım 1974.
Yeni Türk, “Ahmed Hâşim”, Yeni Türk, S. 10, Temmuz 1933.
Yenilik, “Cahit Sıtkı Tarancı”, Yenilik, S. 47, Kasım 1956.
180 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Yenişehirlioğlu Şahin, “Şiir Yazmak, Şair Olmak”, Oluşum, S. 42-43,
Ekim-Kasım 1977.
Yetiş Kâzım, "Şiir ve Retorik", Hece, S. 53-54-55, Ankara.
Yetkin Suut Kemal, “Şiir Var, Şair Yok”, Türk Dili, S. 5, Şubat 1952.
Yetkin Suut Kemal, “Şiir Tercümeleri”, Varlık, S. 418, Mayıs 1955.
Yetkin Suut Kemal, “Şiire Saygı”, Türk Dili, S. 78, Mart 1958.
Yetkin Suut Kemal, “Gene Şiir Üzerine”, Hisar, S. 94, Temmuz 1965.
Yetkin Suut Kemal, Şiir Üzerine Düşünceler, Varlık Yayınları, İstanbul,
1969.
Yetkin Suut Kemal, “Şair ve Sözcükler”, Varlık, S. 795, Aralık 1973.
Yetkin Suut Kemal, “Şiirin Oluşumu”, Türk Edebiyatı, S. 126, Nisan
1984.
Yıldız İrfan, “Doğa, Şiir ve insan Üzerine Bir Tesselli Denemesi”, Göçebe,
S. 2, Nisan 1995.
Yıldız İrfan, “Yitik Ruhunun Ardındaki Şiir”, Göçebe, S. 7, Mayıs 1998.
Yıldız Saadettin, Arif Nihat Asya’nın Şiiri, Trakya Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, (Danışman, Yard. Doç. Dr.
Hasan Çebi), Trakya, 1994.
Yıldızoğlu Ergin, “ Tümüyle Anlamsız Koca Koca Şairler [Şiirde Anlamsızlık]”,
Adam Sanat, S. 110, Ocak 1995.
Yıldızoğlu Ergin, “Bir Şiir Tartışmasının Bıraktığı Tortular-Bazı Temalar
Üzerine Çeşitlemeler (Post-modernist Olmak ve Anlamsız
Şiir Yazmak, Bütünlüklü ve Narratif Şiir, Anlaşılırlık
ve Açıklanmaya Gereksinimi Olmamak, Okuyucu Sorunu),
Adam Sanat, S. 119, Ekim 1995.
Yılmaz Gönül, Paul Valery ve Şiir Sanatı, Ankara, 1989.
Yılmaz Nuri, “Şiirin Dünyası: Hüznün Haritası”, Dergâh, S. 106, Aralık
1998.
Yiğit Fatih, “Şiir Üzerine Düşünceler”, İKS Gerçek, S. 13, Temmuz
1979.
Yiğit Mehmet Cem, “Şair, Şiir Üstüne”, Gülpınar, S. 286, Şubat 2000.
Yönelişler, “Necip Fazıl Kısakürek”, Yönelişler, S. 25, Temmuz 1983.
Yurdasev Hüsnü, “Şiir Okumak”, Gülpınar, S. 126, Ekim 1986.
Yurdusev Hüsnü, “Şiirin İncelikleri”, Gülpınar, S. 139, Kasım 1987.
Yurttaş Hüseyin, “Şiirin Gökkuşağı”, Çağdaş Türk Dili, S. 79, Eylül
1994.
Yusuf Şerif, “Başta Şiir Olmak Üzere, Bütün Edebiyat Her Yerin Yerlisidir”,
Varlık, S. 69, 15 Mayıs 1936.
Yusufçuk, “Herkes Şiire Düşman”, Yusufçuk, S. 1, Ocak 1979.
Yusufçuk, “Şiire Yaklaşmak”, Yusufçuk, S. 2, Şubat 1979.
Yusufçuk, “Yanlış Şiir”, Yusufçuk, S. 4, Nisan 1979.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 181
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Yusufçuk, “Ozanlık”, Yusufçuk, S. 6, Haziran 1979.
Yusufçuk, “Şiirin Bağları”, Yusufçuk, S. 9, Eylül 1979.
Yusufçuk, “Elden Ele Dolaşan Şiir”, Yusufçuk, S. 10, Ekim 1979.
Yusufçuk, “Sevgili Şiir”, Yusufçuk, S. 16, Nisan 1980.
Yüce Ali, Şiirin Dili, Yapısı, İşlevi, Antakya, 1975.
Yüce Ali, “Şiirin Oluşumu”, Türk Dili, S. 356, Ağustos 1981.
Yücel Hasan Ali, “Şiir Nerelidir?”, Varlık, S. 67, 15 Nisan 1936.
Yücel Tahsin, “Şiir ve Yorum”, Varlık, S. 718, 15 Mayıs 1968.
Zarifoğlu Cahit, “Şair ve Şiir”, Mavera, S. 2, Ocak 1977.
Zat Erdir, “Müzik-Şiir İlişkisi Üzerine Saptamalar”, Broy, S. 11, Eylül
1986.
Zekâ Necmi, “Şiirin Sesi Soluğu”, Adam Sanat, S. 2, Ocak 1986.
Zelyut Rıza, Halk Şiirinde Gerçekçilik, Yön Yayınları, İstanbul, 1992
Ziya Paşa, “Şiir ve İnşa”, Hürriyet, S. 11, 20 Cemaziyel-Evvel
1285/1868.
Ziyalan Mustafa, “Susmak ya da Susmamak”, Varlık, S. 912, Eylül
1983.
Ziyalan Mustafa, “Şiirin Adı”, Varlık, S. 968, Mayıs 1988.
GENEL KAYNAKÇA
Adonis, Arap Poetikası, (Çeviren, Emrullah İşler), Yapı Kredi Yayınları,
İstanbul, 2004.
Akalın L. Sami, Edebiyat Terimleri Sözlüğü, Varlık Yayınevi, İstanbul,
1980.
Akarca Döndü, “Nef’î’nin Gazellerinin Mahlas Beyitlerinde Şiir ve
Şair”, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü
Dergisi, Cilt: 15, S. 2, 2006, s. 1-16.
Akay Hasan, Servet-i Fünûn Şiir Estetiği, Kitabevi Yayınları, İstanbul,
1998.
Akın Gülten, Şiiri Düzde Kuşatmak, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul,
1996.
182 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Akkanat Cevat, Gelenek ve İkinci Yeni Şiiri, Kültür Bakanlığı Yayınları,
Ankara, 2002.
Aksan Doğan, Cumhuriyet Döneminden Bugüne Örneklerle Şiir Çözümlemeleri,
Bilgi Yayınevi, Ankara, 2003.
Akyüz Ali Kâmi, “Hâmid ve Makber”, Hâmidname, Kutup Yıldızı
Yayınları, İstanbul, 2006.
Akyüz Kenan, Modern Türk Edebiyatının Ana Çizgileri-I (1860-1923),
[basım yeri ve yılı yok].
Alkan Erdoğan, Şiir Sanatı (Dünyada ve Türkiye’de Şiir Akımları-Şiirin
Temel Sorunları- Kavramları) , Yön Yayıncılık, İstanbul,
1995.
Andrews Walter G., Şiirin Sesi, Toplumun Şarkısı, (Çeviren, Tansel
Güney), 2. baskı, İletişim Yayınları, İstanbul, 2001.
Aristoteles, Poetika, (Çeviren, İsmail Tunalı), Remzi Kitabevi, İstanbul,
2002.
Asiltürk Bâki, 1980 Kuşağı Türk Şiirinin Poetikası, Toroslu Kitaplığı,
2006.
Ayvazoğlu Beşir, “Yahya Kemal’in Poetikası”, Yahya Kemal Beyatlı,
Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, İstanbul, 2008, s.
126-133.
Balcı Yunus, Tanpınar Trajik Bir Şair ve Şiiri, 3F Yayınları, İstanbul,
2008.
Benjamin Walter, Son Bakışta Aşk, (Yayına hazırlayan, Nurdan
Gürbilek), 2. baskı, Metis Yayınları, İstanbul, 1995.
Bezirci Asım, İkinci Yeni Olayı, Tel Yayınları, İstanbul, 1974.
Bezirci Asım, Abdülhak Hâmit (Hayatı, Şiirleri ve Oyunlarından Seçmeler),
2. baskı, Bilpa, İstanbul, 1983.
Bilgegil Kaya, Cehennem Meyvası, Yaprak Basımevi, İstanbul, 1956.
Bilgegil Kaya, Hüsn ü Aşk’a Dair, Dergâh Yayınları, İstanbul, 1975.
Birsel Salah, Şiirin İlkeleri, Yenilik Yayınları, İstanbul, 1952.
Canelli Mustafa, Ziya Paşa Hayatı Sanatı Fikirleri, Yeni Asya Yayınları,
İstanbul, 1986.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 183
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Canım Rıdvan, Latîfî Tezkiretü’ş-Şu’arâ ve Tabsıratü’n-Nuzamâ,
Atatürk Kültür Merkezi Yayınları, Ankara, 2000.
Çamlıbel Faruk Nafiz, Bir Ömür Böyle Geçti, İnkılâb ve Aka
Kitabevleri, İstanbul, 1972.
Çamlıbel Faruk Nafiz, Han Duvarları, Atlas Kitabevi, İstanbul,
1981.
Çetin Nurullah, Behçet Necatigil Hayatı, Sanatı ve Eserleri, Kültür
Bakanlığı Yayınları, Ankara, 1997.
Çetişli İsmail, Şiir Tahlillerine Giriş I, Akçağ Yayınları, Ankara,
2004.
Çorak Reyhan, “Divan Edebiyatında Estetik Konusunda Yapılan
Çalışmalar”, Türkiye Araştırmaları Literatür Dergisi, S. 9,
Bilim ve Sanat Vakfı Yayınları, İstanbul, 2007, s. 447-465.
Dizdaroğlu Hikmet, Abdülhak Hâmit Hayatı Sanatı Eseri, Varlık Yayınları,
İstanbul, 1970.
Doğan Mehmet,“Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Aristo’dan,
Günümüze Poetika’”, Yeni Düşünce, 31 Ağustos 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Ahmet Haşim:
Nasıl İstersen Öyle Dinle’ ”, Yeni Düşünce, 7 Eylül 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Orhan Veli:
Talihsiz Bir Dönemin Şairi’ ”, Yeni Düşünce, 14 Eylül 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Asaf Hâlet
Çelebi Bakanlar Bana Gövdemi Görürler’ ”, Yeni Düşünce,
28 Eylül 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Asaf Hâlet
Çelebi II Devrinin Şiir Anlayışına Tepki’ ”, Yeni Düşünce,
5 Ekim 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Behçet
Necatigil I Çağa İçerleyen Bir Şair…’ ”, Yeni Düşünce, 12
Ekim 1990.
184 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Behçet
Necatigil II Herşey yarım, yârim…’ ”, Yeni Düşünce, 19
Ekim 1990.
Doğan Mehmet, “Altı [Beş] Şair, Altı [Beş] Poetika:‘Necip Fazıl Kısakürek:
Şiir, Hakikatı Arama İşidir’ ”, Yeni Düşünce, 26
Ekim 1990.
Doğan Muhammet Nur, Fuzulî’nin Poetikası, Ötüken Yayınları, İstanbul,
2002.
Eco Umberto, Ortaçağ Estetiğinde Sanat ve Güzellik, (Çeviren, Kemal
Atakay), Can Yayınları, İstanbul, 1998.
Enginün İnci, Abdülhak Hâmid Tarhan, Kültür ve Turizm Bakanlığı
Yayınları, Ankara, 1986.
Enginün İnci-Zeynep Kerman, Ahmet Haşim Bütün Şiirleri, 3.
baskı, Dergâh Yayınları, İstanbul, 1996.
Göçgün Önder, Eski ve Yeni Harflerle Yeni Türk Edebiyatı Metinleri I,
Selçuk Üniversitesi, Fen-Edebiyat Fakültesi Yayınları,
Konya, 1987.
Göçgün Önder, Namık Kemal’in Şairliği ve Bütün Şiirleri, Atatürk
Kültür Merkezi Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1999.
Gür Âlim, Ahmet Muhip Dıranas Hayatı-Eserleri-Sanatı, Millî Eğitim
Bakanlığı Yayınları, Ankara, 2007.
Hauser Arnold, Sanatın Toplumsal Tarihi, (Çeviren, Yıldız Gölönü),
Remzi Kitabevi, İstanbul, 1984.
İlhan Attila, Gerçekçilik Savaşı, Yazko Yayınları, İstanbul, 1983.
İlhan Attila, İkinci Yeni Savaşı, Bilgi Yayınları, Ankara, 1996.
Kahramanoğlu Kemal, Divan Şiiri Değişen Dünyada Kaybolmuş
Paradigma, Çizgi Kitabevi, Konya, 2006.
Kanar Mehmet, Çağdaş İran Edebiyatının Doğuşu ve Gelişmesi, İletişim
Yayınları, İstanbul, 1999.
Kaplan Mahmut, Hayriyye-i Nâbî, Atatürk Kültür Merkezi Yayını,
Ankara, 1995.
Kaplan Mehmet, Tanpınar’ın Şiir Dünyası, Dergâh Yayınları, İstanbul,
1982.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 185
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Karaca Alâattin, İkinci Yeni Poetikası, Hece Yayınları, Ankara, 2005.
Kılıç Mahmut Erol, Sûfî ve Şiir, Osmanlı Tasavvuf Şiirinin Poetikası,
6. baskı, İnsan Yayınları, İstanbul, 2007.
Kırımlı Bilal, Âsaf Hâlet Çelebi, Şûle Yayınları, İstanbul, 2000.
Kısakürek Necip Fazıl, Çile, Büyük Doğu Yayınları, İstanbul, 1986.
Kurnaz Cemâl, Hayâlî Bey Dîvânı Tahlili, Kültür ve Turizm Bakanlığı
Yayınları, Ankara, 1987.
Necatigil Behçet, Bile/Yazdı, Düzyazılar 1, Cem Yayınları, İstanbul,
1983a.
Necatigil Behçet, Konuşmalar Konferanslar, Düzyazılar 2, Cem Yayınları,
İstanbul, 1983b.
Okay Orhan, “Şiir Sanatı Üzerine”, Mehmet Kaplan İçin, Türkiye
Kültür ve Araştırma Enstitüsü Yayınları, Ankara, 1988, s.
177-183.
Okay Orhan, Ahmet Hamdi Tanpınar, Şûle Yayınları, İstanbul, 2000.
Okay Orhan, Poetika Dersleri, Hece Yayınları, Ankara, 2005.
Oktay Rifat, Şiir Konuşması, Adam Yayınları, İstanbul, 1992.
Önertoy Olcay-İsmail Parlatır, Tanzimat Sonrası Osmanlıca Metinler,
AÜ, Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Yayınları, Ankara,
1977.
Özcan Tarık, Şair ve Sözün Mahşeri Oktay Rifat, Akçağ Yayınları,
Ankara, 2005.
Özel İsmet, Şiir Okuma Kılavuzu, 7. baskı, Şûle Yayınları, İstanbul,
2002.
Özgül M. Kayahan, “Şiir, Şair ve Sair”, Hece, Türk Şiiri Özel Sayısı,
S. 53-54-55, Mayıs-Haziran-Temmuz 2001, s. 210-226.
Parlatır İsmail, Recaî-zade Mahmut Ekrem, Kültür ve Turizm Bakanlığı
Yayınları, Ankara, 1986.
Parlatır İsmail, Tevfik Fikret Dil ve Edebiyat Yazıları, Türk Dil Kurumu
Yayınları, Ankara, 1987.
Saraç M. A. Yekta, Osmanlı’nın Şiiri, 3F Yayınevi, İstanbul, 2006.
186 Âlim GÜR-Bedia KOÇAKOĞLU
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Sazyek Hakan, Cumhuriyet Dönemi Türk Şiirinde Garip Hareketi,
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul, 1996.
Sazyek Hakan, “Yeni Türk Edebiyatında Poetika Tarzına Bir Örnek:
Manzum Ön Sözler”, Hece, Türk Şiiri Özel Sayısı, S.
53-54-55, Mayıs-Haziran-Temmuz 2001, s. 331-349.
Sumer Necdet,“Poetika Klasik Çağ”, Şiir ve Şiir Kuramı Üstüne Söylemler,
Düzlem Yayınları, İstanbul, 2006, s. 7-38.
Şehbenderzâde Ahmad Hilmi, İslâm Tarihi, (Hazırlayan, Rıza
Nur), İstanbul, 1974.
Şemsettin Sami, Kâmûs-ı Fransevî, Mihran Matbaası, İstanbul,
1905.
Tansel Fevziye Abdullah, Şiirler, Türk Tarih Kurumu Yayınları,
Ankara, 1969.
Tansel Fevziye Abdullah, Şiirler ve Halk Masallları, Türk Tarih Kurumu
Yayınları, Ankara, 1977.
Todorov Tzvetan, Poetikaya Giriş, (Çeviren, Kaya Şahin), Metis Yayınları,
İstanbul, 2001.
Tolasa Harun, Sehî, Latîfî, Âşık Çelebi Tezkirelerine Göre 16. Y.Y.’da
Edebiyat Araştırma ve Eleştirisi, Ege Üniversitesi Matbaası,
İzmir, 1983.
Tunalı İsmail, Sanat Ontolojisi, İnkılâp Kitabevi, İstanbul, 2002.
Tuncer Hüseyin, İkinci Yeni(ci)ler Sıkı Şairler, Orkun Kitabevi, İzmir,
2005.
Tunç Semra, “Muhibbî Dîvânı’nda Şiir ve Şâir ile İlgili Değerlendirmeler”,
SÜ,Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 7, 2000, s.
265-283.
Uçar Şahin, “Şiir ve Marifet”, İlim ve Sanat, S. 28, Şubat 1991, s. 25-
29.
Üzgör Tahir, Türkçe Dîvân Dîbâceleri, Kültür Bakanlığı Yayınları,
Ankara, 1990.
Yalçın Mehmet, Şiirin Ortak Paydası Şiirbilime Giriş, Cumhuriyet
Üniversitesi Yayınları, Sivas, 2001.
Yeni Türk Edebiyatında Kaynak Olarak Poetika 187
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic
Volume 4 /1-I Winter 2009
Yavuz Hilmi, Edebiyat ve Sanat Üzerine Yazılar, Yapı Kredi Yayınları,
İstanbul, 2006.
Zebîhullâh-i Safâ, İran Edebiyatına Genel Bir Bakış, (Çeviren, Hasan
Almaz), Nüsha Yayınları, Ankara, 2003.