GÜL İLE GÖNLÜM

 

Aşkın dergâhında kaynadım, taştım;

Beni bir deryâya saldı bu gönlüm!..                

Âlem-i ervâhta bir sırra düştüm;       

Ahdine vefâyı bildi bu gönlüm!..

 

Derdime tanıktır doğan, batan gün;

Ömrüme damladı, gül renkli hüzün!..

Hızır’dan, Musa’ya bir ilm-i ledün;

Kandıkça can buldu, doldu bu gönlüm!..

 

Bahtıma ışık mı, bu levh-ü kalem?..

Bir sonsuz huzur mu bunca dert, elem?..

Şu küçük tohumda, binlerce âlem; 

İbretten, ibretler aldı bu gönlüm!..

 

Mesih nefesinde göze nûr doldu;

Süleyman, aşk ile gökleri buldu!..

Ateş, güle döndü gülistân oldu!..

Gül ile boyandı, oldu bu gönlüm!..

 

Yükümde, sonsuza yüklü günüm var;

Umudum, çilede nazlı bir bahar!..

Beni böyle sardı bu ince efkâr;

Bir özge menzile, daldı bu gönlüm!..

 

Acıya ‘can’ dedim, aşka dayandım;

Secdede tutuştum, duâda yandım!..

Ashâb-ı Kehf gibi tevhîde kandım;

Zamanın elinde kaldı bu gönlüm!..

                                            Rıfat ARAZ

---

Yorumlar - Yorum Yaz

---